Staroświecczyzna – I

Prawdziwego bohatera nieśli na tarczy

W oddali tancerka tańczyła taniec śmierci

Głowa mu ciążyła niczym świat cały

Zaczerpnął ostatni łyk ze źródła życia

Towarzyszy, którzy przed nim padli, pochowali

W grobowcu dla niego już nie było miejsca

Pozostała mogiła w skalistej ziemi

Tylko w niej usłyszał głos Boga

Tam są wrota do rajskich ogrodów

Każdego ranka ptaki przysiądą na grobie