Staroświecczyzna – XV

Ciemność rozchodziła się dookoła, a starzec patrzył w czerń, jakby chciał dostrzec coś, co się tam skryło. Grube brwi uniósł wysoko, aż na skraj rzadkich siwych włosów. Czoło miał mocno pofałdowane, oczy wyblakłe i zniszczone jaskrą, nagle nabrały blasku.

Zanim pojawił się zarys mrocznej postaci, głos okazał się szybszy.

- Wybiła godzina trzeciej modlitwy, zastałam ciebie gotowego do drogi. W tej godzinie niech pokój na twą duszę spłynie. Oddaj cztery pokłony żywiołom. Ruszaj za mną wprost do niebios.

Lęk przed śmiercią sparaliżował starca, ponieważ on wierzył w kapłana, a zapomniał o Bogu.