Staroświecczyzna – XIV

Dobre duchy prosiłem o miłość

Błagałem o nią tchnienie wiosny

Wiatr wplótł moje oczy w jej włosy

Zbyt krótko patrzyłem jej wzrokiem

Za szybko przeszła naszym ogrodem

Odeszła ukochana do krainy Boga

Zostałem sam ze wspomnieniami

Czasami wiatr przynosi jej zapach

Piasek cmentarza ozdabia jej grób

Duszę zamknąłem w ziarenkach