Szklane Deszcze - Rozdział 10

Rozdział 10

Agnes

- Nudzę się.

- Mówiłem, żebyś została w domu. Sama chciałaś ze mną iść.

Westchnęła.

Agnes nigdy nie budziła się przed budzikiem. Pierwszy raz zdarzyło jej się coś takiego. Pokręciła się trochę po mieszkaniu, zrobiła sobie i bratu śniadanie, ale ostatecznie i tak nie wiedziała, co ze sobą zrobić. W końcu postanowiła, że pójdzie z Donniem do szkoły na siódmą, przynajmniej będzie miała towarzystwo.

Jakże naiwne myślenie – stwierdziła w duchu. Donnie-brat był kochany, często sam ją zagadywał i dbał o to, żeby się zbytnio nie nudziła, ale za to Donnie-przewodniczący niechętnie się zgodził, żeby mu towarzyszyła i nawet się nie odzywał, siedząc z nosem w papierach.

Powoli przysypiała, gdy nagle jego głos ją obudził.

- Agnes – rzucił krótko. - Mam problem. A ty się wyraźnie nudzisz. Możesz mi pomóc.

- Ja? - zdziwiła się. Donnie rzadko ją o cokolwiek prosił. Potrząsnęła głową. - Oczywiście, że ja. W czym ci pomóc?

Donnie zerknął na nią znad stosu notatek.

- Kojarzysz tę skrzynkę, do której można wrzucać propozycje i rady dotyczące pracy samorządu?

Agnes pokiwała głową. Jak mogła nie kojarzyć skrzynki, której zawartość znajdywała w domu, w miejscach typu lodówka czy szafka na buty? Donnie często czytał notki od uczniów w biegu, nie raz gubiąc je po całym mieszkaniu.

- Ostatnio powtarza się skarga, że w szkole nic się nie dzieje. Że samorząd nic nie organizuje. Jakieś pomysły?

Agnes zakaszlała, próbując ukryć śmiech.

- Pytasz mnie o tak, jakbyś sam nie był nastolatkiem – mruknęła w końcu. - Zastanów się Donnie, co byłoby fajną zabawą dla ciebie?

- Fajną zabawą? - powtórzył z wyraźnym rozgoryczeniem w głosie. - Mecz w kosza. W ogóle jakiś dzień sportu. A nie, czekaj! - zawołał z udawanym zdziwieniem i spojrzał na nią ze złością. - Nie mogę. Od trzech lat.

Agnes poczuła, jak na jej policzki wstępuje rumieniec. Już miała zacząć przepraszać, kiedy wybawiły ją słowa Annie.

- Nie wiedziałam, że lubisz sport, przewodniczący – rzuciła, wchodząc do pokoju samorządu z szerokim uśmiechem na ustach. - Czemu nie możesz? Dzień sportu brzmi super! Szczególnie mecz w kosza! Zresztą, skoro już wiem, że grasz, musisz ze mną…

- Nie gram – uciął Donnie. Agnes ze zdziwieniem stwierdziła, że w jego głosie nie słychać było już złości. Spojrzał na Annie z oczami bez wyrazu, oczami śniętej ryby. - Od trzech lat nie tknąłem piłki i nie zamierzam. Poza tym jest grudzień. Dzień sportu lepiej by się udał na świeżym powietrzu. Może pomyślimy coś w przyszłym roku.

Annie aż uchyliła usta. Agnes wciągnęła powietrze ze świstem, reakcja jej przyjaciółki była bardzo przewidywalna.

- Jak można przez trzy lata nie dotknąć piłki, skoro się jakiś sport lubi? - zapytała, marszcząc brwi. - Boże! Nienawidzę takiego gadania! Nie kłam, że lubisz, bo jakbyś naprawdę lubił, nie ważne byłoby czy idzie ci źle, czy coś cię boli! Na chorego też nie wyglądasz, kiedy drzesz się na pierwszaków na korytarzu!

Donnie podparł brodę na dłoni. Jego twarz pozostawała kamienna.

- Już? Wygadałaś się? - zapytał. - Lubię, ale nie gram. W sumie to uwielbiam koszykówkę. I pływać. I biegać. Ale nie ćwiczę. To też cię denerwuje? Chcesz jeszcze sobie pokrzyczeć?

Annie wyglądała, jakby dostała w twarz. Zaraz jednak potrząsnęła głową.

- Oczywiście, że tak! - zawołała, a jej twarz zrobiła się czerwona ze złości. - Jeśli naprawdę uważasz tak, jak mówisz, to jesteś po prostu głupi albo leniwy! I nie wiesz, co to znaczy uwielbiać jakiś sport!

- Mów mi jeszcze – mruknął Donnie.

- Taki mam zamiar! - krzyknęła Annie, wyraźnie zdenerwowana brakiem jakiejkolwiek reakcji.

Agnes tym bardziej miała ich już dość. Oboje spojrzeli na nią, kiedy wstała.

- Donnie, mógłbyś przestać zachowywać się jak skończony kretyn?! - zawołała, gdy już do reszty puściły jej nerwy. Brat przeniósł wzrok na nią. Choć jego oczy wciąż pozostawały puste, Agnes wiedziała, że miał już dość. Tak samo wyglądał, kiedy… Poczuła, jak zwilgotniały jej oczy, więc szybko zamrugała. - Normalnie już robiłaby okrążenia wokół szkoły! Mógłbyś jej nie faworyzować? Gdybym ja ci coś takiego powiedziała, zostawałabym w szkole do nocy! I nie udawaj, że cię to nie rusza! A ty... – Odwróciła się do Annie. - Weź się w końcu zamknij! Donnie nie jest święty, ale odkąd stara się być dla ciebie miłym, jedziesz po nim bez zastanowienia! Spróbuj się czasem ugryźć w język! Może nie wygląda, ale naprawdę nie może grać czy ćwiczyć! To, że jest za dumny, żeby to powiedzieć, nie znaczy, że nie jest chory! Zresztą, kiedy jeszcze nie był, ćwiczył więcej niż ty!

Kiedy Agnes skończyła, oddychała ciężko, jej policzki płonęły, ale cieszyła sie, że w końcu to powiedziała. Annie i Donnie przez dłuższą chwilę tylko na nią patrzyli. Cisza, jaka wypełniła pokój, wydawała się być niczym mgła, ciężka i gęsta.

W końcu odezwała się Annie.

- To chyba pierwszy raz, jak na mnie nakrzyczałaś - powiedziała cicho. Odwróciła się do Donniego. - Przewodniczący... Przepraszam, nie wiedziałam.

Donnie spojrzał na nią, lekko marszcząc brwi.

- Normalnie już robiłaby okrążenia wokół szkoły - powtórzył cicho, wstając. - Jaki w tym sens, skoro Evans lubi biegać? No chyba że... Mogę? - Sięgnął po worek, który Annie trzymała w ręce. Zajrzał do środka. - Strój do ćwiczeń. WF macie pierwszy, tak?

Annie niepewnie pokiwała głową. Donnie powoli podszedł do okna i je otworzył.

- Przewodniczący, ty chyba nie chcesz...!

Zanim zdążyła skończyć, chłopak zamachnął się i rzucił na odległość, jakiej nie powstydziliby się zawodowcy.

Powoli obrócił głowę na tyle, by móc spojrzeć na Anne. Jego oczy błyszczały w ten niezdrowy, sadystyczny sposób. O ile wcześniej był niczym skała, nagle stał się uosobieniem furii.

- Aport - rozkazał krótko.

Hall pokręcił głową.

- Na serio kazał jej aportować? - zapytał, po czym odgryzł spory kawałek kanapki. - Ydota. On chya Ann w ahci ne hydzial.

Agnes się zaśmiała.

- Nie zrozumiałam ani słowa - stwierdziła. - Nie mów z pełną buzią, głupku.

Przewrócił oczami, ale przełknął zanim powtórzył.

- Mówię, że Donnie to idiota i chyba nie widział Anne w akcji. Niby jest kochana i spokojna, ale jak się wkurzy, potrafi pokazać pazury. Dosłownie. Raz się prawie pobiliśmy. Oko mi podbiła. I bliznę gdzieś mam.

Agnes spojrzała na niego z oburzeniem.

- Jak mogłeś wdać się w bójkę z dziewczyną?!

Hall wzruszył ramionami.

- Ani słabsza, ani delikatniejsza - powiedział z rozbawieniem. - Więc w czym problem, New Age?

Westchnęła, a chłopak znowu napchał usta jedzeniem.

- Robisz najlepsze kanapki na świecie. - Tym razem przeżuł, zanim zaczął mówić. - I przyniosła mu ten worek?

- Pokazała się w drzwiach i rzuciła "mam". Chyba na serio się wkurzyła.

- Swoją drogą dziwne, że mu się nie postawi - zauważył. - Ja wiem, że wszyscy się Donniego boją, ale Anne?

- Sądzę, że ma świadomość, że Donnie w każdej chwili może iść do trenera i powiedzieć, że się opuściła w nauce, a opuściła się znacznie. Jeśli trener się o tym dowie, nie puści jej na żadne zawody, dopóki nie poprawi ocen. Szczególnie, jeśli dowie się o tym od Donniego. Uczeń to uczeń, a przewodniczący to jednak przewodniczący.

Hall wzruszył ramionami.

- Głupia jest i tyle. - Wskazał na jej kanapkę. - Będziesz to kończyć?

Parsknęła śmiechem.

- Możesz sobie zjeść.

- Dzięki. - Z wygłodniałym wzrokiem Hall sięgnął po bułkę. - A tak w ogóle to co robiłaś rano w pokoju samorządu? Spać nie możesz?

- Bingo - mruknęła Agnes. - Ale wiesz, kiedy Donnie prosi o pomoc, trzeba uszanować to wyjątkowe święto i zostać do końca.

Chłopak aż się zakrztusił.

- Donnie o pomoc? - wydusił, dławiąc się. - Niby w czym?

- Chce coś zorganizować, bo podobno w szkole nic się nie dzieje.

- I co mu doradziłaś?

- Nic, sama nie miałam pomysłu.

Hall uderzył głową w stół.

- No co? - obruszyła się.

- Jest początek grudnia. Jest chyba z milion rzeczy, jakie można teraz zorganizować. Zaraz Mikołajki, nie?

Spojrzała na niego jak na głupka.

- Ile ty masz lat, żeby obchodzić Mikołajki?

Hall prychnął.

- A ile ty masz, żeby ich nie obchodzić? - odpowiedział. - Moglibyśmy na przykład zrobić w szkole coś takiego, że kto chce, może się zapisać, potem każde nazwisko się napisze na oddzielnej kartce, wrzuci do jakiejś miski i każdy sobie wylosuje jedną osobę, której będzie musiał dać prezent.

Agnes przez chwilę patrzyła na niego w milczeniu.

- Twoja składnia mnie przeraża - odezwała się w końcu. - Ale pomysł niegłupi. Możesz o tym powiedzieć Donniemu.

- Ta, chyba właśnie to zrobię - stwierdził i sięgnął do kieszeni po telefon. Szybko wystukał treść SMSa, a po krótkiej chwili otrzymał odpowiedź. - Zgodził się. Chociaż też nie obchodzi Mikołajek. Dziwni jesteście.

- Może i tak. Ale ty nie umiesz mówić.

- Jak to nie u...

- Nie umiesz! - przerwała mu Agnes.

- Ale...

- Nie! - Wybiegła ze stołówki ze śmiechem.

- Bardzo dziwni - mruknął Hall z szerokim uśmiechem na twarzy.

Włożył dłoń do kieszeni i natrafił na dwa kawałki papieru. Następnym razem zapyta, następnym razem na pewno.

***

Ichi czeka na lincz publiczny za to badziewie, które śmie się nazywać rozdziałem.

Następny będzie lepszy, dłuższy i wgl ;__;