Odnalezione szczęście. Rozdział 7

Przede wszystkim chciałam przeprosić wszystkie czytelniczki tego opowiadania. Nie chciałam, żebyście długo czekały na ten rozdział, więc będzie bardzo krótki. Chciałam także podziękować Szalokapel za wsparcie, lei za motywację, dainty i candy, że szybko nadrobiłyście poprzednie rozdziały. Nie zapominam też o innych osobach, które również czekały na ten rozdział. Jeszcze raz bardzo dziękuję i przepraszam. Następny rozdział powinien pojawić się szybciej. Z góry przepraszam za wszelkie błędy i literówki.

* * * * * * * * * *

EVAN

- Evan! Skup się! - powiedziała siostra szturchając mnie lekko.

Znajdowaliśmy się teraz w sklepie spożywczym. Amy chciała upiec kurczaka, ale zabrakłoby czasu, więc kupujemy gotowe jedzenie. Nienawidzę, jak urządza te całe kolacyjki, bo prawie na każdą przychodzi Charlotte. Ta dziewczyna działa mi na nerwy od dwóch lat. Dlaczego Darcy musiała się z nią zaprzyjaźnić? Dracy to moja kuzynka. Mieszka ze swoją przyjaciółką w Greenley od tych dwóch lat. Kiedyś naprawdę chciałem poznać Charlotte, ale sądzę, że był to błąd. Ciągle się do mnie przystawia. I pomyśleć, że przez ten czas nie znalazła chłopaka. Czuję się głupio odrzucając jej zaloty, ale nie jest w moim typie. Niby ładna, ale ma w sobie coś, czego nie lubię. Jest pusta. Może jak powiem jej, że mam już kogoś to przestanie? Mam nadzieję.

-Evan! - ryknęła po raz kolejny Amy.

Popatrzyłem na nią.

- Co? - spytałem.

- Wolisz ciasto orzechowe, czy czekoladowe? - trzymała w obu rękach pojemniczki z ciastem.

- Ciotka Sarah ma uczulenie na orzechy - przypomniałem jej.

Siostra zaśmiała się krótko i odłożyła jedno opakowanie. Szliśmy teraz alejką z napojami.

Wzięliśmy dwa soki wiśniowe i wodę cytrynową. Mam nadzieję, że nie będzie dużo osób, tak jak poprzednim razem w San Francisco. Wtedy zjawiło się dwadzieścia dwie osoby. Kilku musieliśmy wyprosić, bo nie starczyło miejsc przy stole.

Gdy wróciliśmy do domy, Amy kazała mi nakryć stół, więc rozłożyłem na nim biały obrus i położyłem talerze, sztućce i szklanki. Dwie godziny później wszystko było gotowe. Pomogłem zrobić siostrze sałatkę, którą, razem z całym jedzeniem, daliśmy na biały materiał. Pierwsi goście zaczynali schodzić się o dwudziestej drugiej. Pierwsza przyszła ciocia Sarah wraz z mężem Tomem i dziećmi Michaelem oraz Eleną. Po nich Wujek Sam z partnerką Nancy, a około trzydziestu minut później kuzyn Mike. Dzwoniła do mnie Dracy i poinformowała, że ona i Charlotte nie przyjdą, bo też mają gości. Całe szczęście.

Kolacja trwała dwie i pół godziny. Wszyscy wyszli razem. Rodzina cioci Sarah pomogła nam posprzątać. Jej dzieci są tylko dwa lata młodsze ode mnie, więc miło się z nimi rozmawiało. Myślałem, że będzie gorzej, ale czas szybko upłynął i godzinę po ich wyjściu poszedłem spać. Jednak około trzeciej w nocy obudziłem się i nie mogłem już zasnąć. Tego dnia miałem porozmawiać z Hope, nie powiem, trochę się stresowałem. Bałem się, że znów zrobię coś nie tak i ona ucieknie. Znowu. Wyciągnąłem zeszyt spod łóżka i zacząłem rysować. Robiłem to chyba dwie godziny. Udało mi się narysować krajobraz, obok którego przejeżdżałem wraz z Amy, gdy wracaliśmy do Greenley. Mały strumyk, płynący ku wysokich gór przez gęsty las. Obok łąka, na której widać było pełno kwiatów. Stokrotek, maków. Wysokie szczyty za lasem pokrywał śnieg. Chmury, z których mógł spaść deszcz, jednak to się nie stało. W jednym miejscu promień słońca sączył się przez nie i wlewał się do naszego samochodu. Sarna, przebiegająca przez łąkę. Wszystko udało mi się uchwycić na tym rysunku. Później zasnąłem.