Dziewczyna Magii 7

-CO?!

-Wybacz, ja...

-JAK MOGLIŚCIE MI NIE POWIEDZIEĆ?!

-Bałam się... Że będziesz chciała wrócić. Gdybyś wiedziała jak, mogłabyś w chwili strachu lub słabości zażądać powrotu.

Agata nie mogła tego znieść. Odwróciła się i zaczęła biec. Owszem, mimo sytuacji, zdawała sobie sprawę z tego, że prawdopodobnie nie trafi z powrotem. Sęk w tym, że miała to gdzieś. W końcu była już tak zadyszana, że usiadła na pierwszym - lepszym kamieniu. Była sama, nikt jej nie widział, miała spokój. Teraz mogła płakać. No i płakała, nie tyle nad tym, czego się właśnie dowiedziała, ile nad tym, że jej wyobrażenie o przyszłości nieodwracalnie runęło. Gdy wyczerpała już wszystkie łzy, zaczęła myśleć racjonalnie. Amelia została złapana. Agata nie może wrócić do domu. Ale jest jeszcze szansa. Na kożyść działa fakt, że jeśli wróci, to dokładnie w ten sam moment, z którego została zabrana. Może więc poświęcić dowolną ilość czasu na znalezienie sposobu na powrót. Po jeszcze dłuższym myśleniu dziewczyna doszła do wniosku, że sposoby są dwa - może albo uwolnić Amelię, albo sama nauczyć się zaklęcia które pozwoli jej wrócić. Dziewczyna potrzebowała godziny szlochu, dwóch bicia się z myślami, i jakichś piętnastu minut wrzeszczenia w przestrzeń, żeby pogodzić się z faktem, że musi wrócić i szkolić się na własną rękę. Na szczęście zanim zaczęła martwić się jak znaleźć drogę do drzewiastej kobiety, to drzewiasta kobieta znalazła ją. Choć niechętnie, Agata wiedziała, że musi wrócić. Tego dnia była jednak zbyt wstrząśnięta, by dalej wertować księgi w poszukiwaniu zaklęć których jeszcze nie poznała.

~Przepraszam, że tak krótko, ale nie mam dziś weny. Postarałam się coś napisać głównie po to żebyście nie zapomnieli o tej serii, ale zdaję sobie sprawę, że ta część jest słabsza od reszty.