LBnP56 - Biurowiec

- Ani myślę spłacać czyjeś długi.

- Popatrz, zraniłeś mojego przybocznego. Stanąłeś w obronie juwairena. Ma u mnie dług, który stał się automatycznie twoim długiem. Rozumiesz? Macie czterdzieści osiem godzin, żeby oddać pieniądze. Z uwagi na twoją lojalną, osiemnastoletnią służbę i ciekawą lecz głupią odwagę, którą się dzisiaj wykazałeś, przyjmuje rezygnację bez odprawy i na chwilę obecną możecie wyjść w jednym kawałku. To chyba uczciwa umowa.

***

Po ostatniej wojnie światowej Chiny objęły we władanie całą Eurazję i północną Afrykę. Najkrwawsze bitwy toczyły się między Sanem a Bugiem, do momentu, kiedy NATO straciło możliwości militarne i poddało się. Po negocjacjach Pekin zgodził się, aby dawna Europa stała się samodzielną prowincją, podlegającą ścisłemu nadzorowi z centralą w Berlinie.

Stany Zjednoczone pogrążyły się w wojnie domowej, po której w Ameryce Północnej pozostało radioaktywne pustkowie.

W dalszych latach Chiny zrezygnowały z komunizmu na rzecz neo-korporacjonizmu, oddając tym samym los całej ludzkości na łaskę sztucznych inteligencji, które zarządzają największymi światowymi korporacjami. Szorstko i bezwzględnie.

***

Nazywam się Adam 280911FFA11. Pracuję jako ochroniarz w mieście Kela Kao, nad brzegiem Wéi sī wǎ hé. Biurowiec korporacji YaopinJishu został wybudowany na ruinach zniszczonego po wojnie zabytku kulturowego - Wawelu.

Zajęcie to nie należy do łatwych, jak się wydaje co poniektórym, ale nie narzekam. Zostały mi dwa lata do emerytury. Zmiana trwa piętnaście godzin z jedną godzinną przerwą po siedmiu i ośmioma godzinami na własne życie. Personel chroniący budynek wymieniany jest na zakładkę, z godzinnymi odstępami, aby zminimalizować możliwość potencjalnego zagrożenia. Zarząd policzył, że tak jest najwydajniej i dał do podpisania deklaracje. Główne wejście do wieżowca jest otwarte dwadzieścia cztery na dobę. Wszędzie są rozmieszczone kamery i automatyczne systemy obronne.

Przeważnie jest spokojnie. Czasem ktoś próbuje wykraść dane na fizycznym nośniku, wnieść lub wynieść kontrabandę, rzadziej dokonać ataku terrorystycznego lub sabotażu. Konkurencja nie śpi.

Podczas dnia budynek stanowi korporacyjne centrum handlowo-konferencyjne. Zjeżdżają tu korposzczury z całego świata, w celu zawiązania znajomości handlowych, podpisania lukratywnych umów. W tym czasie, wszystko z legalnego punktu widzenia musi być koszerne.

Na szczycie wieżowca mieszka zarząd oraz wysoko postawieni nadzorcy delegowani wprost z siedziby głównej YJ w Pekinie. Podczas dnia nie zapuszczają się na dolne piętra. Przyjmują gości na szczycie, w swoich apartamentach. Byłem tam może dwa razy, opływają luksusem. Dopiero nocą, zjeżdżają do podziemia, gdzie załatwiają ciemniejsze, przeważnie już prywatne interesy. Znajduje się tam restauracja, disco, teatr, gdzie na scenie cały czas ktoś śpiewa, tańczy albo standupuje. Można też zagrać w tenisa, skorzystać z basenu czy siłowni. Łatwiej chyba wymienić, czego nie ma.

Mniej więcej, pół godziny po zamknięciu nadziemia i otwarciu podziemia, przez główne wejście wszedł do holu niski mężczyzna o dalekowschodnich rysach, taszcząc za sobą miejscowego chłopaka. Rozpoznałem od razu, że to mój sąsiad. Dobry chłopak, chociaż ma ogromny talent do pakowania się w kłopoty. Zadźwięczał dzwonek od windy. Drzwi otwarły się, a ze środka wytoczyła się grupa roześmianych Azjatów rozmawiających o prostytutkach i narkotykach. Aroganccy i bezczelni - Zarząd. Podeszli do przyprowadzonego chłopaka, a jeden z napastników przyłożył mu do głowy złoty pistolet i zadał pytanie. “Gdzie są pieniądze?”.

Nie wiem, czemu to zrobiłem, ale uznałem, że coś zrobić muszę. Zwróciłem się do swoich chlebodawców z prośbą, żeby oszczędzili chłopaka, bo to przecież jeszcze dzieciak. Wyśmiali mnie i rozkazali z pogardą, żebym przyniósł mopa, bo będę zaraz ścierał mózg z posadzki. Zamiast wykonać polecenie, stanąłem między nimi a chłopakiem. Rozległo się chichotanie, ale ten co trzymał broń ewidentnie kipiał ze złości. Chciał strzelić mi prosto w twarz, lecz mimo wieku wciąż posiadam jeszcze kilka umiejętności. Złamałem mu nadgarstek, rozładowałem pistolet, rozłożyłem i w częściach rzuciłem na podłogę.

Pozostali, widząc to, wyciągnęli broń, ale na ich szczęście zza pleców rozległo się klaskanie. Ustąpili, schowali broń i zastygli w ukłonie. Również zgiąłem kark. To był dyrektor. Chyba jedyny honorowy człowiek w tym burdelu. Wyjaśnił mi, gdzie popełniłem błąd, oraz z jakich względów postanowił dać nam jeszcze dwa dni na zwrócenie pieniędzy. To sprowadza nas do ciebie. Potrzebujemy dużo ciężkiego sprzętu.

- Jak duży jest dług?

- Nieosiągalny.

- Czyli zegar tyka. Co zatem zamierzasz?

- Zamierzam przygotować teren pod rekonstrukcję Wawelu.