Język Aniołów - 6 - Zmarli Już Nie Wrócą

- Od Autora - Ale ja jestem głupia ;^; Zapomniałam umieścić pewien moment w poprzednim rozdziale i tytuł jest bez sensu xD Przepraszam was ogromnie i dodam ten moment tu xDD No, już przeprosiłam, a teraz macie rozdziałek B)

Nie musiałem długo czekać, po chwili z naprzeciwka nadeszli ci dwaj, którzy byli z nim na boisku. Podeszli do Takiego i zaczęli rozmawiać.

- Co to za spóźnienie, idioci? - zapytał szorstko 'dowódca' dalej bawiąc się z kociakiem.

- Wybacz! Autobus się opóźnił! - wyjaśnił jeden.

- Rozumiem, że załatwiliście to, co mieliście załatwić.

- Się wie, szefuńciu!

Taki wystawił rękę, a jego znajomy wyjął z pod kurtki jakąś torebeczkę i dał mu ją. Po dokładnej analizie zawartości odezwał się:

- Ten koleś z trzeciej da nam za to mnóstwo kasy.

Można się domyśleć co jest w środku. Czyżby nasz podejrzany był dilerem? Oczywiście, nie był bym sobą, gdybym chcąc lekko dokładniej spojrzeć nie wywalił jakiegoś kosza! Szybko uciekłem, niestety za późno! Jeden z typów zaczął mnie gonić i dość szybko złapał. Chwycił mnie za kołnierz i rzucił o ścianę, dalej go trzymał, aby uniemożliwić mi ucieczkę. Serce mocno mi biło. Jeśli Taki naprawdę jest mordercą to mnie też bez skruchy zabije! Przymknąłem oczy, a on nastawił pięść, zaraz mnie uderzy. Wiedziałem, że krzyk w takim miejscu tylko przyśpieszy jego czyny.

- Kazuki - usłyszałem głos Takiego. - Pozwól, że zanim coś mu zrobisz porozmawiam z nim,

Lekko uspokoiłem się, może uda mi się przeżyć.

- Co słyszałeś? - zapytał tym swoim wrednym głosem.

- N-nic! Tylko szedłem potknąłem się o kosz i wywaliłem - skłamałem drżąc.

- Niewinny byś nie uciekał. Nawet, jeśli to przypadek to musiałeś się czegoś dowiedzieć.

- N-nic nie wiem! Naprawdę!

- Kazuki, poproś pana, aby zaczął mówić.

Na twarzy nijakiego Kazukiego pojawił się uśmiech. Już miał mnie uderzyć, gdy nagle... cała trójka upadła na ziemię, a za nimi ukazała mi się Nibutani.

- B-Botan? - zdziwiłem się.

Dziewczyna upadła na kolana, była wyczerpana, szybko do niej podbiegłem.

- Botan, co się stało?!

- Jako wygnany anioł nigdy nie powinnam używać moich mocy... - wyszeptała, a po jej policzkach zaczęły spływać łzy.

Milcząc wpatrywałem się w nią, nie wiedziałem co mam zrobić.

- Proszę, zabierz mnie do siebie.... - dodała, najwyraźniej zauważyła moje zakłopotanie.

Oczywiście podniosłem ją i szybko pobiegłem w stronę domu, było to kilka minut drogi. Położyłem Nibutani na kanapie, dość szybko zasnęła. Przyszła do mnie Dora. Czekaliśmy w milczeniu, aż anielica się obudzi.

- Hej - przerwała ciszę. - Mogę ci coś opowiedzieć...?

- Co takiego? - odpowiedziałem pytaniem.

- Kazałam wam na niego uważać! Taki Subaru to niezrównoważony sadysta. Uwielbia patrzeć na cudze cierpienie, wiem o tym doskonale.

Słuchałem jej dalej siedząc cicho. Rzeczywiście, gdy tak o tym pomyśleć ciągle nas ostrzegała, nie było to do końca normalne.

- Gdy byliśmy dziećmi razem przychodziliśmy karmić bezdomne kotki. Pewnego razu one zaczęły znikać, codziennie jeden. Bardzo chciałam się dowiedzieć, co się dzieje, więc ukryłam się w okolicy tego miejsca i czekałam. To co zobaczyłam mroziło krew w żyłach. Taki nożem ranił koty, najpierw lekko nacinał, a potem odcinał łapy i ogony. Męczył je, aż umierały. Gdy dowiedział się, że wszystko widziałam zagroził mi, że jeśli coś powiem, zabije wszystkie. Wtedy drasnął mnie nożem.

Zdjęła bluzę i pokazała bliznę na ramieniu. Najwyraźniej nie było to 'draśniecie',a raczej mocne rozcięcie.

- Od tamtej pory bałam się go. Może zabijał tylko koty, ale miał dziesięć lat! Jestem pewna, że mogliby zabić człowieka!

Z jej oczu wypłynęła łza, która wkrótce przerodziła się w mocny płacz. Dora wtuliła się we mnie ściskając moją bluzkę. Objąłem ją jedną ręką. Tę uroczą chwilę przerwał dźwięk jej telefonu. Odebrała go i udała się do domu, gdzie czekała na nią współlokatorka. Chwilę po jej wyjściu obudziła się Nibutani.

- Przepraszam za kłopot - powiedziała słabym głosem.

- Przepraszasz? Powinienem ci dziękować... - nie dokończyłem.

- Spanikowałam, więc użyłam anielskiej mocy. Nie jestem już pełnoprawnym aniołem, więc nawet uśpienie trzech osób bardzo mnie zmęczyło. Nie musisz się martwić, teraz już w porządku.

- To dobrze.

- Hej.... Masz pogniecioną i mokrą koszulkę....

- Em... Długo by gadać - odpowiedziałem z uśmiechem.

Rozmawialiśmy jeszcze jakiś czas, a potem Nibutani poszła do domu. Teraz muszę uważać... Taki nie da łatwo za wygraną, a zwłaszcza, że wie, że coś słyszałem... Tak swoją drogą to wydawał się bardzo lubić te kotki, zdziwiło mnie, gdy Dora opowiadała o tych torturach.

- Od Autora - No, nasza Nibutani ratuję sytuację B) Już się rozpisałam na górze, więc mam tylko pytanko, co sądzicie o historii Dory i Takiego? Pamiętajcie o ocenie i komentarzu :D