Szorty poranne #4 - Jeszcze jeden punkt widzenia

Kłamali mówiąc, że kosmos jest w większości pusty. Że gigantyczny bezkres przestrzeni przetkany migoczącymi pinezkami gwiazd, dywanem mgławic i planetami jest martwy. W gruncie rzeczy wszechświat był niczym dzieło sztuki stworzone przez umysł odbity w krzywym zwierciadle, spaczony przez własny geniusz tańczący na granicy zatracenia. Znaczna część widowni po prostu nie potrafiła dostrzec tego, co połyskuje pod powierzchnią, bała się odpowiedzialności sięgnięcia głębiej. Widzieli pustkę, naukowo nazwaną próżnią. Mniejszość posiadająca w sobie tę boską cząstkę, dojrzała na wskroś przenikający kosmos oddech stwórcy, nici kreacji rozproszone w otchłani, które szybko umykały spłoszone i nieśmiałe. Nadzieja, że jednak istnieje jakaś siła wyższa, po prostu jeszcze nie odnaleziona.

Obie strony nie znalazły Boga. Ci pierwsi, zwani potocznie „Pustymi”, ostatecznie zanegowali istnienie wszelkiej siły potężniejszej niż prawa fizyki kształtujące rzeczywistość. Ich przeciwnicy ruszyli między gwiazdy, wyśledzić skrytego kreacjonistę.

I wymierali rozczarowaniem.

Gwałtowny błysk uderzał w oczy. Jedna z pinezek, jaśniejąca już od jakiegoś czasu, eksplodowała i zgasła, niknąc w ciemnościach. Gwiazda umarła.

Czy gwiazdy trafiają do piekła? Albo nieba?