Szorty poranne #8 - Pochmurne dni
Hej! Wszystkim stałym czytelnikom i tym anonimowym też (jak się wstydzicie wygłosić opinię publicznie to tutaj mail: kuba.chilimonczyk@gmail.com, ewentualnie Twitter @UtkanySlowami albo Fb: Utkani Słowami - nie ma to jak chamska reklama, hehe)! Niestety, jutro szorta nie będzie - wyjeżdżam do WaWy na finał Zwolnionych z Teorii.
Dzisiaj również będzie nowa część Łowcy Dusz, gdyż wczoraj było nieco problemów z netem.
Pozdrawiam,
Arysto/Ślepiec z Metra
_____________________________________________________
Krople deszczu wystukiwały rytm dnia, wybudzając mnie z pustego, bezszelestnego snu. Bezsilnie przytomny podniosłem się, witając rzeczywistość ciężkim milczeniem człowieka, który patrzy na drugą stronę łóżka i zamiast pościeli widzi ziejącą dziurę w swoim życiu.
Ubrałem się, umyłem, barwiąc odcienie szarości odrobiną pasty do zębów oraz całkiem niezłą perfumą, którą dostałem na święta. Nie używałem jej od wieków, ale wyrzuty sumienia dały mi do zrozumienia, że dzisiaj wypadałoby się psiknąć. Choćby po to, by zamaskować zapach lenistwa; niewypranej koszuli i „kilkudniowych” spodni.
Bo może te małe szczegóły, które łączyły mnie ze światem sprawią, że ktoś mnie dzisiaj uratuje.
Wyszedłem na ulicę, z miejsca dostając orzeźwiającego liścia od przeraźliwie zimnego, wilgotnego podmuchu wiatru. Matka Natura zawsze wiedziała jak poprawić człowiekowi humor, a tym razem szło jej iście koncertowo. Ruszyłem do pobliskiej piekarni – takiej, która zawsze jest „tuż za rogiem”, podziwiając jak wichura oraz deszcz podnoszą wszystkich na duchu. Zdawałoby się, że świat oszalał ze szczęścia, kiedy mijałem radosnych przechodniów – a wszyscy byli dobrymi aktorami. Z całego serca ukrywali wszechobecną radość pod pochmurnymi minami i jeszcze pochmurniejszymi płaszczami, sprawiając, że szum wody zalewającej ulicę milknął w porównaniu z tym biernym brzęczeniem narastającej frustracji. Spływające do ścieku strumyki deszczu były niczym w porównaniu z rzeką parasoli – modnych, jednakowych, przygnębiająco nijakich.
Tylko ona nie wydawała się przejęta depresyjną aurą.
Stała przy szybie piekarni, pochylając się z lekkim uśmiechem i przyglądając rzędowi pączków na wystawie. Złote światło padało na jej twarz, co dziwnie skojarzyło mi się z aniołem, który zleciał na czerwonej parasolce, by pomóc mi w wyborze boskiego pączka na dobre rozpoczęcie tygodnia. Pamiętam, że zamarłem przy drzwiach, wpatrując się w nią niczym Romeo w zmartwychwstałą Julię. Kolejnym, co przebiło się do mojego wiecznie niewyspanego mózgu to dziwna myśl, że ta kobieta była skrojona, wyrzeźbiona, stworzona idealnie dla mnie. Dobrze zbudowana, kobieca, z delikatnymi ustami oraz dużymi, ciepłymi oczami. Wydawała się dziwnie pogodna w ten pochmurny dzień. Albo inaczej: dzień wydawał się kurewsko pochmurny w porównaniu do jej pogodnej twarzy.
Więc stałem tam, moknąc w deszczu i patrzyłem na anioła, który wybierał sobie pączka. I wszystkie te małe szczegóły, które łączyły mnie ze światem podrzuciły mi pytanie do wszechświata.
Może to ty będziesz tą, która mnie uratuje?
Komentarze (9)
''Bo może te małe szczegóły, które łączyły mnie ze światem sprawią, że ktoś mnie dzisiaj uratuje. '' - WOW, uwielbiam ten tekst bezgranicznie. Od tego zdania.
''Może to ty będziesz tą, która mnie uratuje?'' - tego pewnie jesteś nieświadom, ale to bardzo popularne zdanie, królowało swego czasu na tumlrz'e (tylko, że po angielsku oczywiście).
Bardzo dobry tekst. Wiesz, nie czytałam ''szortów porannych'', bo (nie mam Internetu, więc jak), ale poza tym, bo myślałam, że chodzi o jakieś gacie (szorty?). Boże, uderzam głową w drzewo, krew ścieka mi po szyi.
Śmieję się sama z siebie ; ).
Nadrobię.
Bardzo dobry tekst ; ).
Ten tekst akurat z nieznanych przyczyn przypomniał mi, że czasem naprawdę lubię ludzi tylko dlatego, że istnieją. A tak poza tym, to deszcz jednak kojarzy mi się z prozą życia - zawsze jak zapomnę parasola to kończę z wyglądem i samopoczuciem idiotki, która zapomniała parasola - ale lubię zapach powietrza po deszczu i lubię patrzeć, jak trawa robi się dzięki niemu bardziej zielona. Lubię też teksty, które kończą się jakimś niedopowiedzeniem - jak tutaj. 5 ;)
Tekst mi się podoba, niby zwykły dzień, koleś chce pączka na śniadanie kupić, a tu okazuje się, że być może spotkał kogoś, kto go uratuje, zastanawiam się jedynie w jakim sensie. Podoba mi się nawiązanie do Romea i Julii, coś mnie ta sztuka prześladuje ostatnio ;D W każdym razie podoba mi się ^^
"sprawiając, że szum wody zalewającej ulicy milknął w porównaniu z tym biernym brzęczeniem narastającej frustracji." wyczuwam literówkę?
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania