Miłość w College'u ~ 10

Nastał kolejny dzień. Miałam jeszcze godzinę do wykładów. Podeszłam do szafy. Mój nastrój jest kiepski. Ubrałam się na biało. Kiedy wyszłam na zewnątrz, spotkałam Lukasa. Założyłam na uszy słuchawki i pomknęłam w stronę sali.

- Emma! Zaczekaj! - Zignorowałam go i podkręciłam muzykę na ful - Przestań mnie ignorować! - Nadal nie odpuszczał i szedł za mną.

Po chwili złapał mnie za rękę, za tą która tak bardzo mnie bolała. Odwróciłam się w jego stronę i posłałam mu oziębłe spojrzenie. Myślałam że znów się popłacze. Bolało.

- Powiedz coś wreszcie! - Wyrwałam się i poszłam w stronę sali.

Ukradkiem spojrzałam w jego stronę, zobaczyłam jak posmutniał i westchnął ciężko, po czym poszedł. Nie chcę z nim rozmawiać. Nie po tym co zrobił.

Całą resztę dnia spotykałam Lukasa. Na złość! Przechodziliśmy obok siebie obojętnie. Czasami się zdarzało, że próbował ze mną porozmawiać ale i tak twardo stawiałam na swoim. Kiedy wróciłam do pokoju wzięłam się za lekcje.

Nastała cisza nocna. Siedziałam na łóżku i próbowałam usnąć, kiedy nagle usłyszałam jakiś hałas.

- Em! - Sam i Zoe wparowały do mojego pokoju.

- Co się dzieje?! - Zapytałam.

- Ucisz tego swojego kochasia bo wam się oberwie!! - Powiedziała Zoe, wyraźnie naburmuszona.

- Słucham?! - Spojrzałam za okno. Na dworze stał nie kto inny jak Lukas. Miał ze sobą... gitarę!!

#Perspektywa Lukasa#

Byłem bardzo zły na siebie za to że skrzywdziłem Emmę. Kiedy ona była w swoim pokoju zszedłem do Samanthy.

- Lukas? Czego tu szukasz?! Jeśli chodzi o Emmę to ona nie chcę z tobą rozmawiać! - Warknęła.

- Wiem ale chcę żeby mi wybaczyła. Zachowałem się koszmarnie, ale chcę to naprawić, jednak nie mam pojęcia co zrobić...- Spojrzała na mnie podejrzliwie i po chwili pokręciła głowa. Po namowach, w końcu zgodziła się mi pomóc.

# Wracamy do historii #

Patrzyłam przez okno. Lukas wskazał ręką żebym zeszła do niego.

- Co on wyrabia?! - Warknęłam pod nosem.

Zeszłam na dół jak najszybciej i jak najciszej umiałam. Nie chciałam, aby Lukas narobił sobie i mi kłopotów.

- Co ty odwalasz Lukas?! - Szepnęłam w jego stronę.

- Muszę ci coś powiedzieć - Odszepnął.

- Jest cisza nocna!! Jeśli ktoś nas tu zobaczy mamy przerąbane! Więc daj sobie spokój i wróć do pokoju! - Zaczęłam odchodzić, ale Lukas mnie zatrzymał.

- Emma! Proszę tylko pięć minut! - Potrząsnęłam głową... nie mogłam mu odmówić.

Lukas zaczął powoli grać. Po chwili i śpiewać. Ktoś zaczął iść w naszą stronę, więc pociągnęłam Lukasa za rękę. Po kilku minutach ochroniarz sobie poszedł i mogliśmy wyjść z ukrycia.

- Dzięki bogu! Gdyby nas złapali!

Poszłam w stronę akademika.

- Emma! Poczekaj, proszę! - Westchnęłam i odwróciłam się w jego stronę.

- Czy... nadal jesteś zła? - Podeszłam w jego stronę.

- Troszkę. Musisz się postarać, aby było tak jak wcześniej! - Pstryknęłam go palcami w nos na co on się zaśmiał.

- Się postaram! Ale wszystko między nami ok? - On spojrzał na mnie z nadzieją w oczach na co ja zaczęłam chichotać.

- Tak... niech ci będzie - Uśmiechnął się, widać było że mu ulżyło.

- Do zobaczenia jutro! - Powiedziałam i chciałam już odejść ale Lukas złapał mnie lekko za ramię.

- Możemy się przejść?

- Ale... ale brama jest zamknięta.

- A mogę odprowadzić Cię pod pokój?

- No dobrze. Ale wiesz, że jak Cię złapią to będziesz miał problemy.

- Trudno.

Przeszliśmy cicho pod mój pokój.

- Słodkich snów Em.

- Dobranoc.

Gdy otworzyłam drzwi Lukas dotknął lekko mojej dłoni. Zanim się obejrzałam, stałam w jego objęciach. Zaczęliśmy się całować...namiętnie i czule.. Weszliśmy do mnie do pokoju.

- Chcesz u mnie spać?

- Chyba specjalnie robili takie małe łóżka. Nie zamieścimy się na nim.

- Damy radę.

Położyliśmy się na łóżku.

- Dobranoc

- Dobranoc, panienko.

Zasnęliśmy z uśmiechem na twarzy.

# Z perspektywy Lukasa #

Obudziłem się. Leżę na skraju łóżka. Czuję głowę Emmy na moim ramieniu. Gdybym się nachylił mógłbym dać jej całusa.

- Dzień dobry - Powiedziała.

- Dzień dobry słoneczko - odpowiedziałem jej, a ta zrobiła się czerwona - Dobrze się spało? Nie kopałam?

- Dobrze. Nie.

- Musisz iść do siebie. Zajęcia niedługo się zaczną - Popatrzyła na zegarek.

- Em dziś niedziela.

- Myślałam że poniedziałek.

- Co dziś robimy?

- Muszę odrobić lekcje, a Ty co chcesz.

- Mogę Ci pomóc.

- Poradzę sobie.

# Wracamy do historii #

Gdy Lukas poszedł do siebie, zaczęłam sprzątać w pokoju. Po dwóch godzinach sprzątania, wzięłam zeszyty które były mi potrzebne i poszłam do biblioteki. Trzeba wziąść się za naukę. Gdy weszłam do pomieszczenia, stwierdziłam, że nie tylko ja odrabiam lekcje w ostatnim momencie. Kiedy rozsiadłam się na pufie obok stolika, rozłożyłam książki. Najpierw matematyka, zdecydowałam. Po długim czasie matematyka, fizyka i biologia były zrobione. Jeszcze siedem innych przedmiotów a już godzina piętnasta. Nagle zauważyłam Lukasa. Wchodził do biblioteki. Jeśli mnie zobaczy z tymi książkami pomyśli, że mam zaległości i będzie chciał mnie uczyć. Zaczęłam się szybko pakować do torby. Miałam już schowaną połowę rzeczy, gdy mnie zobaczył i zaczął iść w moją stronę.

- Cholera! - Krzyknęłam w myślach.

- Cześć Em - Zaczął i siadł na przeciwko mnie, na większej kanapie.

- H-hej - Odpowiedziałam lekko.

- Co robisz?

- Odrabiam lekcje. Nie widać?

- Ojej. Co się stało ze słodką landrynką? Boli Cię coś?

- Tak, boli mnie ręka - Dociełam, ale to była prawda. Cały czas bolała.

- Ahh. Przepraszam - Powiedział zmieszany.

- Nic się nie stało.

- Jak to nic?! Zrobiłem Ci krzywdę!

- Nie - Jednak nie potrzebnie zaczynałam temat. Wstałam, podeszłam do niego i siadłam - Nic się nie stało. Naprawdę.

- Nie jestem pe... - Nie skończył. Dałam mu pięciosekundowego buziaka w usta- A-ale..

- Idę do pokoju.

- Ale nie skończyłaś lekcji - wziął do ręki mój zeszyt do chemii.

- Nie! Zostaw! - Szepnęłam rozkazując. Przekręci kartkę i zobaczy że dostałam jedynkę. A na końcu mam kopertę na sprawdziany i karkówki które pisałam na dwójki - Zostaw! - Powiedziałam jeszcze raz.

- Dlaczego? - Próbowałam mu wyrwać zeszyt.

No i stało się. Zauważył kopertę. Wyjął z niej sprawdziany. Nie! Wyrwałam mu wszystko z rąk, wzięłam pozostałe zeszyty, książki i torbę. Popatrzył na mnie zaskoczony. Uciekłam z biblioteki. Doszłam do mojego pokoju. Nie mogę tu być. Przyjdzie a ja go wpuszczę, bo nie zawsze umiem postawić na swoim. Zamknęłam z powrotem drzwi i pobiegłam w stronę parku. Siedziałam tam już ze dwie godziny. Pomyślałam że Sam i Zoe się martwią.

''Nie martwcie się. Jestem w parku obok kampusu. Nie mówcie mu'' - Napisałam do Sam.

Ona mu nie powie. Przynajmniej tak mi się zdaje. Siedziałam tak na ławce, aż w końcu postanowiłam się przejść. Po godzinie łażenia tu i tam zmusiłam się na pójście do akademika. W końcu i tak będę musiała tam iść. Ruszyłam w drogę powrotną. Nagle znikąd wyłania się Lukas i idzie w moją stronę. Jak na zawołanie odwracam się i idę jak najszybciej.

- Emma stój! - Krzyknął.

- Nie!

- Zatrzymaj się!

- Nie!

- Em!

Dłużej nie mogłam. Chcę wrócić do domu. Albo chce żeby było tak jak dziś rano. Siadłam na ścieżce i zaczęłam szlochać. Moja psychika chyba się rozwaliła. Luk do mnie dobiegł.

- Ej. Dlaczego uciekasz? I tu i w bibliotece?

- Nie chciałam żebyś widział ile mam zaległości. I jakie oceny. Dlatego wyrwałam Ci zeszyt i uciekłam. A teraz tu jestem, bo nie chciałam żebyś zadawał mi pytania.

- Ehh. Emma - Powiedział o czym wziął moją dłoń - Nie okłamujmy się, dobrze.

- Yhmm - Pokiwałam głową.

- Idziemy?

- Nie. Niedługo będzie zachodziło słońce.

- Skąd wiesz?

- Byłam tu po naszej kłótni pod drzewem.

- Ahh - Posmutniał.

- A to w bibliotece to co było? Pocałunek?

- Nie chciałam żebyś miał poczucie winy.

- Nadal je mam.

- Nie miej.

- Ale zrobiłem Ci krzywdę.

- Nieee.

- Boli?

- Troszeczkę.

- Więc zrobiłem Ci krzywdę.

Spojrzałam na niego, a on na mnie. Patrzyłam w jego oczy. Po chwili jego usta dotknęły moich. Było bosko. Odkleiliśmy się od siebie.

- Em?

- Tak?

- Nie.. nie zapytałem Cię jeszcze.. Zostaniesz moją dziewczyną?

- Tak! Lukas, tak! - Krzyknęłam, rzucając mu się na szyję i całując.

- Ej, bo mnie udusisz!

- Oj, przepraszam.

- Nic się nie stało. Idziemy?

- Musimy?

- Kiedyś tak.

- Eh. Chodź.

Chłopak pomógł mi wstać. Wzięliśmy się za ręce i powoli ruszyliśmy w stronę kampusu.

Koniec rozdziału 10

~ Zozole