Rudasizm|6

Tak na marginesie, jak by kto czytał pierwszy raz:

"......" - anioł/diabeł, głosy słyszane w myślach bohaterki

- Aleks!

Weszłam do ogromnego pomieszczenia, zwanego stołówką. Wszędzie stały okrągłe stoły, przy których siedzieli już uczniowie. Do jednego właśnie zawołała mnie Nina, nowo poznana dziewczyna.

Była ładną blondynką z upiętym elegancko kokiem. Miała nieskazitelną, rumianą cerę i duże, szare oczy, co kojarzyło mi się z Ateną (grecką boginią mądrości). Nina nie wyglądała na głupią, przeciwnie. Siedziały z nią jeszcze dwie dziewczyny. Jedna chyba była Azjatką. Miała długie proste włosy i czarne skośne oczy. Dziewczyna siedząca obok miała czekoladowy odcień skóry, niebieskie włosy do ramion i nosiła okulary. Obie wydawała się miłe i obie były inne, tak jak ja.

" Patrz stół dziwadeł, no Aleks coś dla ciebie" - zarechotała Łucja.

" Łucjo może w końcu byś się ogarnęła, zachowujesz się jak dziecko, do jasnej cholery" - wrzasnęła na nią Diana, co było dość nietypowe, bo anioły tak się nie wyrażają.

" No proszę Diano jesteś ucieleśnieniem anielskiej władzy, jak możesz tak się zachowywać. Oddawaj aureolę."

" Słucham? "

" Zakład, nie pamiętasz? Nie ładnie się tak odzywać, a teraz poproszę aureolkę"

I aniołek wyciągnął z kieszeni prawdziwy pozłacany skarb, po czym oddała go diabłu, a ja podeszłam do stołu dla normalnych ludzi.

- Hej.

- O jesteś. Poznaj Lian - pokazała na Azjatkę - i Wiktorię, naszą Wiki.

- Elo. - uśmiechnęła się murzynka. - Witaj kolejna nienormalna osobo.

- Co oni mają problemy z nieprzeciętnymi ludźmi? - wskazałam głową na stolik obok, przy którym siedzieli sportowcy.

- No trochę, a ty to ta z przepowiedni. - spytała się Lian, przypatrując mi się uważnie. -Znasz ich?

Pokazała na stolik pod oknem, przy którym siedziało czterech chłopaków. Wszyscy byli ubrani na czarno i głośno się z czegoś śmiali. Dwóch z nich próbowało trafić butelką w nauczyciela.

- To bliźniacy, spotkałam ich na korytarzu. Tego z kucykiem też już widziałam, a z szatynem mam przyjemność siedzenia w jeden ławce na kilku przedmiotach.

Sam ich widok wywołał na mojej twarzy uśmiech, chwile później przeniosłam wzrok na dziewczyny, milczały. Wiktoria się śmiała, a Lian przeszywała mnie wzrokiem.

- A czemu pytasz?

- O nich też jest mowa w tej całej przepowiedni. Dzieci Lucyfera to oni, a przynajmniej tu są tak nazywani. Ludzie się ich boją. - odpowiedziała mi Wiki, mrugając do mnie.

- Czemu tak o nich mówią? Odprawiają czarne msze, czy co?

" I w czym problem? A tak na marginesie takie msze nie istnieją." - odezwała się w mojej głowie Łucja.

" Co diabły są zbyt leniwe, by podnieś swoje szlachetne cztery litery" - zaśmiała się pod nosem Diana.

" Dobija mnie twoje unikanie wulgarnych słów, aniołeczku, a aureolka i tak jest u mnie."

" Kiedyś ją odzyskam, siostro. "

" Po moim trupie."

" Ale my jesteśmy nieśmiertelne."

" I o to chodzi, siostro."

Te ich ciągłe kłótnie są nieznośne, nie mogę się skupić na tym co mówi druga osoba.

" My to słyszymy" - upomniała mnie diablica.

Oszaleję kiedyś...

- Halo? Ziemia do Aleks.

- Wybacz, kontynuuj.

- Ludzie się ich boją, ponieważ tam gdzie oni się znajdują zawsze wybucha afera.

- W zeszłym miesiącu wysadzili kibel w powietrze. - powiedziała Nina, ustami pełnymi sałatki.

- Co to ma do Lucyfera?

" Ten kibel wylądował mu na balkonie..."

- Problem w tym, że cała czwórka była na lekcji, a na nagraniu wyraźnie widać, że to bliźniacy.

- To tylko przykład, tych sytuacji było naprawdę wiele. Ponad to nauczyciele, na wszystko przymykają oko i się ich boją. - dodała Lian.

- Uczniowie chcieli się ich pozbyć, pokazali wszystkie ich "złe uczynki" pewnemu facetowi z urzędu.

- I co się z nim stało?

- Następnego dnia słuch o nim zaginął.

- No, ale chyba coś z tym zrobili?

- Policja gdy tylko dowiedziała się kto jest podejrzanym o zniknięcia tego gościa, od razu zamknęła komisariat, powiedziawszy że nie chce więcej słyszeć cokolwiek o tej sprawie.

- Dziwne...

Zadzwonił dzwonek, wstałyśmy i rozeszłyśmy się do swoich klas. Nie wiedziałam, że to kryminaliści, jeśli tak można ich nazwać. Dowiedziałam się, najstarszy z długimi włosami, ma na imię Kamil. Następnie bliźniacy - Michał, Jasiek i najmłodszy Igor, którego już znam z ławki. Podobno mają swój zespół, chciałabym kiedyś ich posłuchać, a co dopiero zaśpiewać z nimi. Po tym co się dziś dowiedziałam, jeszcze bardziej chcę ich poznać.

Powinnam przede wszystkim patrzeć przed siebie, a nie dumać w obłokach. Nagle wpadłam na coś twardego. Czarna koszula, umięśniona klatka piersiowa, czyli to musi być chłopak. Podnoszę głowę do góry...

- Ty...

- Zawsze będziesz się ze mną tak witać, Aleksandro. - odpowiedział, z łobuzerskim uśmiechem.

- Nie przepadamy za sobą, Gabrielu, więc mam prawo tak mówić.

- Skąd wiesz, że ja za tobą nie przepadam?

- Dałeś mi to jasno do zrozumienia.

- Czyli jednak nie jesteś taka głupia, na jaką wyglądasz, rudzielcu.

Już miał mnie wyminąć, ale diablica przejęła nade mną kontrole i chwyciła (chwyciłam) go za przedramię, zmuszając tym do zatrzymania się. Przybliżyłam się i wyszeptałam mu do ucha:

- Lepiej uważaj, bo tracę już do ciebie cierpliwość. Nie jestem taka jak inne, zapamiętaj to sobie.

Odwrócił się do mnie, tak że dzieliło nas kilka centymetrów. Spojrzał mi głęboko w oczy, jego źrenice rozszerzyły się, po czym opuścił wzrok na moje usta. Przez chwile myślałam, że mnie pocałuje, a gdyby to zrobił nie protestowałabym.

- Wiem o tym, Aleksandro.

Puściłam go, a on odszedł. Zrobiło się jakoś zbyt gorąco.

Zapraszam do komentowania, na pewno znajdą się jakieś durne błędy.