Stary przyjaciel część 31. Star Wars

Wszyscy zebrani parzyli z niedowierzaniem na wyświetlaną, holograficzną budowlę. Kapitan Tnacerville oparł obie ręce na metalowej obudowie stołu i głośno wypuścił powietrze. Valkiria stała z niejednoznacznym grymasem na twarzy, spoglądając na obraz z lekko przekrzywioną głową. Widać było, że na wszystkich zgromadzonych jaśniejący, błękitny schemat wywarł ogromne wrażenie.

— Af fri… af fri…

— To jest gigantyczne działo — pomogła jąkającej się twi’lekance, Asaro. — Nie trzeba być specjalnie matematycznym geniuszem, żeby zrozumieć po co separatyści zasilają je tak ogromnymi ilościami energii. Żadna flota nie jest wstanie złamać bariery Qirinee. Jak już mówiłam, nikt nie ma tylu statków. Ich liczby mogłyby iść w setki tysięcy ciężkich krążowników. Jednak to — zatrzymała się na chwilę — to co innego. Potężna armata wycelowana w bliźniaczą planetę Qish, najprawdopodobniej gotowa do strzału.

— Jeśli żadna flota nie jest w stanie przerwać obrony, niech dokona tego to ustrojstwo… — skomentował Nelis Umbra.

— Anga verveq vri? — znów odezwała się Valkiria.

— Separatyści musieli mieć to zaplanowane już długo wcześniej. Przygotowali modułowe elektrownie i zaraz po zdobyciu planety, dowieźli części do tej broni. Nie wszyscy wiecie, ale podczas naszej walki o Dolinę Kanori rejestratory Venatora kapitana Umbry wychwyciły konwój statków transportowych. — Tu Asaro przełączyła wyświetlany obraz na zapis ze wspomnianej bitwy. Obok wchodzącego w atmosferę pustynnej planety krążownika widniały niewielkie sygnatury grupy statków. Po powiększeniu obrazu oczom zgromadzonych ukazał się długi sznur transportowców. — Te statki były powodem wysłania misji do pobliskiej elektrowni. Gdybyśmy nie zauważyli przerzutu części, najprawdopodobniej tkwilibyśmy w martwym punkcie do dzisiaj, odcięci od pomocy i skazani na śmierć. Lecz teraz mamy szansę na ocalenie nie tylko siebie ale i całej planety.

— Republika nadal nic nie wie — niemalże szeptem odezwał się Uqviau Faliq. Asaro już czekała na wybuchającą Valkirię, jednak nic nie nastąpiło. Qishańska generał spuściła smętnie głowę. Pomimo tego, Jedi zauważyła trawiącą niebieskoskórą kobietę furię.

— Jeżeli mamy wygrać, musimy wysłać informację do naszych wojsk. Bez wsparcia nie damy rady. Nasze dwa Venatory nie mają szans. Moglibyśmy jedynie dotrzeć do stolicy a to i tak tylko mając dużo szczęścia. Nie rozwiązuje to nadal problemu gigantycznego, gotowego do strzału działa, wycelowanego w Qirinee.

— Ale jak wysłać wiadomość skoro separatyści blokują całą naszą łączność? — spytał kapitan Umbra.

— Z całym szacunkiem pani generał — odezwał się Pike — Pi wspominał, że ma pewien pomysł. Przyprowadzić go?

Asaro wydała pozwolenie skinieniem dłoni. Żołnierz opuścił zgromadzonych na wzgórzu i zniknął wśród klonów składających obozowisko.

— Dobra — odezwała się nagle Valkiria — musimy spróbować wysłać tę wiadomość. Należy jednak być gotowym na niepowodzenie. Wtedy nie mam zamiaru stać bezczynnie. Mam nadzieję, że plan przekształcenia krążownika kapitana Umbry w żywą tarczę i dozbrojenie drugiego statku za pomocą motorów i czołgów nadal pozostaje aktualny? — Powiedziała to z niewiarygodnym spokojem. Asaro aż nie mogła uwierzyć, że stoi przed nią ta sama, wiecznie zdenerwowana twi’lekanka. Spojrzała niebieskoskórej w oczy a ta po raz pierwszy od dawna nie miała oporów, żeby utrzymać ten kontakt. Na twarzy wojowniczki rysowało się coś w rodzaju prośby.

— Tak, ten plan nadal pozostaje aktualny — odpowiedziała Jedi. — Masz rację. Musimy przygotować się na taką ewentualność. Wtedy od tej walki będą zależały nasze losy.

Wśród zebranych pojawiła się nowa osoba. Pi zasalutował przed zgromadzonymi i stanął na baczność.

— Możesz zdjąć hełm żołnierzu — powiedziała Asaro. Poczekała aż towarzysz wykona czynność i znów wyprostuje się trzymając osłonę między tułowiem a lewą ręką. — Kapitan Pike wspominał, że miałeś plan, jak wysłać wiadomość do republiki.

— Tak jest, sir. Myślałem o podobnym pomyśle, jaki zastosowaliśmy w elektrowni. Mógłbym stworzyć bombę kodową. — Zgromadzeni wymienili spojrzenia. Asaro ucieszyła się w duchu, że nie tylko ona nie miała pojęcia co to jest.

— Całkiem sprytne żołnierzu — odezwał się Umbra. „Czyli jednak wiedzieli o co chodzi” pomyślała, z lekkim zawodem generał. — Widziałem już działanie czegoś podobnego. Było to bodajże w bitwie nad Felucią.

— Mógłbyś przybliżyć o co chodzi — z nową siłą i standardową wojowniczością w głosie spytała Valkiria. Najwyraźniej pozytywna informacja przywróciła ją do dawnego stanu.

— Możemy w krótkim czasie nadać tysiące jak nie setki tysięcy wiadomości. Blokada polega na przechwytywaniu wszystkiego co dochodzi z planety i rozpoznawania, czy posiada kod wyjścia. Każda wiadomość jest na ułamek sekundy przetrzymywana i sprawdzana, czy takowego kodu nie zawiera. Jeśli wszystko jest w porządku, przesyła się ją dalej na wyznaczony adres. My nie znamy tego hasła dlatego każda nasza wiadomość jest przejmowana i usuwana. — Po zgromadzonych przemknął grymas zrozumienia. — Każdy serwer ma jednak swoją pojemność. Nie mogą składować nieskończonej ilości wiadomości. Oczywiście stare wpisy są automatycznie usuwane. Jeśli jednak, w wystarczająco krótkim czasie nadamy odpowiednio dużo wiadomości, program zostanie przeładowany a część danych wydostanie się z układu.

— Sugerujesz — odezwał się Treeke — żeby wysłać zgromadzone dane tysiące razy i mieć nadzieję że któraś informacja opuści planetę?

— Niestety nie do końca, generale. Aby wysłać tyle wiadomości w krótkim czasie nie mogą one być tak duże jak pliki, które zabraliśmy z elektrowni.

— Jak duże mogą zatem być? — spytała Asaro.

— Paręnaście znaków — odpowiedział jej kapitan Tancerville. Podobnie jak Nelis Umbra, słyszał już wcześniej o takiej technice łamania blokad. Zastanawiało go tylko, jak przekazać republice wystarczające dane do wysłania wsparcia.

— Świetnie! — wykrzyknęła Valkiria — jak mamy przekazać taką informację w paru znakach?! — Nie dostała odpowiedzi na swoje pytanie. Wszyscy zebrani milczeli w zamyśleniu. Pi posłał generał niepewne spojrzenie.

— Jesteś wolny żołnierzu. Spróbuj przygotować tę bombę. Jeśli znajdziemy sposób przekazania wiadomości dam ci znać. — Klon zasalutował i oddalił się od holostołu. Jedi rzuciła okiem na obozowisko. Większość rzeczy została już załadowana na statek. Nie zamierzali jednak odlatywać. Nie mieli dokąd. W dolinie pozostały jedynie niewielkie wierze strzelnicze i porozstawiane działa przeciwlotnicze. Dobrze wiedziała, że obraz w Dolinie Kanori wygląda podobnie. Kanonierki co chwila przewoziły sprzęt na krążownik kapitana Tancerville’a.

Dopadły ją wspomnienia. Przypomniała jej się pierwsza walka i niebezpieczna podróż przez wąwóz. Pamiętała ciała poległych żołnierzy i powyginane blachy zniszczonych czołgów. Momentalnie przed oczami stanął jej obraz qurraka i skaczącej na niego Valkiri. Co by nie mówić, Asaro prawdopodobnie zawdzięczała twi’lekance życie. „Daffaras! Daffaras!” zabrzmiało w jej głowie.

Teraz targnęła nią ta sama frustracja, co wtedy, gdy dowiedziała się, że została oszukana przez republikę. W stolicy wiedzieli o całkowitej blokadzie Qish a mimo to postanowili zostawić kobiecie nadzieję w wysłanym na zniszczenie krążowniku kapitana Umbry. Tylko cudem udało się uratować statek. Widziała płonący trójkątny kształt powiększający się na tle błękitnego nieba. Teraz przypomniała jej się podróż do elektrowni. Jeśli miała jakieś przyjemne wspomnienie z całego pobytu na tej pustynnej planecie, to była nim na pewno rozmowa z Etreetee. Cieszyła się na myśl, że udało jej się zjednać z kulturoznawczynią i udowodnić, że nie każdy Jedi jest taki sam.

Nagle coś przyszło jej do głowy.

— Słuchajcie — odezwała się przerywając rozmowy — dobrze by było, gdyby ta wiadomość była zakodowana, prawda?

— Oczywiście — odpowiedział Nelis Umbra. — Separatyści będą mieli dostęp do większości wysłanych danych.

— Możemy ich zdezorientować — powiedziała z nową siłą Asaro. — Co jeśli nie będziemy wysyłać tysięcy razy tej samej wiadomości? Możemy wysłać im setki nic nieznaczących znaków a wśród nich tylko parę właściwych wiadomości.

— Musimy mieć wtedy pewność, że ta właściwa na pewno opuści układ.

— To jest do zrobienia — odezwał się Umbra. — Nasza wiadomość musi być pod koniec sekwencji. Wtedy trafi do separatystów gdy serwery będą przeciążone i ma sporą szansę na opuszczenie układu. Jeśli każdy plik będzie losowymi znakami, wrogowi dłużej zajmie przeszukiwanie wszystkich i znalezienie tego konkretnego. Da nam to niewielką przewagę czasową.

— Świetnie! Treeke, przyprowadź do mojego namiotu Etreetee Avels! — zażądała Asaro. — Valkirio, ciebie też proszę do siebie. Musimy porozmawiać. Pozostałym dziękuję za spotkanie. Zwijajcie swoje rzeczy i przygotujcie się do opuszczenia Doliny Janori.

Zaskoczona nieco słowami Jedi grupa, powoli opuściła wzgórze i skierowała się w głąb obozu. Twi’lekanka i szarowłosa zniknęły za zwiewnymi ścianami namiotu. Asaro postanowiła nie zwlekać i od razu przejść do rzeczy.

— Wiem — powiedziała nagle. Valkiria zawsze o wojowniczym wyrazie twarzy wyraźnie poczuła się zdezorientowana. — Wiem o Avel Garsheq.

Niebieskoskóra natychmiastowo odchyliła się do tyłu. Prwa ręka powędrowała do wiszącej u pasa rękojeści energetycznego topora a kolana ugięły, ustawiając qishańską generał w bojowej pozycji. Jedi natychmiast podniosła obie ręce.

— Spokojnie, nie mam zamiaru rozpatrywać twojej przeszłości, czy choćby aresztować cię za ukrywanie takich informacji…

— Aresztować?! Ho qvere!? Jestem czysta jak łza!

— Chciałabym móc o tobie to powiedzieć — odwarknęła Asaro. — Jak to się stało? Jak z członkini gangu, napadającego na wioski i mordującego ludzi zostałaś generałem? Podeszłaś mistrza Plo Koona podając nieprawdziwe dane i zyskałaś nasze zaufanie.

— Wszystkie dane są prawdziwe! — Energetyczne ostrze zabłysło w dłoni twi’lekanki. Asaro czym prędzej złapała za swój miecz. Zielona poświata wypełniła pomieszczenie.

— Odłóż… broń… — wycedziła Jedi przez zęby. — W bazie danych separatystów były wszystkie informacje na temat twojej przeszłości.

— I myślisz, że wiesz wszystko?! Żeś posiadła prawdziwą i niezaprzeczalną wiedzę?! Wy Jedi wszyscy jesteście tacy sami! — Asaro zobaczyła jak kobieta szykuje się do ataku. Wyciągnęła rękę przed siebie i skupiła się. Valkiria momentalnie stanęła w bezruchu.

— Daffago Jedi! Walcz jak na wojownika przystało a nie posługuj się magią!

— Nie chcę walczyć — warknęła szarowłosa — chcę porozmawiać. — Mocne uderzenie mocą wytrąciło niebieskoskórej broń z ręki. Drewniany trzonek zawisł w powietrzu i wylądował w otwartej dłoni. Po chwili druga z rękojeści znalazła się w posiadaniu Asaro. Kobieta wyłączyła miecz świetlny i odrzuciła go za siebie. Podobnie uczyniła z drugim dotychczas wiszącym u jej pasa. Po chwili również uzbrojenie Valkirii znalazło się poza zasięgiem obu kobiet. Twi’lekanka poczuła, że znów może się ruszać.

— Wiesz, że mogłabym teraz na ciebie skoczyć? Nie miałabyś więcej jak sekundę życia…

— Możemy się przekonać — odpowiedziała z szyderczym uśmiechem Asaro.

Jeszcze przez jakiś czas panowała napięta atmosfera. Szarowłosa była gotowa na każdy ruch wojowniczki. Ta jednak nie zdecydowała się walczyć. Powoli wróciła do normalnej pozycji stojącej.

— O czym chcesz gadać? — warknęła Valkiria.

— Chciałam jedynie wiedzieć ile z tego jest prawdą. —Twi’lekanka patrzyła prosto w zielone oczy Jedi. Asaro spodziewała się zobaczyć w nich furię ale zamiast tego, ujrzała coś kompletnie innego – ujrzała smutek.

— To prawda. Byłam w Wietrze Śmierci. Miałam wtedy bodajże dwanaście lat. Ale nie działałam tak jak oni — mówiła z wyraźnym trudem. — Moim zadaniem była obserwacja terenu, konserwacja sprzętu i inne tego typu prace. Nigdy nikogo nie zabiłam. Pomimo tego, jak wielu ludzi o mnie źle myślało, naprawdę nigdy nie chciałam być morderczynią. Nie tak jak wy, Jedi, od smarkacza szkoleni żeby zdradzać i zabijać. — Asaro postanowiła puścić złośliwość mimo uszu. — Jako dziecko nie widziałam jednak innej drogi. Avel Garsheq był jedynym co miałam; jedyną rodziną a jak wiadomo rodziny nie trzeba lubić. Nigdy nie sądziłam, że może być inaczej. Aż do czasu kiedy nas złapali. Wtedy zrozumiałam, że tak naprawdę świat może wyglądać zupełnie odmiennie. Miałam jednak szczęście. Podczas przesłuchań zostałam zauważona przez jednego z wojskowych. Powiedział, że widzi we mnie potencjał i że chce dać drugą szansę. Załatwił mi wstęp do szkoły poprawczej skąd później trafiłam do akademii wojskowej. Przez wiele lat myślałam, że uratowało mnie zwykłe szczęście. Myliłam się jednak. Uratowali mnie oni. — Poruszyła lewą ręką. Asaro natychmiast usztywniła mięśnie i obniżyła sylwetkę. Valkiria spojrzała na nią z wyraźnym zażenowaniem. — Nie mam zamiaru cię atakować. I tak byś użyła tych swoich sztuczek zamiast walczyć. — Lewą ręką złapała za rękaw koszuli i podciągnęła go ku górze, odsłaniając ukryty pod nim tatuaż. Przedstawiał czaszkę przez którą przelatywały niesione wiatrem drobinki piasku. — Nie znałam tego wojskowego lecz doskonale znałam ten znak - symbol Avel Garsheq. Znienawidzona rodzinka poświęciła swoje ostatnie siły, by zapewnić mi lepszą przyszłość. Ta sama rodzinka, której wy, Jedi, nie posiadacie i której nigdy nie zrozumiecie. — Asaro nie wytrzymała.

— Skąd pomysł, że Jedi nie posiadają tak wspaniałych rodzin jak twoja? — zapytała ironicznie wwiercając się wzrokiem w Valkirię.

— Bo wszyscy jesteście tacy sami: zdradzieccy i głupi.

— Skąd ta nienawiść do nas?!

— Bo to przez jednego z was zniszczyli nasz gang. Była jedna osoba która miała nas odebrać z umówionego miejsca. Tak samo jak ja, była wtedy dzieckiem i tak samo jak ja została zmuszona przez koleje losu do paprania się w tym gównie. Nie wytrzymała jednak. Transport się nie zjawił, ona zniknęła z łupem a my wpadliśmy w ręce wojskowych.

— W jaki sposób odnosi się to do Jedi?

— Bo ona uciekła z tego waszego cholernego zakonu!

— I ta jedna osoba opisuje dla ciebie cały zakon? — z niedowierzaniem spytała Asaro.

— Tak bo kolejnym przykładem takiego samego Jedi jesteś ty!

Asaro nie mogła uwierzyć w to co słyszała. Porównano ją do zdrajcy i do idealnego przedstawiciela Zakonu Jedi. Ją, która nie zgadza się z podejmowanymi przez organizację decyzjami i która w młodości prawie z niej uciekła?

— Myślisz, że w zakonie każdy jest taki sam?! — krzyknęła do twi’lekanki — że każdy ma tę samą pozycję, te same prawa i jest tak samo skorumpowany? Wiesz co ci powiem?! Zostałam wysłana tutaj na śmierć! Jestem oszukiwana tak samo jak ty przez tę twoją gangsterską rodzinkę. Wiesz co mi powiedzieli jak planowaliśmy akcję ratowania Qish? Powiedzieli, że cała operacja to jedno wielkie pozerstwo. Nikt nie miał ratować tej przeklętej planety! Drugi z krążowników przyleciał niemalże pusty by móc zabrać tych co przeżyli i by można było mówić w senacie, że próba ratunku została podjęta i żeby nikt nie przyczepiał się utraty nic nie wartego układu! — Zabolały ją własne słowa. Obiecywała przecież Thirs, że uratuje jej rodzinny dom. — Ale nie tylko ty zostałaś oszukana. Jak się okazało drugi krążownik miał nigdy nie dotrzeć na powierzchnię. Całość było pozorowaną akcją. Rozumiesz co to znaczy? Wysłano mnie tu, tę złą członkinię przeklętego zakonu, na pewną śmierć. Nikt nie miał zamiaru po nas wracać!

Z furią patrzyła na Valkirię. Twi’lekanka wyraźnie nie wiedziała co powiedzieć. Parę razy otwierała usta ale do Jedi nie dobiegł żaden dźwięk. Asaro skupiła się a dwa, leżące na ziemi, drewniane drążki wzniosły się i wylądowały w otwartej dłoni kobiety.

— Czy już rozumiesz — spytała — że nie wszystko jest takie proste i krystalicznie czyste? — Valkiria nie odpowiedziała. — Jeśli mamy coś zrobić dla tej planety, dla twojego domu i twojej rodziny, musimy działać razem i pokonać wspólnego wroga.

Szarowłosa wyprostowała ramię, podając rozmówczyni jej broń. Mieszkanka Qish powoli podeszła do Jedi i zrobiła coś, czego Asaro kompletnie się nie spodziewała; wyciągnęła obie ręce i obdarzyła kobietę krótkim ale szczerym uściskiem. Odebrała swoją broń i spojrzała w zielone oczy. Asaro nie do końca była pewna co zobaczyła w niebieskich tęczówkach towarzyszki. Valkiria przywiesiła topory do pasa i odwróciła się na pięcie.

— A ty co tu robisz?! — wykrzyknęła napotykając stojącą u wyjścia z namiotu Etreetee. — Długo tu tak sterczysz? — spytała w standardowy, agresywny sposób.

— Nie… ni… nie… ja dopiero… dopiero przyszłam i… — Valkiria machnęła ręką i minęła jąkającą się blondynkę znikając w krzątaninie klonów uprzątających obozowisko.