Odszukać siebie #16

Minęłam chłopaka i otworzyłam drzwi. Stojąc w holu zawołałam blondyna.

- Wejdź.

Szarooki wysłuchał mojego głosu i wszedł za mną.

- Masz ze sobą tamtą cześć projektu czy będziemy robić od nowa?

Zapytałam obojętnym tonem, zdejmując buty. Alex lekko skinął głową i poszedł za mną do pokoju. Był cichy i nawet się nie uśmiechał czy gniewał. Komletnie mnie ignorował. Muszę przyznać, że odrobinę mi to przeszkadzało. Podeszłam do komputera i podłączyłam USB chłopaka. Na pikselowym ekranie wyświetlił się folder, a w nim ikona programu, na którym znajdował się nasz niedokończony projekt. Przyciągnęłam pod biurko z komputerem drugie krzesło, które przeznaczone było dla niego. Szarooki zaczął rozglądać się po moim pokoju. Nie przejmowałam się tym, ale po zakończonej czynności spojrzałam w jego stronę.

Chłopak podniósł zbitą ramkę, która leżała na moim biurku. Nasza ostatnia wspólna fotografia... to było ostatnie szczęśliwe wspomnienie, jakie pamiętam. Miałam wtedy pięć i pół roku, a rodzice byli codziennie w domu. Nie doceniałam swego szczęścia, którego miałam wbrut. Byłam radosna i uśmiechnięta, a Eric roześmiany.

- To jest...?

Próbował zapytać, odwracając zbitą ramkę w moją stronę i tym samym pokazując mi ważną chwilę w moim życiu, która niestety się już nie powtórzy.

- Zostaw.

Warknęłam, przerywając wypowiedź blondyna.

- Nie uczyli cię, że cudzych rzeczy się nie rusza.

Chłopak ucichł i odstawił zdjęcie. Najwidoczniej zrobiło mu się głupio. Wiem, że to nie jego wina, ale nie umiałam powstrzymać złości, ponieważ tamta chwila, którą uwieczniono na fotografii pozostała ostatnią. Po chwili zaczęliśmy robić projekt. Ciężka atmosfera nie pomagała w wykonywaniu pracy. Trwaliśmy w niezręcznej ciszy, z którą nie podejmowaliśmy walki.

- Panno Rose...

Nagle usłyszałam krzyk gosposi, która z pewnością przyszła, by powiadomić mnie o następnej nieobecności rodziców.

- Jestem na górze.

Mruknęłam, nie odwracając się od ekranu komputera.

- Panno Rose, do końca tygodnia już mnie nie będzie.

Głucho przytaknęłam na jej słowa. W głębi duszy czułam nadzieję, że może tym razem zastanę ich w domu na dłużej niż noc.

- Rodzice panienki dzwonili, mówiąc, że nie przyjadą w tym miesiącu.

A jednak nie. Promyczek nadziei został rozdarty i zdeptany na chłodnych panelach. Nie dałam po sobie poznać zawodu, jaki w tym czasie odczuwałam. Nie zwracałam uwagi na zdziwionego chłopaka, który w milczeniu oglądał tę scenę.

- Jeśli tyle to...?

Przeciągnęłam ostatnie słowo, wyczekując jej odpowiedzi.

- Tyle.

Podziękowałam jej, po czym wyszła z domu. Pękłam w momencie trzasku drzwi. Po moim policzku spłynęła jedna łza. Gorzka kropla smutku i zawodu. Kolejny weekend sama w domu. Cóż... idzie się przyzwyczaić? Nie! To nie jest coś, do czego można się przyzwyczaić. Samotność można znosić, lecz nigdy nie da się tego zaakceptować.

- Rose...

Alex chwycił mnie za rękę, uniemożliwiając dalsze pisanie.

- Puść mnie.

Warknęłam, wstałam i odeszłam parę kroków w stronę drzwi. Spuściłam głowę, by nie zauważył moich przeszklonych oczu, w których na siłę trzymałam łzy.

- Sama dokończę projekt.

Mruknęłam, starając się, by mój głos wrócił do swego obojętnego tonu.

- Nie wyjdę.

Zaprzeczył, gwałtownie wstając z ów wcześniej zajętego miejsca.

- Idź. Zostaw mnie w spokoju!

Blondyn nie odpowiedział, jedynie podążał w moim kierunku. Wyciągnął ręce i próbował mnie objąć, jednak odepchnęłam go.

- Zostaw mnie i wyjdź!

Wybuchłam. Nie chciałam tego, jednak się stało. Nie miałam powodu, by teraz na niego krzyczeć i wyżywać się akurat na nim - przecież nie był niczemu winny. Po prostu był niefortunnym świadkiem mojej codzienności, z jaką spotkałam się każdego dnia. Chłopak, nie zważywszy na moje protesty, wciąż się zbliżał.

- Nie mam zamiaru tego zrobić.

Powiedział cicho, obejmując mnie.

- Puść mnie!

Krzyczałam, próbując się uwolnić, lecz moja szarpanina przynosiła odwrotny efekt. Szarooki milcząc przyciskał mnie do siebie jeszcze mocniej .

- Zostaw...

Mruknęłam cicho. Alex wciąż mocno trzymał mnie w swoim uścisku. Z moich oczu zaczęły powoli płynąć łzy. Oparłam swoją twarz na koszulce, przy jego klatce piersiowej. Ręce kurczowo zacisnęłam przy okolicach swojego czoła na materiale.

- Zostanę z tobą.

Szepnął, wciąż trzymając mnie w swych kajdanach. Nie chciałam, żeby widział mnie w takim stanie. Nie on. Osoba, którą uważałam za wroga, była najbliżej mnie. Jako jedyny był obok, gdy potrzebowałam oparcia w kimś bliskim.

- Rose...

Podniosłam wzrok i spojrzałam na jego twarz. Te szare oczy obserwowały mój najmniejszy ruch, każdą moją reakcję. Uśmiechnął się, pokazując swoje śnieżnobiałe perły.

- Zostaw mnie.

Warknęłam, odsuwając się od niego.

- Nie!

Wrzasnął donośnie. Trochę mnie przestraszył, więc odruchowo zaczęłam się cofać. Drogę ucieczki przecięła ściana. Blondyn pewnym krokiem zbliżył się w moją stronę, po czym przyparł mnie do jej powierzchni. Ponownie pojawił się ten nieprzewidywalny Alex, który był niczym jesienna chmura - raz gorąco, później wietrznie, by na końcu był deszcz.

- Co robisz?

Zdziwiłam się, gdy szarooki jeszcze bardziej się do mnie zbliżył. Dzieliło nas zaledwie parę milimetrów. Czułam jego ciepły oddech w okolicach swojego policzka.

- Nie zostawię cię.

Szepnął do mojego ucha. Zaskoczył mnie. Był... jaki? Może powinnam użyć słowa kochany? Nie, to słowo nie pasowało. Miły? Także mi nie grało w tym scenariuszu. Wyjątkowy... tak, to najlepiej odzwierciedla jego postawę w moim odczuciu.

- Nigdy.

Dodał, muskając swoimi wargami delikatnie moje ucho. Nie oddalił twarzy. Stał tak spoglądając na mnie ukradkiem, gdy ja śledziłam czujnym wzrokiem każde jego posunięcie. Nasze twarze dzieliły zaledwie milimetry, gdy rozbrzmiał dzwonek mojego telefonu.

- Oddaj mi to.

Powiedziałam spokojnie, wracając do rzeczywistości. Chłopak nie protestował i wyjął z kieszeni mój telefon, by wręczyć mi go chwilę później.

- Halo...

Po chwili usłyszałam Tomę.

- Halo... Rose... Jak się cieszę, że mogłem usłyszeć twój głos, a i wpadniemy do ciebie jutro, jeśli się nie obrazisz...

- Oczywiście, o której? Jutro wracam o 15.

Spojrzałam na blondyna. Stał, ściskając swoje dłonie w kształt pięści. Widziałam, że nie jest zadowolony z zaistnieniałej sytuacji, ale nie spodziewałam się takiego reakcji. Alex wyrwał z mojej ręki telefon, po czym rzucił go w kąt pokoju. Spojrzałam na niego ze strachem wymalowanym na twarzy.

- Co ty robisz!?

Zapytałam wzburzona, próbując powstrzymać strach chcący dostać się do mojego rozumu. Szarooki przez chwilę milczał, dzięki czemu mogłam usłyszeć krzyk Tomy

- Rose... Rose nic ci nie jest?

Zrobiłam krok w kierunku komórki, lecz chłopak złapał mnie za nadgarstek i rzucił w stronę łóżka.

- Jesteś moja! Słyszysz!?

Po kilku sekundach stał już nade mną. Był nieprzewidywalny i doskonale o tym wiedziałam.

- Nieprawda.

Zaprzeczyłam, próbując się podnieść, jednak ponownie upadłam na pościel przez ruch blondyna. Przycisnął moje dłonie do pościeli.

- Nikomu nie pozwolę mi cię zabrać.

Wybaczcie, że tak późno to dodaję, oraz że jest aż tak długi. Jednak przecięłam ten rozdział na 2 części i jeszcze dziś ukaże się druga. Przepraszam także za godzinę, lecz oglądałam "Strach ma wielkie kły", a potem kilka creepypast i jakoś dopiero teraz mam czas. Pragnę także podziękować Lucindzie, ponieważ poprawiła bardzo dużą część (wszystkie błędy jakich było wiele) poprzedniego rozdziału. I jestem jej za to bardzo wdzięczna.