POD GWIAZDAMI / 25 - KONIEC

SARAH

– Dlaczego nie odzyskujesz przytomności? – pytałam sama siebie. Byłam kłębkiem nerwów; od dwóch godzin patrzyłam na pokaleczonego Michaela ze łzami w oczach. Goryl Alecka przyciągnął go tutaj, posadził na rozklekotanym krześle i przewiązał grubą liną.

Nawoływałam, ale nie słyszał moich krzyków.

Nikt mnie nie słyszał, bo ochrypłam, chcąc odwieść Alecka przed katowaniem Dona. Na początku zasłaniałam oczy i uszy, ale po pewnym czasie przywykłam do jego przerażających wrzasków. Aleck był bezlitosny i wyładował na ojcu całe pokłady tłumionej latami agresji.

Don skomlał i błagał o śmierć – Aleck dobił go dopiero wtedy, kiedy szczerze przeprosił za błędy młodości.

Zadrżałam, słysząc kroki; po chwili drzwi stanęły otworem. Cofnęłam się, kiedy do pomieszczenia wkroczył Aleck. Nigdy – nawet w filmach – nie widziałam, aby ktoś był aż tak zepsuty i bezwzględny.

– Dawaj to wiadro! – ryknął na ochroniarza; tym razem Charlotte nie towarzyszyła mężowi.

Aleck chlusnął wodą na Michaela – poruszył się i otworzył oczy.

– Wstajemy, braciszku – syknął i rzucił wiadro w kąt.

Michael był oszołomiony i nie do końca rozumiał, gdzie jest i co się dzieje – odzyskał logiczne myślenie, kiedy Aleck uniósł mu głowę i ich spojrzenia się skrzyżowały.

– Zostaw go, potworze! – Ból w podrażnionym gardle przybrał na sile. – Rozwiąż mnie; chcę być przy nim.

– Zamknij japę – powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu.

Napotkałam smutny wzrok ukochanego – cierpienie ściągnęło jego rysy, a oczy się zaszkliły. Byłam pewna, że mój widok go ucieszył.

– Sarah! – krzyknął przejętym głosem. – Uwolnij ją, proszę.

– Pomyślę nad tym… Wyspany? – sarkazm w głosie Alecka był zimniejszy od lodu. – Widziałeś tatusia?

– Jesteś nienormalny! – Michael napiął mięśnie, ściągnął brwi i zaczął walczyć z liną. Miotał ciałem jak kogut, pozbawiony głowy. Przegrał – splot był nie do rozerwania. – Jedno obiecałeś, a drugie zrobiłeś! – Krzesło, na którym siedział, trzeszczało coraz mocniej, ledwie wytrzymując napór pobudzonego ciała.

– Masz rację – burknął i przykucnął przed bratem. – Nie mogłem powstrzymać potwora, który zawładnął moimi mięśniami i samokontrolą. Planowałem załatwić bydlaka razem z tobą, ale… zresztą, wiem, że wyświadczyłem ci przysługę, bo sam nigdy byś go nie tknął. – Spojrzał spod rzęs i wyjął paczkę papierosów. – Mam rację?

– Tak. Wstyd mu było za skrywane słabości. Wypieki na polikach idealnie oddawały jego obecny stan; wstydu nie można zakamuflować.

Tępy ból w moim sercu przybierał na sile. Pragnęłam go przytulić i ukoić ból. Nie pozwalano mi na to.

– Dopuść ją do mnie. – Michael spojrzał na brata błagalnym wzrokiem. – Pozwól mi się nią nacieszyć, zanim stracę głowę.

– Nic ci nie będzie, a podstawić samolot na lotnisko mogę w każdej sekundzie – prychnął i puścił dym nosem. – Nie zginiesz, bo jesteś mi potrzebny.

– Nie chcę już dłużej siedzieć w narkotykach – westchnął z rezygnacją. – Przecież doskonale wiesz, czego pragnę.

– Nic nie stoi na przeszkodzie, aby mieć jedno i drugie. – Aleck zawiesił wzrok na posępnej twarzy Michaela. – Masz papiery?

– Weź wszystko i zapomnijmy o tym, co było – zaproponował beznamiętnie, jakby znał odpowiedź.

– Potrzebuję twojej przebiegłości i znajomości klienta – oznajmił Aleck. – Michaelu, nie zmuszaj mnie do czegoś, czego nie trzeba robić.

– Nie chcę! Czego nie rozumiesz?! – W oczach Michaela pojawił się strach. – Mieliśmy pogadać jak cywilizowani ludzie, a ty co? Związałeś mnie i polewasz pomyjami.

– Nie kazałem ci wchodzić z impetem! – zagrzmiał Aleck, unosząc ręce w powietrze. – Po chuja do nich strzelałeś, dziwaku?

– To pytanie, na które można odpowiedzieć tylko jedno. Torowałem ewentualną drogę ewakuacji.

– Gdzie schowałeś dokumenty? – Zaczął go obmacywać; znalazł, wciśnięte za skarpetkę. – Podpisz i będziemy kwita. Fifty-fifty.

– Zgódź się. – Musiałam przekonać ukochanego do zmiany zdania. Znał Alecka, ale nie z tej strony, z której ja go poznałam. – On cię zabije, wzruszy ramionami i wyjdzie jakby niby nic. Proszę cię, nie dyskutuj z nim, tylko wyraź zgodę.

– Nie chcę wracać do tego bagna – powiedział smutnym głosem. – Wolę zdechnąć.

– Nie mów tak! – chrapnęłam, struny głosowe tarły o siebie. – Damy radę, razem.

– Posłuchaj panienki i podpisuj. – Aleck poczerwieniał na twarzy. Wybuch furii wisiał w powietrzu.

– Nie!

– Nie chciałem. – Pociągnął za spust; cztery kule zaparkowały w lewym udzie Michaela.

Zawył z bólu, zazgrzytał zębami i zaczął się rzucać.

– Dawaj jeszcze, co tak mało – drwił, krzywy uśmiech wpełzł na usta. – Zastrzel mnie! Strzelaj!

– Aleck… nie. – Zaczęłam lamentować. Zebrałam pozostałe siły do kupy i zaczęłam sunąć tyłkiem po szorstkim cemencie. – Nie rań go!

– Zaknebluj ją, bo mi głowa pęka od tego jazgotu – nakazał; goryl szybko zaciągnął mnie z powrotem na stary materac i wsadził śmierdzący materiał do buzi. – Od razu lepiej. Jeden autograf i jesteście wolni – nalegał.

– Puść ją wolno. Co ci po niej? Nawet jej obecność nie wpłynie na moją decyzję. – Michael miał problemy z oddychaniem; na posadzce było sporo krwi, która nie przestawała kapać.

– Jej również potrzebuję – oznajmił Aleck i sięgnął po papierosa. – Razem albo wcale. – Odpalił i dmuchnął Michaelowi prosto w nos. – Masz minutę.

– Nie.

– Jak chcesz. – Skinął na ochroniarza.

Mięśniak przystawił mi spluwę do skroni i naciągnął spust; czekał na rozkaz.

Oczy Michaela powiększyły objętość – wodził za mną wzrokiem, przepraszał bez słów, lecz nie wydukał ani słowa.

Zwątpiłam w to, co wszyscy o nim mówili – o miłości do mnie i o wszystkim innym. Czułam, jak śmierć zaciska skrzydła na mojej piersi – nadal milczał.

Spuścił głowę i załkał pod nosem.

– Michael, do kurwy, podpisz! – Aleck złapał go za brodę i obrócił głowę w moją stronę. – Pozwolisz na to?

Odpowiedziało mu milczenie, zakłócane szlochem.

Aleck był zbulwersowany i tracąc resztki samokontroli, zaczął walić w ciało Michaela, jakby miał przed sobą worek.

– Uparty pojeb! – wykrzykiwał pomiędzy ciosami. – Miało być tak pięknie, cały świat u naszych stóp, a ty uparta gnido wszystko niszczysz! Pozwól mi rozwinąć skrzydła i poczuć adrenalinę we krwi. Mam okazję być kimś, a przez twój upór, muszę cię katować! Michael, do cholery… powiedz coś.

Nie wiem jak, ale odzyskałam prawo głosu – knebel wyleciał i spadł pod nogi.

– Aleck, zabijesz go! – wrzasnęłam przez łzy. – Michaelu, podpisz te zasrane papiery! – wykrzyczałam, zdzierając struny głosowe do maksimum. – Jesteście braćmi… – zaniemówiłam; ochrypłam.

Została mi tylko jedna opcja pertraktacji. Ugryzłam goryla i pokicałam w stronę Michaela – nie dobiłam do celu. Mocne szarpnięcie, paznokcie wbite w bark i na powrót byłam w zasięgu gnata ochroniarza.

– Stój grzecznie i nie kombinuj, zrozumiano – zabrał głos, a spojrzeniem zamroził serce.

– Puść mnie, przerośnięta kupo mięśni. – Nie zamierzałam być potulna; naskoczyłam na jego stopę i podgryzłam ucho. Odwinął się i usłyszałam plask. Przez policzek przeszedł ostry, rwący ból. Pochwyciłam uderzone miejsce i przykucnęłam – dostrzegłam Saturna tuż nad brwiami.

MICHAEL

– Wstawaj. – Goryl poderwał Sarah do góry i przycisnął do ściany. – Jeszcze raz, a pożałujesz.

– Zostaw ją, bydlaku! – wywrzeszczałem ile sił w płucach. – Podpiszę.

Aleck wsadził mi długopis pomiędzy palce i podsunął papiery; szczerzył zęby i podrygiwał usatysfakcjonowany moim upokorzeniem.

– Przestań się miotać, dziewczyno! – Zapadła głucha cisza, następnie odgłos spuszczanego cyngla i odgłos tłumika.

Oderwałem wzrok od kartek, przekręciłem głowę w bok i zobaczyłem, jak Sarah upada na podłogę.

– Co narobiłeś, idioto?! – Padł głuchy strzał; ochroniarz padł na twarz.

Zastygłem bez ruchu z szeroko otwartymi oczyma i rozdziawioną do maksimum szczęką.

– Michael, przepraszam… to nie miało mieć miejsca – dukał Aleck. Już się nie cieszył; klapnął na tyłek i wypuścił broń z dłoni.

– Odwiąż mnie! – Na marne nadwyrężam mięśnie. – Aleck, ogłuchłeś? Przetnij te pierdolone liny, już! Aleck!!!

Byłem wolny; nie zważałem na ból i ile sił w nogach, dokuśtykałem do Sarah. Padłem na kolana i pochwyciłem ukochaną w ramiona.

– Sarah, kochanie, nie odchodź! Sarah! – Nic nie widziałem, ocean łez zalał mi oczy. – Kochanie! – Szarpałem, błagałem, krzyczałem, nic; odeszła.

Robiła się coraz zimniejsza. Złożyłem ostatni pocałunek na jej chłodnych ustach i objąłem ramionami najmocniej, jak potrafiłem. Patrzyła na mnie zamglonym wzrokiem, bez: iskry, życia i nadziei.

Rozkleiłem się i ani drgnąłem – nie chciałem, aby zmarzła.

– Michaelu, wybacz – doleciał do moich uszu cichy głos. – Przez wygórowane ambicje, doprowadziłem do tragedii.

– Zamilcz. – Tylko tyle zdołałem wydukać drżącym głosem. – Zabiłeś mnie za życia.

– Wiem.

Ucałowałem ukochaną w czoło, wypuściłem z ramion, wzniosłem ciało do klęczek i wsadziłem dłoń w majtki.

Nie chciałem dłużej czuć tego, co czułem. Oddech był jadem, a ciało ołowianym odlewem. Serce zamarzło, a mózg ubolewał nad jej stratą.

– Spotkamy się w piekle. – Wyjąłem granat i wyszarpnąłem zawleczkę. – Wyrównamy rachunki na tamtym świecie.

– Michaelu, co ty robisz! – Aleck wstał i ruszył mi naprzeciw.

– Za późno. – Rozluźniłem palce, zawleczka wypadła.

Ponownie wziąłem Sarah w ramiona i rzuciłem granat przed siebie. Ostatnie, co widziały moje oczy, to ręce Alecka tuż przed moją twarzą, czerwona łuna i huk.

Zmiotło nas z powierzchni ziemi, a to, co po nas zostało, rozwieje wiatr, kiedy zawita do środka przez powybijane okna.

***

Otworzyłem oczy – wokół bił przyjemny dla źrenic blask i poza bielą, nie było tutaj niczego więcej. Nawet mleczna mgła otulała jasny koloryt cery, maskując jej niedoskonałość.

Nie wiem dlaczego, byłem siny i jakby pozbawiony wyrazu.

Wszystko falowało, płynęło swoim torem, podszeptując miłym tonem, abym przechylił głowę w lewy bok – zrobiłem to, nie potrzebowałem większej zachęty.

Oczy zabłysły, mokre kropelki zawisły w kącikach i czekały cierpliwie, kiedy pozwolę im popłynąć. Zadrżałem – to wystarczyło, aby opuściły przytulne zacisze, spływając leniwie wzdłuż lodowatego policzka. Nie dopłynęły do końca, żadna też nie spadła na puchatą powierzchnię – zamarzły na wysokości nosa.

Dziwne, bo nie odczuwałem chłodu – wręcz emanowałem ciepłem.

Poza pustką nie widziałem niczego – błogi stan wolności zagościł w intelekcie, krusząc wszystko, co do niedawna sprawiało, że cierpiałem.

Zamknąłem oczy, powieki były takie ciężkie; nie miałem siły z nimi walczyć. Westchnąłem i zamarłem – pomiędzy moje palce wśliznęło się coś równie zimnego, jak łzy, które popękały i spłynęły kącikami ust na zamazaną i miękką powierzchnię.

Pojawił się obok mnie ktoś, kto skruszył lód w moim nieszczęśliwym sercu.

– Michael! – usłyszałem kojący głos; znałem go. – Kochany, tak długo czekałam.

– Sarah? – Oczy otwierały się powoli i jak przez pajęczą sieć, tworzyłem obraz ukochanej. – To naprawdę ty?

– Tyle nas ominęło przez zaślepienie i gniew. – Chłodne dłonie zapłonęły, firanki opadły i już wiedziałem, że to ona.

– Marzyłem o tym każdej nocy – wyszeptałem, zawieszając mętny wzrok na jej fioletowych ustach. – Nie żyjemy, prawda?

– Żyjemy. – Oparła głowę na mojej piersi. – Tutaj odnajdziemy to, czego poszukiwaliśmy, nie potrafiąc trafić na odpowiednie orbity. Nie potrzebujemy słów, aby wiedzieć; nie musimy niczego wyjaśniać.

– Widzę wizję w twoim sercu i już rozumiem.

– To dobrze – mruknęła i przyłożyła palec do swojej górnej wargi. – Śmierć to dopiero początek przygody. Każdy mój oddech należy do ciebie.

– Uzupełnię go swoim. – Ucałowałem jej maleńką dłoń.

– Spójrz – wydukała miękko.

Wzniosłem głowę – napotkałem mnóstwo gwiazd: mrugały, pulsowały i tańczyły na białym tle.

– Jak na pagórku – stwierdziłem i przygarnąłem drżące ciało ukochanej; szukała bliskości, której poskąpiłem jej w przeszłości. – Nie potrzebujemy teleskopu, wystarczy wyciągnąć rękę i wypowiedzieć życzenie.

– Wypowiedziałam. – Ciepłe muśnięcie warg, rozpaliło skostniały polik. – Nigdy więcej bez ciebie, ukochany. Nigdy więcej skrywania uczuć.

– Czas na mnie. – Pogładziłem Sarah po włosach i wyszeptałem do ucha: – Wybacz mi.

– Nie mam czego – usłyszałem. – Pogubiliśmy się na tamtym świecie. Zaczniemy od nowa:

– Sarah Cole.

– Michael Lord.

Namierzyliśmy swoje spragnione odwzajemnienia usta i złączeni w uścisku miłości, odnaleźliśmy rozradowane dusze, serca, mózgi i to, co przed nami.

– Kocham cię, Sarah.

– Kocham cię, Michael.

Kurtyna opadła, mgła zgęstniała, łącząc nasze jestestwa w jedność. Na zawsze razem, nieważne gdzie, ważne jak.