Sichirtia - rozdział 20

Leon obudził się z kacem i zakwasami. W nocy śniła mu się przetkalność. Była czymś na kształt wielkiej burzowej chmury błyskającej w centrum Hali Odlotów i żeby tego było mało, wydobywał się z niej jakiś głos niczym podczas biblijnego objawienia. Głos łajał go za jego niewiarę w spiskowe teorie dziejów, a on chcąc bić przed tą chmurą pokłony, nieustannie robił przewroty.

Obudził się zlany potem, a żeby tego było mało, przy pierwszym ruchu zrozumiał, że boli go całe ciało. Ledwo podniósł się z łóżka.

Tym razem ograniczył toaletę do niezbędnego minimum i powlókł się do kantyny, zarzuciwszy na siebie uprzednio jeansy i jakiś t-shirt.

Na miejscu spotkał Mirka.

— Jak się czujesz? — spytał żołnierz, kończąc jajecznicę na boczku.

— Jakby ktoś mnie wyruchał i nie zapłacił. — wymamrotał etnolog, siadając przy nim ze świeżą porcją tej samej potrawy.

— Nie obżeraj się. — odparł Mirek. — Po śniadaniu trochę poćwiczymy.

Leon zadrżał.

— Chyba ci się lejce poplątały? Nigdzie z tobą nie idę. Zapomnij.

— Czujesz się paskudnie, bo wczoraj dostałeś w kość. Jak dzisiaj trochę poćwiczymy, to poczujesz się lepiej. Nie będzie tak intensywnie, jak wczoraj. Godzinka, może dwie.

— Mowy nie ma. — Etnolog obstawiał przy swoim.

— Zrobimy tylko rozgrzewkę i poćwiczymy chwyty. Wczoraj ci się podobało.

— E-e! — pokręcił głową Leon.

Tak minęło śniadanie. Mirek starał się namówić Leona do ćwiczeń, a tamten konsekwentnie odmawiał. Gdy i badacz skończył posiłek, żołnierz wstał i powiedział.

— To co? Nie poćwiczymy?

Leon fuknął, rzucił serwetkę na talerz i parsknął.

— Niech ci będzie. — Po czym wstał i powlókł się za swoim instruktorem.

Rozgrzewka była zdecydowanie lżejsza niż wczoraj (lub może Leon był już bardziej zahartowany) i minęła im bardzo szybko. Następnie przeszli do chwytów, dźwigni na nadgarstek, łokieć, kolano i kark. Tak minęła im kolejna godzina. Nagle drzwi do sali się otworzyły i stanął w nich Kazimierz.

— Mamy zdjęcia satelitarne. Za piętnaście minut w konferencyjnej zaczyna się odprawa — zakomunikował i zniknął, tak szybko jak się pojawił.

Zdezorientowany Leon spojrzał na Mirka, któremu właśnie zakładał dźwignię na bark.

— No co się patrzysz? — spytał niemiłosiernie wykręcony trener. — Koniec nauki. Leć się przebrać.

Zanim Leon się przepłukał, przebrał i odnalazł konferencyjną (niby już w niej był, ale za cholerę nie pamiętał drogi) minęło dwadzieścia pięć minut.

Wpadł do niej zdyszany, z ulgą dostrzegając Jacka, Kazika i oczywiście Sylwię.

Pomieszczenie nieco się zmieniło, odkąd odbywał się w nim zebranie sztabu kryzysowego. Katedra stała jak dawniej, ale zamiast kilku rzędów krzeseł na środku stał długi stół, a właściwie dwa rzędy mniejszych stołów stwarzających pozór sporego mebla. To przy nim, na jednym końcu siedzieli członkowie oddziału. Wszyscy ubrani w polowe mundury. Leon aż poczuł się nie na miejscu w swoich jeansach i t-shircie.

Ponad głowami wojskowych, świeciło wielkie zdjęcie satelitarne przedstawiające wycinek tundry.

U góry wiła się na nim rzeka, a na środku, po lewej i na dole prezentowały się skupiska jezior. Mimo tak dużej skali w prawym dolnym rogu widać było zarys upiornych kopuł.

— Oczywiście, że z nim rozmawiałam. — Sylwia tłumaczyła coś chłopakom. — Ale nie sądzisz, chyba że z nim można dyskutować. Decyzja już jest podjęta... Co się stało Leon? — przeniosła wzrok na etnologa, gdy ten się zbliżył. — Nie mogłeś znaleźć sali?

— Ćwiczyłem z Mirkiem i musiałem się trochę oporządzić — powiedział, zajmując miejsce obok Kazika, który, ku jego zadowoleniu, również wyglądał na lekko wczorajszego. — No i faktycznie trochę pobłądziłem.

— Skoro jesteśmy już w komplecie... — powiedziała Sylwia, przenosząc wzrok na zdjęcie za jej plecami. — Zacznę od tego co chyba was najbardziej interesuje, a mianowicie od miejsca lądowania. Zostało ustalone na sześćdziesiąt pięć stopni, pięćdziesiąt jeden minut i siedem sekund północ, siedemdziesiąt stopni, dwadzieścia dwie minuty, dwie sekundy wschód. Dziesięć kilometrów na północny zachód od kopuł, nad samym brzegiem Jarudieju. — zaznaczyła wspomniany punkt znacznikiem laserowym. Wypadał on dokładnie w zakolu rzeki.

— Piter twierdzi — kontynuowała — że otwarcie przedkalności w dolinie rzeki pozwoli ją dodatkowo ukryć. Poza tym najbliższe osiedla ludzkie są jakieś pięć kilometrów dalej na południowy wschód, więc chociaż z ich perspektywy powinniśmy być ukryci za horyzontem.

— Osiedla ludzkie? — spytał Leon.

— Czumy — odparła Sylwia. — Satelita dostrzegł ich kilka wokół kopuł. Później wam je pokażę.

Etnolog kiwnął tylko głową, ale czuł, jak narasta w nim podniecenie.

— Piter obiecał też — ciągnęła major — że postara się tak dobrać porę dnia, by słońce było właśnie na północnym zachodzie, abyśmy jeszcze mniej rzucali się w oczy. Co się zaś tyczy terenu, to... — Kliknęła kilka razy w klawiaturę komputera i na ekranie zaczęły przeskakiwać zdjęcia mniejszych obszarów równie nijakich i monotonnych jak transmisja z sejmu. — Oczywiście nie ma tu zaskoczenia. Wszystko płaskie jak blat stołu. Jedynie wspomniana dolina Jarudieju i dwóch innych rzek, które będziemy przekraczać — tu łypnęła na Leona, ale ten nie miał chyba nic do dodania — stanowią jakie takie przeszkody terenowe, choć wiadomo, że w żaden sposób nie da się za nimi ukryć.

— Czemu wybrali akurat takie miejsce? — spytał Jacek. — Dziesięć kilometrów to bardzo blisko. Na upartego można dojść w jeden dzień. Czy lądując dalej, nie mielibyśmy więcej czasu na rozpoznanie?

— Jerzy twierdzi, że to optymalny dystans i ja się akurat z nim zgadzam. Pozwala odnaleźć Nieńców, przedsięwziąć jakiś plan działania, wykonać go i dokonać ewakuacji w czasie nie dłuższym niż trzy dni. Prowiant na trzy dni i jednodniowa racja na wypadek, gdyby coś poszło nie tak, to już i tak spore obciążenie, zwłaszcza że nie bierzemy ze sobą nowoczesnych plecaków.

— Czyli co? — Kazik odgiął się na oparciu fotela. — Realizujemy ewangeliczny plan „pukajcie, a otworzą wam”?

Sylwia spojrzała na swoich ludzi, po czym sięgnęła do aktówki, którą miała koło nogi stołu. Wyciągnęła z niej teczkę, a z niej dwie kartki papieru.

— Nacisnęłam Jerzego, a ten kopnął w dupę analityków, żeby przygotowali dla nas koncepcję operacyjną. Powstały nawet dwie. — Podała dokumenty Jackowi i Kazikowi. — Pierwsza, pokojowa, zakłada że Krzysiek jest dla nich „zielonym ludzikiem”, dziwem, indywiduum, które pojawiło się znikąd i sami dobrze nie wiedzą co z nim zrobić. Wtedy wystąpimy z prośbą o wydanie go nam. Oni... To znaczy Sichirtia — poprawiła się i kiwnęła lekko Leonowi, co ten odebrał z zadowoleniem — pewnie nie będą chcieli oddać go za darmo. Jeśli tak, mamy uprawnienia, by wstępnie negocjować cenę jego uwolnienia, względnie, gdyby... — ponownie wzięła kartkę z ręki Jacka i zacytowała — warunki do użycia rozwiązania siłowego okazały się szczególnie sprzyjające — oddała mu dokument — możemy użyć siły, lecz jest to absolutna ostateczność.

— Co to znaczy „wstępnie negocjować”? — spytał Jacek, lustrując oddaną kartkę.

— To znaczy, że mamy dowiedzieć się czego by chcieli i przywieść tę wiadomość do dwudziestego pierwszego wieku.

Jacek kiwnął głową z wyrazem uznania.

— No za negocjatora, to jeszcze nie robiłem. — powiedział.

— A druga koncepcja? — spytał Leon, który nie miał jeszcze szansy zapoznać się z żadnym z dokumentów.

— Mamy dokonać możliwie najgłębszego rozpoznania — odpowiedział mu Kazimierz, odkładając swoją kartkę papieru. — W sytuacji, gdyby nawiązanie kontaktu z Sichirtia było skrajnie trudne lub niemożliwe, mamy dokonać rozpoznania, zlokalizować miejsce przetrzymywania Krzyśka w oparciu o nadajnik w skafandrze lub krótkodystansowy nadajnik w jego bieliźnie i wrócić nie podejmując żadnej akcji.

Leon kiwnął, dziękując za przybliżenie tematu.

— Jak widzicie — odezwała się Sylwia — w obu przypadkach musimy wejść do kopuł i nawiązać kontakt z obcymi. Uznałam więc, że przy pierwszym spotkaniu z Sichirtia nie powinniśmy zdradzać naszej prawdziwej tożsamości. Podamy się, tak samo, jak w przypadku Nieńców, za kupców z Nowogrodu Wielkiego, a konkretnie forpocztę większej ekspedycji, która w karawanie mułów, czy innych wielbłądów idzie naszym śladem.

— Raczej reniferów — wtrącił Leon.

— Jestem przekonana, że wymyślisz nam wiarygodną historię — zapewniła go major.

Powiodła wzrokiem po reszcie słuchaczy, upewniając się, że wszyscy zrozumieli jej plan.

Jacek westchnął i wydął wargi.

— Nie chcę wyjść na pesymistę — zaczął — ale udawać średniowiecznego Ruska z zestawem łączności na szyi i GROTem w plecaku mogę przed prostym Nieńcem, a nie przedstawicielami cywilizacji bardziej zaawansowanej niż nasza.

Sylwia uniosła brwi.

— Masz lepszy pomysł na to, jak zyskać na czasie?

Jacek milczał przez chwilę, a w końcu pokręcił głową.

— Jeśli nikt nie ma nic więcej do dodania — podsumowała Sylwia — chciałabym przejść do następnego tematu.

Leon łypnął na ekran, przeczuwając że będzie mowa o czymś, co go interesuje i nie pomylił się.

— Rozpoznanie satelitarne wykazało ekstremalnie duże zagęszczenie osiedli ludzkich wokół kopuł. — kliknęła w klawiaturę i na ekranie pojawiło się zdjęcie, na którym kopuły znajdowały się pośrodku. Uważny obserwator mógł dostrzec w ich otoczeniu skupiska małych, szarawych kropek. — Tak przynajmniej twierdzą paleosocjolodzy. Mamy tutaj cztery czumy, rozumiane jako osady, skupiska namiotów — uzupełniła major, a Leon pośpieszył z wyjaśnieniem.

— W języku Nieńców czum może oznaczać zarówno pojedynczy namiot, jak i ich skupisko.

— Otóż to — kontynuowała major. — W promieniu pięciu kilometrów wokół kopuł znajdują się cztery takie obiekty, zaś w promieniu piętnastu kilometrów, jest ich siedem. Tak jak wspomniałam, specjaliści uznali, że to bardzo dużo.

Spojrzała na Leona.

— Standardowa nieniecka rodzina — zaczął etnolog — do wypasu swoich stad potrzebuje obszaru o średnicy przynajmniej pięćdziesięciu kilometrów. Można powiedzieć, że ci tutaj siedzą sobie na głowach.

Sylwia kiwnęła w podziękowaniu.

— Nie wiemy, czemu tak jest — ciągnęła — ale domyślamy się, że obecność Sichirtia jest dla miejscowych w jakiś sposób korzystna.

— Nie ma co — bąknął Kazik. — To ich bogowie z kosmosu i tyle.

— Być może — odparła Sylwia. — Ale to daje nam dodatkowe podstawy, by podać się za członków ekspedycji kupieckiej. Wieść o bogactwach ukrytych pod kopułami musiała rozejść się szeroko wśród Nieńców. Wizyta kupców z dalekiego Nowogrodu nikogo nie powinna więc dziwić. Tak Leon?

— Czy mogę... — etnolog przełknął ślinę. — Czy masz może zdjęcie czumu w powiększeniu?

Sylwia kiwnęła głową.

— Tak myślałam, że będziesz chciał się im przyjrzeć.

Kliknęła kilka razy i na ścianie pojawiły się trzy szare okręgi z których każdy miał coś, co wyglądało jak rozczapierzony frędzel, pośrodku. Obok nich można było rozpoznać sylwetki kilku reniferów. Całość uzupełniał standardowy rozgardiasz, na który składały się pryzmy drewna i miejsca wyprawiania skór.

Leon wstał i podszedł do ekranu.

— Czumy kryte brzozową korą — powiedział do siebie. — Renifery wyglądają na żywe, a więc pewnie udomowione. Ale żadnych śladów sań.

— I co? — spytał Jacek.

— Ciekawią mnie te renifery. Może hodują je dla mleka.

— Ale czy to czumy Nieńców? — dopytał żołnierz.

Leon osłupiał. Spojrzał na niego i zamrugał intensywnie.

— Nie umiem powiedzieć — odparł, po czym ponownie przyjrzał się fotografii. — Czumy są niemal identyczne na całym obszarze syberyjskiej tundry. Podobnych używają Komi lub Ketowie. Gdybym miał lepszą fotografię, to może mógłbym coś powiedzieć w oparciu o rozkład żerdzi w czumie. Czy masz może dokładniejsze zdjęcie? — spytał Sylwii.

Ta pokręciła przecząco głową. Leon spojrzał na Jacka i przepraszająco rozłożył ręce.

— Wybacz, ale nie jestem ci w stanie udzielić odpowiedzi. Poza tym moje informacje mogłyby nie być prawdziwe dla piętnastego wieku.

Jacek uspokajająco kiwnął głową.

— Co jeszcze możesz powiedzieć o tych czumach? — spytała Sylwia.

Leon przeniósł na nią wzrok.

— Nic ponadto, że są to absolutnie syberyjskie czumy. Tak jak twierdziłem na wykładzie, ich mieszkańcy muszą polować na dzikie renifery, względnie być na jakimś stadium ich udomowienia.

— Rozumiem. — odparła Sylwia, kiwając głową z aprobatą. — W takim razie przejdźmy do ostatniego punktu naszej odprawy.

Kliknęła w strzałkę na klawiaturze. Leon odwrócił się i mimowolnie zadrżał.