Sichirtia - rozdział 6

— Mogłeś mu to przekazać w bardziej delikatny sposób.

Stefan oparł się o ścianę korytarza, zaplatając ręce na piersi.

— Co za różnica? — prychnął Jerzy, maszerując w tę i z powrotem przed wejściem do toalety. — I tak musi to zaakceptować. Nie mamy tygodnia, żeby dać mu na spokojnie odchorować wszystkie sensacje.

— Niemniej, można to było zrobić nieco delikatniej. Ludzie dostają szmergla, dowiadując się o samym projekcie, a ty w kilka dni wyślesz go do najdzikszego miejsca swoich czasów, żeby stawił czoła... — Pokręcił głową. — Po prostu to może być dla niego za dużo.

— Właśnie dlatego, że leci, tam gdzie leci, nie należy się z nim cackać. Gadamy już dwie godziny, a jeszcze nawet nie wspomnieliśmy o tym, co się stało i na czym będzie poległa jego misja.

Z wnętrza toalety doszedł ich odgłos spuszczanej wody, a następnie odkręcanego kranu.

— Co zamierzasz? — spytał Stefan. — Zabierzesz go do archiwum, czy od razu pokażesz Grubą Kaśkę?

— Zabierzemy go do Petera. Zobaczy ustrojstwo z dyspozytorni i tam wyświetlimy mu nagranie Krzyśka.

Ciężkie drzwi na siłowniku otwarły się powoli i oczom pracowników instytutu ukazał się Leon z mokrą twarzą i w rozpiętej, nieco wyciągniętej koszuli.

— Jak się czujesz? — spytał Stefan.

Tamten pokiwał głową i wydawało się, że nic nie powie, ale zaraz dodał bardzo cicho.

— W porządku.

— Stefek twierdzi — zaczął Jerzy — że potrzebujesz więcej czasu. — Spojrzał na fizyka, a potem ponownie przeniósł wzrok na etnologa. — Ale ja myślę, że chciałbyś się w końcu dowiedzieć, co się stało, po co cię tu wezwaliśmy i jakie zadanie cię czeka.

Leon zakołysał głową jakby wahał się co odpowiedzieć.

— No i oczywiście — dodał Jerzy — kto ci w tym zadaniu pomorze.

Etnolog ożywił się i spojrzał uważnie na dyrektora.

— Nie sądziłeś, chyba że wyślemy cię na Syberię samego. — Jerzy uraczył go jednym ze swoich fenomenalnych uśmiechów.

— No... — podjął Leon, biorąc głęboki wdech. — Właściwie, to chętnie się tego dowiem.

— Doskonale! — Jerzy objął go ramieniem. — Wrócimy na chwilę do kantyny, po dodatkową kawę, a potem pokażemy ci laboratorium... Spokojnie. Na razie na sucho. Musisz wszystko poznać, zanim wyruszysz po sławę i chwałę.

To mówiąc, ruszył, ciągnąc wymiętego etnologa z powrotem w stronę kantyny.

„Manipulant” powiedział bezgłośnie Stefan kiedy go mijali.

„Dziękuję” odparł Jerzy z uśmiechem zadowolenia.

— Jak badać daleką przeszłość w ogóle w nią nie ingerując?

Po tym, jak zrobili sobie po wielkiej latte, a Leon zaliczył jeszcze jedną wizytę w toalecie, żeby lepiej doprowadzić się do porządku, Jerzy poprowadził ich do windy w innym skrzydle. Wyglądała normalnie, tylko nie miała w ogóle przycisków. Dyrektor podszedł do niej, przystanął i upił łyk kawy. Gdy zadawał pytanie, jak na skutek magicznego zaklęcia, usłyszeli dzwonek i drzwi po prostu się otworzyły.

— Nie wiem — odparł Leon, wchodząc do windy. — Przebrać ludzi w stroje z epoki? Nauczyć ich języka?

O zgrozo również wewnątrz nie było żadnych przycisków. Trzej mężczyźni weszli do środka, a drzwi po prostu się zasunęły i winda ruszyła w dół.

— No tak — odparł Jerzy. — Tylko że ci ludzie muszą coś jeść i gdzieś spać. Muszą przedstawić miejscowym jakąś historię i przede wszystkim nie zwracać na siebie uwagi, co początkowo jest niemal niemożliwe. Do tego człowiek z zewnątrz nie wszędzie wejdzie, a jeśli już uda mu się to w jednym miejscu, to nie musi mu się udać w drugim. Wędrowny dziad może zawitać pod strzechę, ale nie koniecznie przekroczy bramy zamku, a śpiewający ballady rybałt, raczej będzie musiał skapitulować przed klasztorną furtą. No i cały czas mówimy o działaniach, które bądź co bądź ingerują w rzeczywistość.

— To znaczy? — spytał Leon, nie mogąc odpędzić od siebie uczucia niepokoju, jakie wywoływała w nim winda bez przycisków.

— No wiesz. Nie musisz od razu mordować następców tronu, żeby jakoś zmieniać historię. Zawsze zeżresz dodatkową bułkę, zajmiesz czyjś czas, odciągniesz kogoś od obowiązków. Cholera wie jaki to może mieć wpływ na przyszłe wydarzenia. Może niewielki, a może kluczowy. Wiesz, coś jak w I uderzył grom Raya Bradburego.

— Tam, gdzie zdeptanie triasowego motyla powoduje zmianę wyniku wyborów?

— Dokładnie tak — odparł Jerzy.

— W takim razie poddaję się. — Leon głośno wypuścił powietrze. — Jak badać przeszłość nie ingerując w nią?

— To proste — rzucił Jerzy, ruszając do wyjścia, bo winda właśnie się zatrzymała, a drzwi się otworzyły. — Wysyłając w przeszłość satelitę.

Stefan, który wyszedł za swoim szefem, zatrzymał się na korytarzu i odwrócił w stronę Leona, który z wrażenia został w windzie.

— Chodź, bo jak drzwi się zamkną, to ich nie otworzysz.

— Co takiego?! — rzucił aktywowany tym poleceniem etnolog — Wysłaliście w przeszłość sztucznego satelitę?

Wypadł na zewnątrz i dogonił dyrektora.

— Chyba cię to nie dziwi. — Jerzy zatrzymał się i odwrócił w jego stronę.

— Nie... to znaczy tak... To znaczy nie. Ja pierdolę! Co?!

Stali w krótkim korytarzu, który nie przypominał jednak tego, z którego wsiadali do windy. Tamten był biały i sterylny, przypominając szpital albo kampus uniwersytecki. Ten tu przypominał raczej chodnik w rafinerii. Wyłożony metalowymi płytami stanowił tło dla plątaniny rur i kabli, które pokrywały cały sufit i część ścian. Przygaszone punktowe światła otulone kratką zabezpieczającą nadawały mu raczej ponury charakter.

Jerzy westchnął.

— No dobra. Przyznaję, że to nie jest intuicyjne. Ja przynajmniej w żadnej powieści sf o tym nie czytałem.

— Ale kurwa satelitę?

Widać było, że limit sensacji Leona na jeden dzień powoli się kończy.

— Dobra — powiedział Stefan podchodząc. — Dajmy mu może chwilę, zanim zobaczy Grubą Kaśkę.

— Ale jak satelitę? — pytał Leon, widocznie trawiąc jeszcze zasłyszaną informację.

— Słuchaj no — odparł Jerzy. — Maszyneria jest dość duża. Dlatego nazywamy ją Grubą Kaśką. Mieszczą się w niej satelity o, nazwijmy to, klasycznych rozmiarach. Czemu nie mielibyśmy jej wysłać?

Leon z niedowierzaniem kręcił głową.

— I jeszcze powiecie mi, że wysłaliście ją w latach sześćdziesiątych.

— Nie no... — Jerzy podrapał się w czoło ręką, w której trzymał kawę. — Nie od razu na to wpadliśmy... To już było w siedemdziesiątych.

— Jezus! Maria!

Leon zatoczył się, po czym usiadł pod ścianą, chociaż nie przyszło mu to łatwo z powodu rur i kabli.

— Słuchaj! A co ty byś zrobił? — dyrektor chyba pierwszy raz poczuł, że przesadził, bo zaczął mówić dużo mniej pewnym tonem. — Masz w Polsce instytuty, które składają części do sputników. Teoretycznie możesz złożyć własnego satelitę, ale obecnie do niczego ci się nie przyda, bo nie wyniesiesz go w kosmos tak, żeby czerwoni się nie dowiedzieli. Ale w XIX, XVIII, XV, III wieku? Hulaj dusza, piekła nie ma. Możesz śmiało wystrzelić... choć to może nie jest najwłaściwsze słowo, to cholerstwo w kosmos i może sobie tam latać, aż rozleci się w pył. W najgorszym razie wpadnie w atmosferę i spłonie. Nikt nic nie widział. Nikt nic nie wie.

Urwał, w napięciu czekając na reakcję etnologa. Leon siedział dłuższą chwilę nieruchomy, po czym wolno przetarł dłońmi twarz, wstał i powiedział.

— No dobrze. To gdzie teraz idziemy?

W jego głosie było opanowanie i spokój. Najwyraźniej przeszedł już granicę, za którą nic już człowieka nie dziwi.

Jerzy spojrzał pytająco na Stefana, a ten lekko kiwnął głową.

— Teraz — odparł dyrektor. — Pokażemy ci, jak wygląda Kaśka... To znaczy wehikuł. Maszyneria jest wyłączona, choć nadal żre kosmicznie dużo prądu. Dlatego światła tu są przygaszone. Niemniej, pragnę cię zapewnić, że nie polecisz jeszcze teraz w przeszłość. Procedura odpalenia trwa dość długo. Będziesz miał jeszcze czas się przygotować. Teraz pokażemy ci tylko, jak to wszystko wygląda i dowiesz się w końcu, na czym polega nasz problem.

— Czekam na to niecierpliwie — powiedział Leon zmęczonym głosem i dodał. — Mam tylko nadzieję, że nie będę musiał lecieć w kosmos.

Fizyk i dyrektor uśmiechnęli się.

— Nie bój się — odparł ten starszy. — Tego ci oszczędzimy.

Ruszyli dalej korytarzem, na którego końcu była brama jak w magazynie albo zakładzie przemysłowym. Przez trzy prostokątne okna było widać jakąś halę, ale nic nie można było o niej powiedzieć, dopóki nie podeszli bliżej. Wtedy jednak niewrażliwa na budowanie napięcia fotokomórka zadziałała i drzwi otworzyły się, wydając z siebie głuchy łomot. Za nimi rozpościerała się powalającą swym ogromem przestrzeń.