Cztery ściany absurdu -14- Sprawy kuchenne

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Rozdział II - Sprawy kuchenne

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

— No nie wiem, panie Tager... — odezwała się sceptycznie Luiza, gdy tymczasem asystentka Kiry, Jenny Grindbood, oddaliła się od nich kierując swe kroki gdzieś poza hall.

James wzruszył beztrosko ramionami, myśląc zupełnie nie na temat.

— Muszą coś zrobić ze sobą, inaczej czeka nas zimne lato. I mam tylko nadzieję, że nie pogodzą się permanentnie.

— Nie rozumiem...?

— Byłoby to ze szkodą dla przyszłości anegdot. Pokaże mi pani dom, Luizo? Chyba zna pani tutejsze zakamarki...?

Jenny Grindbood wracała i wyglądała na zmartwioną. Luiza zrezygnowała więc z odpowiedzi, chociaż na usta cisnęła się jej zaczepka nieprzystająca porządnej kobiecie. Pojawił się także nadzorca domu, wraz ze swym zwyczajowym, pogardliwym nadąsaniem.

— Nie zna pan Suzi — oświadczył tonem oznajmiającym, że on zna wszystkich i wszystko. — Ta dziewczyna...

James skłonił zgodnie i nieśpiesznie głowę, mimo że pragnął podejść energicznie do mężczyzny i w tym wypadku nie interesować się absolutnie szacunkiem dla jego siwych włosów.

— Wiem — opowiedział tylko, ale przy jego głosie zabrzmiało to tak złowrogo, że Hartley pobladł, zacisnął szczęki i odeszła mu ochota na dalsze tłumaczenia. — Coś byśmy przekąsili — James tymczasem zwrócił się do asystentki Kiry. — Zaprowadzi nas pani do kuchni?

>>><><<<

Przy stole zastali trzy kobiety. James, z miejsca przedstawiając się, dowiedział w zamian, że oprócz Suzi, na wyrost nazwanej kobietą, za towarzyszki mają dodatkowo: dwudziestojednoletnią Mai Ilon, mieszkającą i pracującą tu od niedawna i będącą głównym powodem zgody Jamesa na pracę dla Natalie oraz urodzoną w tym domu, liczącą czterdzieści pięć lat kucharkę, Klaudię Chaffar. Ta ostatnia miała ewidentnie jakiś kłopot i zerkała ukradkiem, z nadzieją na Jenny, która z kolei, nie miała najmniejszej ochoty na roztrząsanie tego przy obcych. James poprosił o kanapkę i zanosiło się na dłuższe, milczące posiedzenie.

— Przykro mi, Klaudio. — Po jakimś czasie Jenny uznała, że problem trzeba uciąć. Tym bardziej że nie widziała satysfakcjonującego rozwiązania. — Doskonale wiesz, że trzeba na każdym kroku... — Jej opryskliwy, karcący ton wskazywał, że przykro jej rzeczywiście. — Będę musiała przynajmniej w części... Musisz zrozumieć moje położenie... Nie mogę, ot tak...

— Nie musicie być takie tajemnicze — obraziła się Luiza. — Możemy z panem Tagerem wyjść! — I rzeczywiście zaczęła się zbierać.

— Zostanie pani, Luizo — sprzeciwił się James. — Dziewczyny mają problem, a przecież ta łachudra z hallu im nie pomoże... I żadna to konspiracja — oznajmił pewnie. — Pani Klaudia czegoś nie dopilnowała i teraz musi ponieść przynajmniej część kosztów. Pani Jenny jest przykro, bo nie widzi, bez okradania i oszukiwania pracodawczyni, innego rozwiązania. I tyle. — Kończył kanapkę.

Kobiety spoglądały na niego zaniepokojone, a jednocześnie z nadzieją za postawę. Szczególnie za jednoznaczne i bezpardonowe określenie majordomusa, którego obawiały się i nienawidziły.

— Za jeszcze jedną, taką pychotę, mogę się temu przyjrzeć — zaproponował James, uznając, że pobyt w domu i wtrącanie się w jego sprawy, może równie dobrze zacząć od czegoś błahego. — Może coś wymyślę...? I rzecz jasna, nakarmicie Luizę, to dziecko jest nieśmiałe... — Panie zareagowały wesołością, włącznie z Luizą, a kucharka uznała, że i tak nie ma nic do stracenia.

— Rzeźnik... Właśnie piekę mięso dla wszystkich, bo by się popsuło... A miało być na niedzielny obiad dla państwa i gości... Wiem, że to moja wina...

— Lodówka wysiadła?

— Stare kupiła... Zamrażane już było — odpowiedziała kucharka. — Ale to ja nie dopilnowała, że takie kupiła — posmutniała. — I taki to klops...

— To jego pierwszy występ, czy koncertuje od dawna? — chciał wiedzieć James, ale zauważając kpiarskie spojrzenie Mai Ildon i zakłopotanie kucharki, dopowiedział: — Pytam, czy może zdarzyła mu się pomyłka, czy też ma w zwyczaju kantować, jak tylko ktoś się odwróci...?

— Oszust i złodziej! — zawołała Klaudia. — Pilnować trzeba, a ja... Zagapiła się...

— I jego żona — dodała Mai. — Rządzi się tak, jakby był to jedyny sklep z mięsem w Anglii.

— A jak wygląda? — zainteresował się James.

— A co, chce pan ją uwieść...?! — zakpiła. Pozostałe zachichotały. — Pewnie byłaby wniebowzięta...!

Śmiały się już wszystkie, głośno i szczerze. Nawet Suzi zapomniała na chwilę o swoim gównianym losie.

— Ktoś mnie do nich podrzuci?

— Ona jest dwa razy większa od pani Chaffar. — Mai popatrzyła na niego z politowaniem. Ten pewny siebie Niewiadomokto, nie zdawał sobie jej zdaniem sprawy, w co się pakuje. — A jej czerwona gęba... Jak ją pan zobaczy, padnie trupem — zapewniała.

>>><><<<

Jenny Grindbood, pomimo mieszanych uczuć i braku wiary w powodzenie wyprawy, ale ze względu na fakt, że i tak trzeba było uzupełnić zapasy, zaproponowała podwiezienie służbową bryczką i żeby wszystko grało, wzięli ze sobą Luizę za przyzwoitkę.

Już w godzinę po rozmowie, wjeżdżali do miasteczka Cośtujest, a James zgodził się z założycielami, jak tylko przekroczył progi rzeźnickiego sklepu. Przedtem instruując towarzyszące mu kobiety, o trzymaniu nerwów na wodzy, cokolwiek by się działo.

W środku zastali jeszcze trzy klientki. Nobliwe i korpulentne jak Klaudia. Obsługiwała je kobieta, zgodna z opisem Mai. James nie padł trupem. Obok niej, za ladą, stał sam rzeźnik z tasakiem w dłoni.

— Nnnooo taaak...! — wymruczał James, po około minucie bezczelnego wgapiania się w ekspedientkę. — Teraz już wszystko jasne...

— Co, wszystko jasne...? — zapytał z niepokojem, bulwersujący się powoli rzeźnik.

James nawet na niego nie spojrzał.

— Ona jest taka rozkojarzona, bo przychodzi tutaj podziwiać albo rywalizować...?! Taaak...! — myślał na głos. — Ale szans nie ma żadnych. — Cmoknął z ukontentowaniem.

Mai miała rację w jednym. Kobieta za ladą była bardzo czerwona na... twarzy...

— To moja żona! — Rzeźnikowi wyraźnie nie podobała się sytuacja. Tym bardziej że pomimo obecności Jenny Grindbood, niczego z niej nie rozumiał. — Ktoś pan jest, do cholery...?!

— Tu są kobiety, panie! — skontrował natychmiast James, z autentycznym mieszczańskim oburzeniem, dodając przeciągniętymi zgłoskami: — S z a n u j p a n ż o n ę! — Spojrzał śmiało, w jej małe, zeźlone i również jak u męża zaniepokojone oczka. — Jestem James, pani i jeślim nazbyt śmiałym...? Proszę cię, pani, o wybaczenie... — Skłonił głowę z szacunkiem. — W Londynie całym... Nie mogę po prostu, o pani... — Spojrzał wymownie na jej obfite kształty. — Przechodzić obojętnie, wobec prawdziwej kobiecości...

— Ja ci dam zaraz kobiecość, szczeniaku! — Rzeźnik pomachał mu przed nosem tasakiem. Stanowczo zbyt blisko.

Kątem oka obserwował otoczenie i ocenił, że nie tylko przybyłe z nim kobiety są na skraju wybuchu śmiechu, ale i trójka zastałych klientek. Zrozumiał, że aby przedłużyć farsę, musi do niej dołożyć nieco grozy.

Złapał mężczyznę za ramię, wykręcił, aż tamten jęknął i odebrał mu tasak. Przez chwilę ważył go w dłoni, by wreszcie rzucić nim w ścianę za kontuarem, starannie wybierając punkt i dbając o to, aby ewentualne niepowodzenie nie zrobiło nikomu krzywdy.

— Nie rozumiem gniewu pańskiego, drogi panie! — Pokręcił głową z dezaprobatą. — Czyżbyś się pan ze mną nie zgadzał, co do kobiecości tejże kobiety...?! — Wskazał mężczyźnie własną żonę i nie czekając na odpowiedź, dodał oskarżycielsko: — Czy też tak o nią dba, jak o własny interes...?!

Zapadła niezręczna cisza.

— A co się takiego stało? — przerwała ją właścicielka.

— Zamieszkałem w domu Nathley jako konsultant — poinformował dumnie James, ale już nie o tym, czego ta konsultacja dotyczy. — I w niedzielę, miał się odbyć obiad na moją cześć. Zaprawdę, uczta najprawdziwsza... — Towarzyszki Jamesa, powstrzymały się na szczęście od przewracania oczami. — Goście będą znamienici, a tymczasem kucharka mówi, obecnej tu, pani Grindbood — wskazał Jenny — że coś tam, bo coś tam i trzeba to mięso zaksięgować. Cóż za niedorzeczność! — Roześmiał się hałaśliwie. — Prosić księgową, pragmatyczną osóbkę, o zaksięgowanie czegoś, co nie istnieje? W związku z czym, pani Grindbood jest bardzo zła na kucharkę i słusznie. Pieniądze wydane, towaru brak — zakończył, rozkładając ręce.

— Ale przecież...! — zaprotestować chciał rzeźnik.

— Ona tu była — przerwał mu James. — Wiem to — zapewnił. — I nawet mam na to świadków. Ona sama zresztą, temu też nie zaprzecza. Ale wyszła... bez mięsa... — Spojrzał, gdzie musiał. — Rozkojarzona zapewne nieobecnością pani... — Skłonił głowę. — Albo...! — Uniósł do góry wskazujący palec. — O zgrozo, wyszła z czymś, co musiała wyrzucić...! — zawiesił na moment głos, by zakończyć niemal konspiracyjnym szeptem: — Czyżby to oznaczało, że pod nieobecność żony, aż tak zaniedbuje pan wizerunek waszej firmy...?!

— Ale, ja nie...!

— Drzazga się odłupała, drogi panie! — oznajmił ze wzgardą James, wskazując na wbity tasak. — Kiedy ja rzucam rekreacyjnie siekierkami, nie ma na to najmniejszych szans... Nie ostrzysz pan narzędzi, jak należy, to może i o firmę nie dbasz — ględził. — I żonie swojej, rodzonej, kobiecości odmawiasz...! A przecież widzę...!

— Co to było za mięso? — Pani rzeźnikowa nie dała się specjalnie oczarować, ale wolała nie przedyskutowywać przy klientkach, wartości sprzedawanego towaru. Poza tym leciutko jej zaimponowało niekłamane w podziwie, w jej rozumieniu, spojrzenie tego ładnego, egzotycznego chłopca.

— Myślę, kobieto najprawdziwsza, że pewnie nie było go wcale...

— Łopatka — podpowiedział rzeźnik, bojąc się nie wiadomo czemu spojrzeć na żonę. — Miała być — dopowiedział — łopatka...

— Wasza firma, jak sądzę — kuł James — zechce w ciągu tego dnia zgubę dostarczyć? Ta nasza, rozkojarzona pani kucharka otrzyma reprymendę, rzecz jasna, ale praca to praca, a ona coś mówiła o peklowaniu przez noc...? — patrzył wyczekująco na kobietę.

— Oczywiście... Panie...?

— Żadnych panów — zaoponował. — Dla pani, szefowo, jestem James. Po prostu... — Chwilkę odczekał i patrząc kobiecie w oczy, wymruczał: — A pani...?

— Ja...? — zająknęła się. — Ja jestem Penny... James...

— To, do widzenia, mam nadzieję... Pani Penny... — James się ukłonił kobiecie, bez zwłoki ruszył do drzwi i niemal brutalnie popychając przed sobą towarzyszki, warszepnął groźnie: — A tylko spróbujcie...!

— Dopiero gdy znaleźli się na koźle, pozwolił sobie i im na odprężenie.

— Jak sądzicie — zapytał — pan rzeźnik przeżyje dzisiejszą noc...?

Po minięciu zakrętu rżały już nawet konie.

>>><><<<

Po godzinie zjawił się pan rzeźnik. Z łopatką.

— Na drugi raz patrz, co bierzesz! — zawarczał do kucharki.

James zauważył jego przyjazd, a teraz wyszedł z ukrycia zza drzwi.

— To pan będzie dbał o jakość dostarczanych do tego domu produktów — oświadczył mrocznym tonem. — Ja tylko raz mam w zwyczaju rozwiązywać jakiś problem polubownie. — Podszedł do mężczyzny i wyciągnął do niego dłoń. — Owocne lata współpracy...?

I rzeźnik dłoń uścisnął.

------------------------------

Cdn.