Dziennik Enyi - Dzień dwudziesty

Od autorki: Dawno nie pisałam, nie wklejałam i tak dalej. Minęło strasznie dużo czasu. Szkoła, później praca, kompletnie mi gdzieś opowi umknęło. Wielka szkoda, bo naprawdę, wiele tu można poczytać fajnych rzeczy, poznać fajnych ludzi i tak dalej. Mniejsza z tym. W każdym razie, chyba czas odnowić tą pisaninę i czytanie. A z racji, że ostatnio nie mam na nic weny, to może któreś z opowiadań coś mi podsunie?

Pozdrawiam. :)

Trzydziesty kwietnia, wtorek, rok 2013:

Kilka dni nie pisałam, ponieważ nie mogłam się w sobie zebrać, żeby napisać cokolwiek. Wciąż myślałam o Lisie, a nikt ze szpitala nie dawał znać co się z nią dzieje.

- Ja już mam tego dosyć! - zawołała Maghan. - Ile można czekać?

- Spokojnie - powiedziałam. - Tylko spokojnie. Emocjami nic nie zdziałasz.

- A jeśli ona... - zaczęła cicho.

- Nawet tak nie mów - odezwała się Roma, wchodząc do pokoju. - Na pewno będzie wszystko dobrze.

- Jasne... - wyszeptała Maghan.

Nagle rozległ się dzwonek mojego telefonu. Podniosłam słuchawkę.

- Tak? - zapytałam, czując jak ogarnia mnie wielka fala gorąca.

- Czy mam przyjemność rozmawiać z panią Eithne? - usłyszałam.

- T...Tak, oczywiście... - wyksztusiłam lekko zaszokowana.

- Dzwonimy ze szpitala w sprawie Lisy Kelly - wyjaśniła spokojnie osoba po drugiej stronie i dopiero wtedy do mnie dotarło, że rozmawiam z jakąś lekarką albo pielęgniarką.

- Co z nią? - spytałam.

- Odzyskała przytomność, jednak jest bardzo słaba. Jeśli pani chce, może przyjechać i ją zobaczyć.

- Ja... Dziękuję... - wyszeptałam. - Czy ktoś jeszcze wie o tym co się wydarzyło?

- Nie.

- Dziękuję - odpowiedziałam i odłożyłam słuchawkę.

- Co się stało? - Roma stanęła tuż przy mnie. - Masz straszną minę.

- Lisa... się... Lisa odzyskała przytomność... - wymamrotałam.

- To wspaniała wiadomość! - zawołała Maghan.

- Tak, jasne... - powiedziałam, jakbym nie wierzyła w to co mówię.

- Coś nie tak - stwierdziła Roma.

- Ależ nie, wszystko w porządku - odparłam. - Jedzie któraś ze mną?

- Ja - oświadczyła Maghan. - Roma, zosta...

- Ale ja też chcę! - przerwała jej Roma.

- Ty byłaś ostatnio!

- I co z tego? Teraz też chcę.

- Przestańcie - poprosiłam spokojnie. - Obie zachowujecie się jak dzieci.

Spojrzały na mnie przepraszająco.

- Maghan, wybacz, ale ty dzisiaj zostaniesz. Nie możecie ze mną jechać obie. Nie zrobimy wokół Lisy zbiegowiska,przepraszam cię. Poza tym, ktoś musi zostać z Sinead.

- Jasne. - Westchnęła zrezygnowana.

- Nie martw się. Opowiemy ci wszystko jak wrócimy. Nicky'emu zresztą też.

W odpowiedzi tylko skinęła głową. W drodze do szpitala nie odezwałyśmy się do siebie ani słowem. Kiedy w końcu dojechałyśmy na miejsce, lekarz prowadzący Lisę zaprowadził nas do sali, w której leżała.

- Tylko nie za długo - uprzedził. - Pacjentka potrzebuje spokoju.

- Oczywiście - odpowiedziała Roma.

Ledwo ją poznałam. Leżała w białej pościeli, blada i zmizerowana.

- Lisa... - szepnęłam.

Zamrugała oczami.

- Kim... Kim je... jesteś? - zapytała słabym głosem.

- Enya - odparłam spokojnie. - Jestem Enya.

- E...Enya? - wyszeptała. - Ja... Dziewczyny... mi mó... mówiły, że... że cię... widziały...

Uśmiechnęłam się lekko.

- Tak, to prawda - powiedziałam. - Nie zapomnę tego spotkania. Ale Lisuś...

Zawahałam się. Nie chciałam jej o to pytaćw tej chwili, ale było to bardzo ważne.

- T...Tak? - Spojrzała na mnie.

- Co się... stało... tego dnia... Pamiętasz coś? - Do rozmowy włączyła się Roma.

- Ja... - Lisa zawiesiła głos. - Ile ja tu... jestem?

- Prawie... Właściwie już pięć dni - odpowiedziałam.

- Ro... Rozumiem... - wyszeptała. - Ja... Ja nie... wiem... Pamiętam tylko, że... że uciekałam przed... przed takim wysokim... Gonił... mnie... Chciał... Chciał mnie zgwałcić... Ja... Potem... Potem mnie... dogonił i... i nie wiem... nie wiem co się... stało... później...

Stałyśmy jak skamieniałe po jej słowach. Gdyby nie najbliższe krzesło, o które się oparłam, pewnie bym leżała na ziemi jak długa.

- Na Władcę Pierścieni... - wyszeptałam.

- Dobrze, Lisuś - odezwała się Roma łagodnie. - Dzisiaj już nie będziemy cię męczyć. Najważniejsze, że odzyskałaś przytomność. Teraz potrzebujesz dużo spokoju i musisz dużo wypoczywać.

- Wiem... o... o tym. - Uśmiechnęła się słabo.

Kiedy wyszłyśmy i już będąc na miejscu opowiedziałyśmy o wszystkim Maghan i Nicky'emu, Maghan wyszeptała:

- O mój Boże...

Wszyscy byliśmy wstrząśnięci.

- Niech ja tylko znajdę tego typa... - Nicky zacisnął pięści. - Zabiję go gołymi rękami i za jaja powieszę, przysięgam.

Roma spojrzała na niego ze strachem.

- Nie bój się, kochanie, tobie nic nie zrobię - odezwał się, a jego wzrok stał się łagodniejszy. - Ale jemu... Jak można było zrobić coś takiej osobie? Czy on wiedział kim... Z kim ma do czynienia?

- Najwyraźniej nie - odparła cicho Maghan.

Tej nocy nie zmrużyłam oka. Wciąż miałam przed oczami obraz Lisy. Dlaczego ludzie są tak okrutni?

"Och mamo... - pomyślałam, a z moich oczu popłynęły łzy.

Jedyne czego pragnęłam w tej chwili, to tego, by ktoś mnie przytulił i powiedział, że wszystko będzie dobrze. O niczym innym nie marzyłam.