Dziennik Enyi - Dzień siódmy

Czwarty lutego, poniedziałek, rok 2013:

Czas wreszcie usiąść i coś napisać. Przez ostatnie dwa dni nic szczególnego się nie działo, dlatego nie pisałam. Roma wyszła ze szpitala. Nicky powiedział jej o diagnozie, jednak do tej pory nie poznałam jej reakcji. Dzisiaj postanowiłam, że poczytam sobie "Hobbita" od Tolkiena, jednak, jak bywało w takich sytuacjach, zawsze musiał mi ktoś przeszkodzić. Tym razem był to Nicky z Romą.

- O, witajcie - odezwałam się. - Miło was widzieć.

Romę miałam ochotę przytulić, jednak opanowałam się. Gdy weszli do środka i usiedli, Nicky odezwał się:

- Powiedziałaś mi dwa dni temu, że jeśli będzie trzeba, to Romie pomożesz, prawda?

- Prawda - odpowiedziałam, czując jak robi mi się niedobrze.

- A zaśpiewasz dla mnie? - wypaliła moja przyjaciółka.

- O nieee! - jęknęłam. - Mówiłam przecież, że nie będę koncertować. Dam wam pieniądze, w końcu mam ich w nadmiarze, ale błagam, nie każcie mi śpiewać na scenie.

- Jesteś znana na całym świecie. Chociaż kilka piosenek... - Roma popatrzyła na mnie błagalnie.

- I am sorry - odezwałam się. - Nie, nie zaśpiewam. Przed wami mogę, ale nie przed milionową publicznością.

Oboje westchnęli.

- W porządku - odpuściła. - Nie będziemy nalegać. Chociaż naprawdę, wielka szkoda.

- Szkoda czy nie, ja i tak nie zaśpiewam - odpowiedziałam.

Oboje pokiwali głowami. Gdy po jakimś czasie wyszli, długo myślałam o naszej krótkiej rozmowie. Nie, naprawdę strasznie się stresuję, kiedy mam śpiewać przed publicznością. A nie chciałam niczego popsuć. Narażanie mnie na coś takiego w obliczu tak ważnej sprawy byłoby naprawdę, naprawdę wielkim błędem. Tego byłam pewna. Z westchnieniem powróciłam do "Hobbita". Zawsze to była jakaś odskocznia od szarej, codziennej rzeczywistości.