Tkaczka - Część 18 Nad bagniskiem...

Głęboko w dzikiej, nieskażonej ludzką stopą puszczy, tuż nad zamarzniętym bagniskiem lekka poświata okna odcinała się od mrocznej ciemności nocy.

Wokoło starej, nieco zapadniętej w gruncie chaty unosiły się zielonkawe, smrodliwe opary.

W środku rozczochrana starucha mieszała chochlą w kotle pełnym bulgocącej, gęstej cieczy. Wciągała głęboko raz za razem haczykowatym nosem zatrute magią powietrze, a z sinawych ust wydobywało się mamrotanie.

Czarne jak noc źrenice, falujące niczym wzburzona tafla jeziora uciekały pod pomarszczone powieki. Wąskie szpary białek błyskały nienaturalną poświatą.

Izba powoli wypełniały cienie. Niczym złodzieje skradały się nieśmiało, wypełzając z porosłych pajęczynami i hubami kątów. Porozciągane, dygoczące, zniekształcone sylwetki istot tłoczyły się w niewielkiej chatynce, a za nimi podążał szept. Dźwięk podobny do skrzeku przybierał na sile, to znowuż zamierał na moment przyczajony, by za chwile wezbrać niczym fala.

Starucha sięgnęła po czerwony płaszcz leżący na skrytym w oparach stole i podniosła w kierunku paleniska ukazując go cieniom.

Rozbrzmiał gniewny pomruk. Narastał gwizd przeobrażający się we wściekłe wycie. Silny podmuch wiatru szarpnął czerwoną peleryną i dzierżącą ją staruchą.

Cienie poczęły krążyć wokół kociołka, targając kobietą i płaszczem. Nabierały prędkości, grzmiąc i wyjąc niczym tornado, przetracając nieliczne, ubogie sprzęty, wyszarpując włosy staruchy i drąc jej odzienie. Próbowały wyrwać to, co trzymała w ręce, ona jednak stała bez strachu ze ściągniętymi brwiami i skrzeczała nieludzkie słowa grożąc im drewnianą chochlą niczym bronią.

Aż w złości kopnęła kociołek.

Wywar wylał się i wszystko zamarło, jak za cięciem brzytwy. Unoszone przez wir sprzęty opadły, cienie znikły. Pozostała tylko cisza i smrodliwa mgła.

Źrenice i włosy staruchy wróciły na miejsce.

Sapała zagniewana, zmełła przekleństwo na ustach i spojrzała na drzwi.

Chwilę potem rozległo się z tamtego kierunku ledwie słyszalne skrobanie.

- Wejdźta, Agrrrhs - warknęła Tkaczka.

Strzyga weszła posłusznie, próbując bezskutecznie zamknąć jak najciszej przeraźliwie skrzypiące drzwi. Rozejrzała się lękliwie po chatce, aż napotkała wzrok Tkaczki. Skuliła się jeszcze bardziej, ta zaś gładziła czerwony kształt spływający jej z dłoni.

- Zaniesies dziewcynie plasc. Zeslo mi się tym razem z syciem, bo ciągle jakieś pseskody... - sepleniąc ze złością zerknęła na przewrócony kocioł.

Strzyga zgięła się prawie w pół w pokornym pokłonie i ostrożnie zaczęła dobierać ludzkie słowa, wyginając przy tym nienawykły do mowy język:

- Kazera zbudzona, Tkacko. Jej siostry tyz, podobno.

- Ano, wim! Juści cuję psecies cisę psed buzą! - odparowała gniewnie starucha - Psiejuchy nie miały kiedy otfozyc łocek! Dlatego spiesyc się tsa, Agrrrhs.

Wręczyła szybko płaszcz strzydze, po czym zaczęła naprędce związywać włosy i chustkę nakładać na głowę. Wsadziła flaszkę oraz kawał sera do sakwy, którą przytroczyła do długiego kija i ponownie skupiła ostry, pajęczy wzrok na słudze.

- Słuchoj mnie teroz uwaznie, bo nie byde powtazac. - Tu zamachnęła przybylej kościstym palcem przed nosem dla podkreślenia wagi słów

- Wyźmies swo siostre, Agrrrhsz, na psespiegi, ale za tobą niech podąza, nie psed tobą. Niech bacy czy nikt cie nie śledzi. Ty zoś pójdzies psodem.

Podrapała się pazurem po głowie i kontynuowała:

- Robakiem się nie psejmuj, jak tsa to ubijes, jak nie, to niech pelza. Moze i psyda się jesce, choć ciągnie sie jak gnida na Burku za dziwuchą.

Zastanowiła się chwilę, po czym zachichotała zadowolona mówiąc:

- A klątwy psecies i tak nie złamie.

Podrapała się pazurem tym razem po haczykowatym nosie, po czym zalała wodą ogień na palenisku.

- Sama bym posła, ale wim, ze Kazera wyniucha zaraz moją magię i dziewcyne porwie... - powiedziała patrząc w gasnący ogień - Ja mam teraz inne potrzebizny do załatwienia...

Strzyga skuliła się jeszcze bardziej na imię Najwyższej Wiedźmy, Tkaczka zaś ruszyła otwierać okno na oścież. Zahukała jak sowa wychylając głowę na zewnątrz, po czym zebrała chochlą trochę mazi z rozlanego kociołka, zasiadła na taborecie i czekała. Śnieżnobiały puszczyk z wielkimi jak węgle oczami wylądował na parapecie. Obrócił głowę, by spojrzeć ostatni raz na zewnątrz, po czym zeskoczył tuż pod stopy Tkaczki.

- Ano, chyzej, chyzej, Agk - sapnęła do niego zniecierpliwiona. Po czym wychyliła maź z chochli prosto do gardła.

Strzyga wybałuszyła oczy, gdy jej pani zaczęła kurczyć się i skrzeczeć przy tym jak ropucha. Gdy była wielkości szpilki wgramoliła się na puszczyka, po czym odlecieli razem przez otwarte okno.

Agrrrhs delikatnie uniosła ostrymi jak brzytwy płaszcz do nozdrzy i głęboko wciągnęła znany sobie zapach. Kichnęła niezgrabnie na taką dawkę magii, choć oblizała usta wpierw nieznacznie.

Nie trudziła się zamykaniem okna, czy drzwi. Wybiegła z chatki, rozejrzała dokładnie i ruszyła w noc.