Piekarnia 15

– Jasiu, ostrożnie z tą zastawą, mamy ją jeszcze po twojej babci i nie brakuje ani jednego talerza. – Drobna brunetka strofowała swojego trzynastoletniego syna. – Może ty, albo Iwonka kiedyś ją od nas dostaniecie w wianie.

Szczupły i dość wysoki jak na swój wiek chłopak, miał na sobie podniszczone, choć starannie połatane ubranie i zważywszy na drogę, którą przebyli, wyglądał bardzo czysto i schludnie. Z wyrazem skupienia na twarzy wziął wiklinowy kosz wyściełany słomą, w którym znajdowały się pozawijane fajansowe przedmioty.

– Dobrze mamo, będę uważał – mruknął.

– A nieś prosto do kuchni! – krzyknęła jeszcze, kiedy znikał w budynku, a gdy w tej samej chwili z domu wyszedł mężczyzna około pięćdziesiątki i spocony otarł rękawem czoło, zwróciła się do niego: – Albercie, to co? Wniesiemy łóżko? To już byłoby wszystko.

Zapytany odetchnął głębiej i usiadł na trawie.

– Dębina jest ciężka, nie będziesz się z tym szarpać. Poczekam na Jaśka, to już chłop na schwał, z nim wniosę.

– Jak chcesz. A Iwonka, co robi?

– Sprząta, zdaje się. Swoją drogą, mieliśmy szczęście z tym domem – mówił wyraźnie podekscytowany – mebli niewiele zostało i innych sprzętów, ale przynajmniej jest w nienaruszonym stanie. Chyba zapas węgla go uratował... – zastanowił się przez chwilę. – Tamten pierwszy… ten, co powiedział... jakże mu tam było? – Podrapał się po na wpół łysej głowie i jakby go nagle olśniło. – A... Józef! No, to Józef powiedział, że tamten pierwszy dom, co chciałem go oglądać, to strasznie poniszczony w czasie wojny został.

– Wiesz, myślałam o nim i jego synu. Myślisz, że się znalazł? – Kobieta przysiadła koło męża.

– Mamo, co teraz?! – Jasiek stanął w drzwiach, oczekując na dalsze instrukcje.

– Usiądź, synku, odpocznij. Jeszcze z tatą wniesiecie łóżko i zaczniemy szykować posłania na noc. – Uśmiechnęła się łagodnie, spracowanymi dłońmi wygładzając długą szarą spódnicę.

– To ja bym do sadu jabłek poszedł narwać? – zapytał chłopak. – Co? Mogę?

– Dobrze, idź – ojciec przystał chętnie. – Tylko zaraz wracaj.

Wyrostek chwycił wiadro i ruszył na tyły domu.

– Na obcych uważaj! – upomniał jeszcze odchodzącego. – Jak kogo zobaczysz, to się nie zbliżaj, ino wracaj tu zaraz.

– Dobrze tato!

Rodzice chwilę patrzyli za oddalającym się synem.

Albert odetchnął głęboko i odezwał się pierwszy:

– Bogate tu tereny... Piękne domy, a przy każdym sad i to niemały. Dzieci pierwszy raz od miesięcy mogą się najeść do syta. Co tam, że to owoce ... – urwał nagle w pół słowa, przypominając sobie, że żona z czymś się do niego zwracała. – Maryluś, a ty, mówiłaś coś?

– Wiesz, kochany, myślałam o tym człowieku i jego synu. Uważam, że powinniśmy byli mu pomóc szukać. – Kobieta stwierdziła zamyślona.

– E, pewnie się znalazł, widziałem kogoś na strychu, inaczej to by chodził i krzyczał za nim. Wiesz, on to taki dziwny... – Alberta przeszedł dreszcz na wspomnienie niedawnego spotkania. – Nie, to straszny człowiek. Widziałem w jego oczach szaleństwo. Chociaż, to… też chyba nie to… Tam była śmierć. Wiem, że przez chwilę chciał mnie zabić. Możesz się śmiać, ale widziałem to wyraźnie w jego twarzy.

– Chyba trochę przesadzasz. Musisz go zrozumieć, był zdenerwowany, szukał dziecka...

Nagle rozległy się strzały, najpierw dwa, po których nastąpiły krzyki i kolejne trzy. Po wściekłych złorzeczeniach na przemian z błagalnymi okrzykami i kilku sekundowej ciszy, małżeństwo, usłyszało dudnienie, z początku szaleńczo szybkie i gwałtowne, aż przeszło w stały miarowy rytm.

– To w domu obok! – Albert nerwowo wyszeptał, szybko myśląc, co zrobić. Musimy się ukryć!

Z budynku potykając się o próg wybiegła dziewczynka.

– Mamo, strzelają! – Przerażenie w głosie graniczyło z paniką.

– Maryla, bierz Iwonę, ukryjcie się, ja pobiegnę po Janka! – Mężczyzna otrząsnął się z zaskoczenia i zaczął działać.

Natomiast kobieta, zamiast rzucić się do ucieczki, z jakichś powodów tego nie uczyniła.

– Słyszysz mnie?! – Albert zatrzymał się po kilku krokach zdziwiony reakcją żony.

– Trzeba tam iść! – spokojnie, choć stanowczo wskazała na sąsiedni dom. – Może ich napadli... Tam... Ten chłopiec... Oni mogą potrzebować pomocy!

– Tam?! Zgłupiałaś?! – Albert postąpił krok ku Maryli. – Musimy myśleć o naszej rodzinie!

Słowa męża nie docierały do niej. Strzały i zgiełk obok podziałały, jak iskra, która zmieniła Marylę w drgający kłębek nerwów.

– Ja muszę... Ja słyszę... On woła mnie, tak jak w nocy... – kobieta wyrzucała z siebie oskarżycielskie słowa, spoglądając na dom, z kamiennym wyrazem twarzy. – Wciąż słyszę, że krzyczy! To przez ciebie...! Nie puściłeś mnie!

– Dom się palił... – Mężczyzna z uczuciem ujął twarz kobiety w swoje dłonie, przyciągnął delikatnie do siebie i próbował tłumaczyć, przez moment zupełnie nie zważając na zagrożenie. – Nie można było nic zrobić! Też byś zginęła!

– Rodzice nie powinni żyć dłużej od swoich dzieci! To nie jest normalne! – Maryla utkwiła w nim zimny wzrok, wiedział, że jej wola jest niewzruszona.

– Masz jeszcze dwoje... – wyszeptał błagalnie, zadziwiony postawą żony. – Nie możesz… Proszę!

– Pójdę!

– Mamo! – Iwonka widząc, że ojciec nie radzi sobie z matką, krzyknęła błagalnie.

Krzyk córki sprawił, że oboje rodzice oprzytomnieli. Spojrzeli na wystraszone dziecko, później na siebie; Albert, objął mocno żonę i szepnął do ucha:

– Ja pójdę, sprawdzę, co z nimi, a ty zajmij się naszymi dziećmi.

Kobieta odsunęła się od męża, spojrzała mu w twarz i kiedy dotarło do niej, że mówi prawdę, zaczęła nerwowo potakiwać głową.

– Tak, idź… Uratuj Krzysia... tego chłopca.

– Iwonka, schowajcie się gdzieś – zwrócił się do córki. – Gdy Janek wróci, zatrzymajcie go tu... – Spojrzał żonie w oczy i spytał: – Słyszałaś? Zrobisz tak?

Kobieta ciągle nerwowo poruszała głową przytakując, niczym uszkodzony robot.

– Tak, ale weź to, my poczekamy. – Włożyła coś Albertowi w spoconą dłoń, mocno zaciskając jego palce na przedmiocie. Ten po chwili rozluźnił chwyt i ujrzał różaniec. Bez słowa schował go do kieszeni i spojrzał na nią pytająco.

– Jaś…?

– Zawołam go. Będziemy tu czekać. Pomóż tym ludziom.

Mężczyzna podniósł kawał metalowego pręta i ruszył w kierunku, skąd dochodziło dudnienie.

Gdy zbliżył się do ganku sąsiedniego domu, zobaczył Józefa rąbiącego siekierą drzwi na wysokości zamka. Ostrze narzędzia było niemiłosiernie porozbijane o beton, i stal płyty ukrytej w drewnie, w których osadzone były drzwi. Po każdym uderzeniu rozlegał się hałas powielany przez echo i to on powodował takie dudnienie.

– Józefie – zawołał niepewnie – wszystko w porządku?

Zagadnięty błyskawicznie się odwrócił i przybrał pozycję do ataku. W jasnych oczach czaiło się szaleństwo i żądza mordu.

– To ja, Walczak, pamiętasz mnie?! – spytał drżącym głosem zlękniony widokiem sąsiada. – Rozmawialiśmy wcześniej… tego dnia…

Polecki popatrzył na niego tępym wzrokiem i nic nie mówiąc, powrócił do rąbania drzwi, celując w mur w miejscu, gdzie łączył się z zasuwą zamka.

– Masz łom? – zapytał w końcu, nie przerywając pracy.

– Nie. Mam tylko to. – Walczak pokazał swój pręt.

Józef tylko łypnął okiem zniesmaczony.

– Broń? Masz?

– Siekierę mam, małą... tam... Słyszałem strzały...

– Amunicja mi się skończyła... Syna mojego mają – Józef, zlany potem, tłukł w drzwi niczym zaczarowany – bili go.

Jego głos był tak zimny jak góra lodowa, a spokój tak nienaturalny, że aż ciarki po plecach przechodziły.

– Co...? Jak to mają? Kto? – dopytywał się Albert, czując, jak w gardle mu zasycha.

– Oni! – Polecki wskazał głową na drzwi. – Zamknęli się i nie chcą mnie wpuścić.

– Ale jak...? – to co słyszał nie mieściło się w głowie. – Co z nim?

– Chyba go zabili.

Nie wiadomo, co bardziej wstrząsnęło Walczakiem, treść przekazu czy sposób w jaki został podany.

– Twojego syna...? Ty, tak możesz...? – Albert nie mógł pojąć, jak Józef może w tej sytuacji myśleć tak chłodno. – Co chcesz zrobić?

– Pozabijam ich.

– Co?! Kogo?

– Wszystkich.

Przy kolejnym uderzeniu trzonek rozpadł się na drzazgi. Ostrze z brzękiem spadło na posadzkę tuż obok porzuconego wcześniej pistoletu, który Walczak dopiero teraz dostrzegł.

Józef zaś stanął jak zahipnotyzowany, bezradnie przyglądając się resztkom drewna w dłoniach. Szybko rozważał kolejne posunięcie, gdy kątem oka dojrzał wychylającą się zza budynku czyjąś głowę.

– Ty...! – wrzasnął.

Nim niedobitki trzonka opadły na posadzkę, już pędził z nożem w dłoni ku obcemu.