Piekarnia 22

Uderzenia kopyt odbijały się echem na wyludnionych uliczkach. Spokojne i urokliwe, pomimo zniszczeń, miasteczko sprawiało wrażenie wymarłego, tak jakby nadprzyrodzona siła porwała wszystkich jego mieszkańców. Cisza i walające się wszędzie porzucone mienie spowodowało, że mężczyźnie po plecach przebiegł dreszcz. Ktoś kiedyś tu mieszkał, żył, cieszył się i płakał, a teraz wszystko zamilkło, umarło, znikło… i tylko stukot podków Józefowego konia ożywiał martwą wydawałoby się okolicę.

Nie ponaglał zwierzęcia, zdawał sobie sprawę, że cokolwiek miało się stać z Walczakami, on i tak nie zdąży niczego zmienić. 

 Maryla, chwilę po tym jak jego Zbyszka zaatakował ten przebrzydły kruk, pobiegła szukać męża i syna.

 Rozdrażniony spojrzał na okaleczoną skórę srokacza; rany zadane kilka dni wcześniej nie chciały się goić. Odwrócił się do syna siedzącego z Iwonką w tylnej części wozu i bacznie przyjrzał się jego obrażeniom, które pozostawiły pazury czarnego ptaszyska. Ślady na końskim grzbiecie oraz na policzku dziecka, pomijając rozmiar, były identyczne. Wyglądało trochę tak, jakby właściciel znakiem trzech szponów oznaczył swoje zwierzęta.

Nie! To po prostu przypadek… Na pewno!

Mężczyzna potrząsnął głową, aby przegnać natrętne skojarzenia. Powrócił w myślach do rozmowy z Marylą, kiedy to umówił się z kobietą, że pod jej nieobecność zaopiekuje się Iwonką i Zbyszkiem. W razie, gdyby nie wróciła w ciągu godziny z Albertem i Jankiem, weźmie swojego konia i wóz Walczaków, gdyż jego własny wciąż był załadowany, i jeśli nie pojawią się o umówionym czasie, pojedzie po nich. Taki plan obmyślili na wypadek, jeśli któreś z nich miałoby problemy z poruszaniem się. Polecki miał ochotę chlapnąć, że pewnie będzie musiał pojechać po trupy, ale ostatecznie ugryzł się w język. 

„Ach, ten Albert! Nawet nie potrafił zająć się Wojtkiem!” – psioczył w duchu, spoglądając na zaropiały koński grzbiet, w obawie czy skórzana uprząż nie podrażnia ledwie zasklepionych ran.

 Zanim jeszcze wyruszył, sporządził wywar z ziół. Oczyścił nim obrażenia Zbyszka, po czym zajął się zwierzęciem, używając tego samego specyfiku. 

– No, Wojtuś, pomalutku. – Józef delikatnie machnął lejcami, chcąc dać znać, że czuwa nad koniskiem. – Teraz już ja będę się tobą zajmował.

Karosrokaty koń, jakby zrozumiał wypowiedziane do niego słowa, zastrzygł uszami i raźnie zakołysał głową, podrzucając bujną dwukolorową grzywę.

– To moja mama.

Kiedy usłyszał cichy głos chłopca, nie odwrócił się, bo wiedział, że słowa nie były skierowane do niego, ale skupił uwagę na rozmowie dwójki dzieci.

Zbyszek z malującą się na twarzy euforią i czymś pomiędzy smutkiem a cierpieniem, wpatrywał się w zdjęcie matki. Chłopak upomniał się o nie, gdy obaj szli po srokacza.

Przewlókł sznurek przez oczko w ramce fotografii i wykonał coś w rodzaju wisiora, który zawiesił sobie na szyi. Polecki próbował wyperswadować mu taki pomysł, ale mały uparł się i zrobił po swojemu.

– No, wiem, przecież już mówiłeś – odparła nieco znudzona Iwonka. – A jakiego koloru była ta suknia? – Wskazała na czarnobiałą fotografię. – Bardzo ładna.

– No… – chłopiec zawahał się. – Czarna… Chyba, ale nie wiem… Nie pamiętam, ale…

– Nie pamiętasz?! To przecież twoja mama! – W głosie dziewczynki zabrzmiało niemiłe powątpiewanie. – Nie wiesz, jak chodziła ubrana? A może, to nie jest twoja mama tylko jakaś pani?

– To moja mama! Ty… Ty głupia… Ty!

– Ej! – Józef dotąd nie wtrącał się w rozmowę młodych, ale teraz postanowił wygasić kłótnię, zanim ta rozkręci się na dobre. – Na fotografii jest Helena, twoja matka, a suknię miała niebieską w żółte kwiaty – wyjaśnił chłodno Polecki, patrząc przed siebie. – Była bardzo dobrą kobitą… – westchnął i cmoknął na konia, chcąc ukryć żal. – Nie spodobałoby się jej to, jak odzywasz się do koleżanki, Zbigniewie. – Ostatnie zdanie wypowiedział stanowczym tonem.

– Bo, ona…

– Sam jesteś głupi! – Urażona Walczakówna nie pozwoliła chłopcu się wytłumaczyć.

– Nie jestem…! – zaprotestował głośno i chciał jeszcze coś dodać, ale mężczyzna gwałtownie obrócił się do dzieci.

– Dość! – krzyknął i groźnie zmarszczył brwi. – Żadne z was nie jest głupie. Zbyszek nie pamięta, jak była ubrana jego matka, bo ją Niemcy zamordowali, jak był mały. I nie kłóćta się więcej o ten obrazek!

Zbliżali się do czterech wielkich kasztanowców, gdy markotna po reprymendzie Józefa dwójka dzieci nagle się ożywiła. Gdy Polecki zerknął na nie kątem oka, ujrzał podekscytowaną Iwonkę, która na coś wskazywała, delikatnie szturchając Zbyszka w bok. 

– No, powiedz! No, weź powiedz!

– Nie.  

Chłopiec pomimo wyraźnego zainteresowania, wzruszył ramionami i choć oczy mówiły zupełnie co innego, twarzyczka dziecka przybrała zacięty wyraz. W tym momencie z przewieszonym na szyi obrazem, przypominał pątnika w drodze do świętego przybytku.

– No, weź… To twój tata przecież. – Dziewczynka nie dawała za wygraną, a szczególny nacisk położyła na słowo „twój”. 

– A, co tam?! – Józef zatrzymał konia i nie rozumiejąc ich rozgorączkowania, popatrzył w tym samym kierunku co młodzież. Nastąpiła pełna wyczekiwania cisza. Zbyszek opuścił wzrok, a Walczakówna spojrzeniem starała się nakłonić go do zwrócenia się do ojca. Niestety, chłopak tylko spuścił nisko głowę.

– Co jest ?! – Józef swoim zwyczajem pewnie zignorowałby zachowanie młodych, ale po ostatnich wydarzeniach z dziwnie zachowującym się krukiem, uznał, że nie stać go na taki luksus. – Gadajcie, o co się tu rozchodzi?

– Bo, proszę pana, bo tam w sadzie są czereśnie... Ale aż takie czarne! – dziewczynka mówiąc, w myślach już przełykała soczyste owoce. – I ja bym chciała... ale Zbyszek też! – Trąciła chłopca, aby włączył się w rozmowę i patrząc mu wymownie w oczy dokończyła: – Poproś, żeby twój tata pozwolił nam trochę nazrywać!

Niedoszły sojusznik do przekonywania Poleckiego, ponownie w milczeniu wzruszył ramionami. 

– A gdzie one? Te czereśnie, bo nie widzę – spytał Józef, rozglądając się wokół.

– Tam. – Iwonka wskazała bramę miedzy kasztanowcami. – Jak mijaliśmy to drugie i trzecie drzewo, to było wtedy widać. Tam są i gałęzie aż się pod nimi uginają, proszę pana! – Dziewczynka była bardzo podekscytowana.

– Czekajta no… zara obaczę. 

Józef uczepił lejce do wystającej kłonicy wystającej i ruszył we wskazanym kierunku. 

– Halo! – krzyknął, wspierając się o bramę, na której wisiała tabliczka z informacją: „Nie ma min”. – Jest tam kto?! 

Nawoływał jeszcze kilka razy, nie usłyszawszy jednak odzewu, wszedł na posesję, znikając dzieciom z pola widzenia.

 – A ty, czemu nie powiedziałeś tacie, żeby się zatrzymał? Przecież też chciałeś czereśni. – Iwonka z wyrzutem zwróciła się do małego Poleckiego. – Wszystko ja musiałam mówić! 

– Bo, to... – Zbyszek złapał się za policzek – i tamto, wtedy w domu, to przez niego... I mama też przez niego umarła…

– Co, ty, gadasz? – Walczakówna wyraźnie się zdziwiła. – Twoja mama nie żyje przez twojego tatę? Jak to? Przecież jej nie pamiętasz. – Przejęta dziewczynka zadawała pytania jedno za drugim. – Jak umarła? Byłeś mały. Skąd wiesz?

– Dziura mi powiedział… – Zbyszek się zasępił. – Jak mnie bił… Wtedy, w domu mówił.

– Co?! Jaka „dziura”? Co, ty…? – Nie dokończyła gdyż właśnie nadszedł Józef, popiskując cynkowanym wiadrem. 

– Oj, dobre. – Wypluł pestki i rzucił młodym garść czereśni. – Słodkie jak miód i jeszcze to znalazłem – mówiąc, uniósł swoje blaszane trofeum. – Widno nikogusio ni ma, idziem nazrywać więcej – zakomunikował rozradowany, nie wiadomo czym bardziej – owocami czy blaszanym przedmiotem.

Józef zerknął na dzieciaki. Spodziewał się radosnej reakcji, a te mimo iż prędko zgarnęły przyniesione owoce, wpychając je sobie natychmiast do buzi, miały wciąż nietęgie miny. 

– No, co? To już nie chceta czereśniów?

Dwójka wyrostków popatrzyła na siebie niepewnie. Na twarzy Iwonki malowało się napięcie, świadczące, że w myślach rozważa słowa Zbyszka. Szybko jednak zwyciężyło przeświadczenie o tym, że kolega mówił od rzeczy i po chwili radośnie wykrzyknęła z pełną buzią:

  – Chcemy! – Wypluła cztery pestki jedną po drugiej niczym karabin maszynowy i zeskoczyła z wozu. – Umiesz tak?! – zapytała, wyzywająco spoglądając na Zbyszka. 

–  Nie, ale Franek umie. – Chłopcu natychmiast udzielił się nastrój dziewczynki, jakby jego mroczne myśli wyparowały pod wpływem jej radości. – Tylko mnie nie zdążył nauczyć, bo mnie ojciec zabrał i musieliśmy tu jechać. – Niezdarnie wypluł pestkę, a zabarwiona czerwienią ślina upaprała mu twarz. 

– Cho, Zbynek, nazbieramy dużo, to cię nauczę! 

 Zdumiony Polecki obserwował, jak Walczakówna zdejmuje maskę nieśmiałej dziewczynki, a w głowie kołatała się myśl: „No, odrys mamusi! Jak nic nieodrodna marylowa córka.” 

Bardzo podobała mu się ta cała sytuacja. Jego syn odkąd go zobaczył po odzyskaniu świadomości, ciągle był markotny i jakiś odległy, a teraz w końcu się uśmiechał i z euforią rwał do działania. Nieważne, że młodym bardziej chodziło o plucie pestkami niż o same owoce. Ważne, aby jego dziecko odzyskało znowu radość życia. 

– A, panie Polecki, a my nie musimy szybko jechać po tatę i Janka? Może pójdziemy do sadu później, jak będziemy wracać? – Nagle mała brunetka, z długimi warkoczykami przypomniała sobie o najbliższych.

– Eee, i tak już nie pomożemy tru... – Józef wypalił bez zastanowienia, ale ugryzł się w język. – Im… To nazbierajmy też dla nich. Na pewno się ucieszą, co? Twoi lubią czereśnie, hę? 

– Janek to nawet bardzo – Iwonka popatrzyła na blondynka i dodała: – A zobaczysz Zbyno, jak Janek dobrze pestkami strzela, lepiej nawet niż ja pluję! 

  Rozbawiony Józef pokręcił głową z niedowierzaniem na to, co usłyszał. Uwiązał konia do drzewa i podążył za idącymi przodem, wesoło przekomarzającymi się dzieciakami.