Banalne wierszyki (jesteś ze mną tej nocy która trwa trzeci miesiąc)

bezsenność to chodzenie boso

ranienie stóp o miękki bursztyn

topienie w suchym piasku

macanie bosą stopą po omacku

po drzazgach rozbitej szalupy ze statku

miłości po wiosennym sztormie

zamykanie oczu w nadziei na sen

jak pocieranie lampy w nadziei że wyskoczy dżin

dżina nie ma i tylko palce mokre od oliwy od paliwa

i te przebłyski jak płomyki na chwilę

nie parzą nie dają możliwości zobaczenia

patrzy ciemność

chcesz wtulić się w

ciemność

bezsenność to sen ciemności

jest tuż obok

niedoprzytulenia

siedzi nad morzem i gada do niego

leży tam gdzie dopiero będzie i udaje falę

łapie ten moment kiedy chmury zakrywają księżyc

i nie rozumie gwiazd

liczy spokojne oddechy domu

chodzi na palcach powoli dystyngowanie

rozmierza odległości każdego kroku

i to powietrze i wrażenie snu ocierające się

kotem o nogi

mówi

bądź słowem

westchnieniem szaleństwa nad przekwitłym kwiatem

zrodzi on owoc i stanie się ciałem

weź w dłonie

zamknij i chuchaj

chcę czuć oddech ciepły wilgotny wiosenny

poranek wśród mgieł

jesteś jeszcze słowem nie wypowiedzianym

obietnicą że ptaki powrócą po zimie

uwiją gniazda w dłoni i chuchaj

chcę poczuć twój oddech jak bicie serca

uspokaja

unosi w sen

aż

porannieję

jeszcze noc wydaje na pokuszenie

mrugnięcia jako możliwość snu

otwórz oczy zobacz ciemność

jaka gęsta namacalna

w bólach zwija się pod latarnią

kolejny dzień jak bezdomny na dworcu

jedyny podróżny prawdziwy

bez punktów przystanków

wieczny banita

mijamy go

prosił o drobne na jedzenie i dostał jabłko

jakby z nienawiści

skrajnego okrucieństwa

ja

którymś pociągiem dotrę do celu

do ciebie

ale nie umiem się zdecydować

miałem iść za gwiazdą

ale to nie takie proste

noc jest gęsta

organiczna ciemność brzucha wieloryba

zatrutej prawdy że nie chcesz mnie

ale póki co jest kłamstwo

słodka ułuda od której psują się zęby

mamidło chwyta za rękę

chodźmy już

jesteś moim cieniem

urojeniem

tęsknotą za niezaistniałym

rajem a on piekłem

szukam w słowach odpowiedzi na mit

istnienia Boga

gdyby istniał to czemu nie miałabyś istnieć

to jest kwestia wiary a wiara to zawieszanie

kogoś czegoś na drzewie

najlepiej żeby było martwe lub na nim zabite

więc może nie chcę

nie wierzę w ciebie

zostanę z nadzieją przez ten jeden dzień

do nocy

po nocy na kolejny

każdy taki sam aż będziesz

zalepisz we mnie mrok

wstawisz świeczkę

będę ją w sobie nosił mimo wiatru

na przekór

porannieję już

jeszcze nieodczuwalnie

to nawet nie oddech na szyi

to wspomnienie szaleństwa

nitka przywiązana do szypułki jabłka

i powieszona na iglastym drzewie

coś jak wiara w słowo co stanęło w gardle

na igle było ziarno i kiełkuje

zapuszcza we mnie korzenie

mimo że

świat nas poronił przeżyliśmy cudem

bez krzyku bez woli bez nocy bezsennej

codziennie obracam wskazówki martwego zegara o dobę

daję mu życie mimo że nie wiem która jest godzina

jesteśmy podobni

szepczesz kołysanki dla poduszek

a to one miały przynieść sen

jak wodę ze studni

ze stu dni pozostała nam godzina

zawsze godzina i nie pytaj

bo nie ma czasu na odpowiedzi

są

tabletki na sen na sens na życie i nie

wypluwam jak zęby po ciosie a to od akuszerki

i pierwszy krzyk pierwszy brzask pierwsze nieporozumienie

poronieni i przeżyci cudem

bo to cud móc przeżyć przed żyć po żyć zżyć się i zżymać

na zawartość szuflady

zamknij na kluczyk którego nie ma

kłód pod nogi nie zabraknie przyrzekam

kłódeczko ale nie wpuszczaj nikogo

nikogo tu nie ma i tylko zegar

nie tyka więc ruszam wskazówki o dobę

w to samo miejsce gdzie jestem ty jesteś

podobna

poduszce szepczesz kołysanki i głaszczesz

na sen

nie płacze nie krzyczy nigdy

grzeczne dziecko

kiedyś cię poznam

po krawędzi szuflady dotknę

pogładzę i wpuszczę do środka kropelkę krwi na pamiątkę

na noc znów bezsenną kiedy nucisz kołysanki poduszce

niech śpi

jak przykryte cylindrem magika

myśli zamieniają się w słowa i dalej w formie

porozrzucanych kamyków z plaży

toczą się jak ziemia

szukam ciebie kolejną noc szukam siebie

całymi dniami

po omacku tu i tu bo jestem ślepcem

kaleczę opuszki o ostre krawędzie trwania

inne jak mydlana bańka jak bajka

na dobranoc na dzień dobry samotny

kiedy nawet siebie nie odnajduję

kiedy ciebie chwytam tylko za ostre krawędzie

więc puszczam a krople krwi na opuszkach

są ciepłe i gęste

skapują myśli pod cylinder magika

tam zamieniają się w słowa i dalej w formy

kamyków znalezionych na plaży

toczą się jak ziemia

kolejną noc staram się ciebie odnaleźć

odnaleźć w sobie którego też nie mam

i tylko dłonie drżą jak gdyby w szale

kolejnym wydechem celebruję jestestwo

jesteś w nim by krążyć wraz z tlenem w krwi

aż do opuszków co rozcięte

rozdarte o ostre krawędzie

wypływasz tam i znikasz w tym strachu

kolejną noc ciebie szukam kolejny dzień

szukam siebie by w sobie odnaleźć spokój

kolejny oddech

za ścianą

przykładam ucho

oddycha

sen

w pół mroku pokój

w pokoju pół mrok

zawieszamy liściki żeby o sobie nie zapomnieć

przykładamy uszy do ścian - oddychają

jeszcze

mijanie ma w sobie przyzwolenie

oddychaj mną

poczuj wewnątrz

w pokoju w pół mroku zawieszamy swój zapach

dla smaku

konsumujemy nieobecności

dotyku nie ma

w mrok wyciągnąłem rękę

wciągnąłem powietrze

jeszcze jesteś jestem

przykładam ucho do ściany

mijam się z tobą tuż przez nią

jeszcze oddycha

to wszystko jak sen

to sen

sen

zawieszamy sobą liściki

czytane wewnątrz oddechem

chciałbym dotknąć

gładze ścianę

szorstka jest

beznamiętna

mnę list i wyrzucam

ostatni

każdy

w pokoju pół mrok

jak szklanka do połowy pusta lub pełna

wypijam do dna pokój

teraz jasny czy ciemny

Pusty.

przykładam ucho do ściany

jeszcze oddycham

kiedyś cię poznam poznam się na tobie zobaczysz

póki co mam wewnątrz twój zapach

ostatni wdech roznosi krew

i

krzyczę żeby wejść w posiadanie czasownika

tupię w podłogę bezsilności

rozbijam knykcie o kolejną ścianę w poszukiwaniu drzwi

uderzam głową w końcu

na końcu jest oddech na początku krzyk

pomieszczenie życia zmienia formy

groteska której nie zauważyłem nigdy

szafy nadymają się od ubrań

szafki nocne wypijają kolejne kawy i nie śpią zgrzytając szufladami

w kuchni otłuszczony czajnik zapomina

grzechocze kamykami na dnie

a to tylko chwila od krzyku po oddech

w jedno uderzenie serca respiratora

nie szukaj mnie

zniknę

ludzie znikają jakby zawarty w tym był sens ich nazwy

ich rdzeń od krzyku po oddech

porusza skrzydłami martwego motyla

rozbija o zmierzch o poranek

patrzę przez okno pokoju życia jak spada księżyc i wędruje słońce

po nic

to jak pijackie rozmowy od krzyku po oddech

oparłem się o ścianę

osunąłem się po ścianie i nic

nic takie piękne

został

oddech

głęboki i równy zawieszony na szyi

oddech

wygładza i dreszczy

drży na krawędzi listka

oddech głęboki i równy

porusza włosy jak kłosy aż słychać ten szelest

aż słychać by bezdech nagły i ciche dzwonienie

kiedy powrócą do pionu

oddech

to jestem to jesteś

motyl narodzony zimą na strychu

na oknie mróz wymalował kwiaty tak martwe

jak motyl co na nich zastygł

to oddech to jestem to jesteś

i tylko

zakłóca sen

przemyka od zamknięcia powiek

teoria mrugnięć

upada kiedy zaczyna się budzić

to że coś się przespało

coś umknęło i znalazło gdzie indziej

zgubiona moneta w rękach magika

przetacza się po dłoni zwykłego pijaka

za to z zacieńciem i tym jednym talentem

bezsenność to lepienie ciasta z nieznanych składników

sięgasz ręką po ciemność

zbierasz owoce

ucierasz i trzesz by mieszać i zgniatać

w bezsenności można odnaleźć spokój

powoli odrywać winogrona godzin

zamieniając się w godziny które chwilami gubią minuty

powypluwane pestki

czarne na białej kartce

mapa skarbów

wymyślam tym antygwiazdom nazwy

wiatr wieje coraz śmielej

przegania chmury

wywraca kartkę

komu by się chciało zbierać pestki

minuty z godzin

mały cichy sen tuż obok mnie

głaszczę po głowie żeby nie przestał

śnić o tym że go głaszczę po głowie

i nie mogę przestać

wieczność przeskakuje jak w grze w klasy

jest kulawa ale to bez różnicy kiedy skacze

czarna po czarnej planszy

sam nie wiem kiedy przestała zamierać

gubić kroki dookoła zasadzonych

pojedynczych liści między podmuchami

dać się unosić i przewracać na równe nogi

przywracać spokój po panice utraconego

wątku

bez snu

przytulam ucho do ściany

oddycha