Dziewczyna Paganiniego-Rozdział 2

ŁUKASZ

- Cześć - mówi dziewczyna, stojąca przede mną. - Julia jestem.

- Łukasz.

Panda (vel Stefka, ale moim zdaniem ksywa Panda jest dla niej idealna) ciągle gadała o Julii, kiedy szliśmy się z nią spotkać. Jak gra na skrzypcach, jak jest uparta, żeby tylko broń Boże jej Pawełków nie jeść! Mimo tych ciekawostek spodziewałem się delikatnej dziewczyny o śpiewnym głosie, a tu zaskoczenie. Toż Julia to jakiś kapral, pułkownik, porucznik! Tak surowo się porusza i wyraża też twardo. Nawet futerał na skrzypce wygląda przy niej jak karabin maszynowy.

Jednak nie mogę oderwać od niej wzroku. Jej włosy są falowane i nieposkromnione, a jej oczy przypominają gwiazdy. Spodziewałem się, że będą niebieskie, ale mają barwę rtęciowoszarą, bardzo niecodzienną.

Jej sposób poruszania też jest inny. Nie tyle, co dziwny, a śmieszny. Dziewczyna jednym ruchem podnosi etui i instrumentem, salutuje nam i odbiega w stronę ogromnego, jasnego budynku wyciosanego z bladej, piaskowej cegły. Jej kroki przykuwają uwagę. Są bardzo szybkie, ale jednocześnie bardzo mocno odznaczają się na ziemi. Każdy z nich jest jak malutkie trzęsienie ziemi.

Nagle ktoś trąca mnie łokciem i powracam do rzeczywistości.

- Nasza pani skrzypaczka poszła, a więc na nas kolej - mówi Karol, a Panda łapie mnie za przegub. Wspólnymi siłami ciągną mnie w stronę ceglanej hali.

- Kurde no! Umiem sam chodzić! Wbrew pozorom, nosze są do pomagania w chodzeniu! - wydzieram się, przyjacielsko wyrywając się z ich uścisku.

Po chwili przepychanek, chodzenia po dusznych, ciemnych korytarzach i stania w kolejkach, siadam w miękkim fotelu podbitym tanim, czerwonym aksamitem. Sala, w której się znajduję, do złudzenia przypomina operę. Na samym dole jest oświetlona scena, na której stoi czarny, lśniący fortepian i stojak. Powietrze mocno pachnie kurzem, a zebrani trzymają w dłoniach broszurki w nuty i kontemplują program, jakby to było Pismo Święte.

- Na który numer czekamy? - zwracam się do Pandy, bo to ona teraz trzyma naszą broszurkę.

- Na piątala - rzuca w odpowiedzi, wiążąc sobie jednocześnie włosy. - Zobaczysz, Jula rozwali system.

Nagle lampy gasną i jedynym źródłem światła jest scena. Wchodzi na nią facet i wkłada na stojak tabliczkę z wymalowaną jedynką. W tym samym czasie do fortepianu zasiada młoda kobieta, która spokojnie rozkłada sobie nuty.

Zza kurtyny wychodzi nieśmiało niski chłopak, trzymający w ręku parę skrzypiec. Ustawia się na wyznaczonym miejscu i patrzy na widownię. Ukłon, brawa, miodzio. Chłopak rozpoczyna grę.

Przyznam się bez bicia, że nie znam się na muzyce. Słucham tego, co mi pasi, nie zwracając uwagi na gatunek, artystę i te inne bzdety. Także tego utworu nie rozpoznaję. Chłopak gra nieco chwiejnie i chyba zapomina, jak leci kawałek, bo w kółko gra to samo. Kiedy kończy się jego czas, z płaczem schodzi ze sceny.

Tak mniej więcej wyglądają wszystkie występy. Niektórzy grają lepiej, czasem trochę gorzej. Kiedy ze sceny schodzi czwórka, zauważam, że pianistka wyjmuje z kieszeni marynarki materiałową chusteczkę i delikatnie ociera sobie nią czoło. Skąd ja to znam? Ile razy ja tak robiłem podczas wyścigów...

- Jest Jula - szepcze do mnie Panda, a ja odruchowo kieruję wzrok na osobę, która właśnie weszła na scenę.

Julia zamieniła kolorową tunikę na prostą, białą sukienkę sięgającą aż do ziemi. Na jej twarzy maluje się zrelaksowany uśmiech, świadczący o jej przyzwyczajeniu do takich sytuacji. Julia mruczy coś pod nosem, przykłada smyczek do strun i pierwsze nuty uciekają z jej instrumentu.

Na początku jej muzyka jest idealna, bez najmniejszego błędu czy potknięcia. Po pewnym czasie to diametralnie się zmienia. Melodia zaczyna skakać, Julia czasami celowo przejeżdża po innej strunie. Pianistka ledwo nadąża, a wszyscy siedzą zdezorientowani. Taka gra jest piękna. Swojska. Przejęta przez wykonawcę.

Taki kop w tyłek.

Julia kończy grać triumfalnym dotknięciem wszystkich strun i dziarskim przytupem. Jest jeszcze bledsza, niż przedtem, wygląda na roztrzęsioną i dyszy ciężko. Podnosi głowę do góry i jej oczy błyszczą jak flesze w aparacie. Na jej ustach widnieje wielki, nieco naiwny uśmiech, przypominający niedźwiadka. Czeka na reakcję widowni.

Oklaski dostaje normalne. Jury wydaje się być wkurzone, a widownia jeszcze nie doszła do siebie po jej występie, ale Julii chyba to nie przeszkadza. Sądzę, że w jej oczach jest to owacja na stojąco.

Reszta występów mija tak szybko, jakby ją Pudzian kopnął. Po nich idziemy z Karolem do małej, pobliskiej kwiaciarni. Mamy tylko dwie dychy, więc stać nas tylko na skromny bukiet goździków. Zmierzamy w stronę szatni dziewczęcej, z której wychodzi zbulwersowana Panda. Tupie tak mocno, że na kilometr słychać, a pod nosem klnie jak szewc z Dalekiego Ogródka. Wolę nie myśleć, czemu jest taka zdenerwowana.

Karol puka nieśmiało do drzwi damskiej przebieralni (która służy również jako miejsce do odpoczynku po występach) i nieśmiało zagląda do środka. Przyszliśmy w złym momencie, bo Julia akurat się przebiera. Spodziewam się buta w łeb, ale dziewczyna tylko szybko naciąga tunikę i temat zanika. Jednak widok jej żeber prześwitujących przez skórę wbija się w moją pamięć i nie mogę o nich zapomnieć.

Julia bierze od Karola goździki i wkłada je do szklanki z wodą, stojącą przy lustrze. Obok tego lustra znajduje się również cała góra rozmaitych lekarstw i tabletek, ale Julia sprząta je do swojej torby, zanim zdążam się napatrzeć.

Za. Dużo. Rzeczy. Dowiaduję. Się. Naraz.

Dostaję jakimś przedmiotem w głowę.

- Ała! - Moim oczom ukazuje się karmelowy Pawełek. Dopiero teraz zauważam, że podłoga pod Julą jest usiana papierkami to tymże batonie, a Karol już jednego wcina.

- Lubisz Pawełki? - pyta Julia, a w jej głosie słychać nadzieję.

- Spoko są.

W odpowiedzi dostaję podniesiony kciuk.

- Ile ich dzisiaj zjadłaś? - zagaduje Karol z gębą zalepioną czekoladą.

- A zgadnij! Za mało - pada krótka odpowiedź.

W tej chwili coś czuję. Ścisk w piersi.

Moim błędem jest zignorowanie go.

Wybaczysz mi stare przewinienia?