Dziewczyna Paganiniego-Rozdział 6

ŁUKASZ

Siadam na łóżku Juli i przyglądam jej się przez chwilę. Jej długie blond włosy są rozsypane po poduszce, a ich właścicielka śpi kamiennym snem. Nie dziwię się. Parę godzin wcześniej zemdlała i uderzyła się w głowę. Kiedy odzyskała przytomność, bełkotała coś przez chwilę do telefonu, a potem walnęła w kimono i tyle się ją widziało. Wysyłam esemesa siostrze. Dzisiaj zostanę z Julą na noc. Jej macocha utknęła w korku w drodze powrotnej, a ojciec nie mógł wyjść wcześniej z pracy.

Nagle słyszę obok siebie stłumione stęki. Jula z trudem podnosi się do pozycji siedzącej i mruga leniwie oczyma. Jest potwornie rozczochrana, a ramiączko stanika zsuwa się z jej ramienia, ale dziewczyna nie zwraca na to uwagi. Rozgląda się po pomieszczeniu, jeszcze niewybudzona.

- Łukasz? - Bardziej stwierdza, niż pyta, kiedy mnie zauważa. - Coś się wcześniej stało, nie? Atak?

- Zemdlałaś po prostu - odpowiadam. Dziewczyna kiwa głową i wstaje powolnie z łóżka. Wsuwa stopy w kapcie i zmierza w stronę drzwi.

- Powinnaś leżeć. Może ci się coś stać - mówię, podnosząc się ostrożnie, by zaciągnąć ją z powrotem.

- Zamknij się. Nie jesteś walonym doktorkiem, żeby mi truć, co mam, a czego nie ma - odburkuje Jula w odpowiedzi. Z reguły tak się nie wyraża, ale kiedy jest wkurzona, klnie jak szewc.

- Powiedz chociaż, gdzie idziesz.

- Do kuchni, po herbatę.

- Możesz wziąć moją. Zaparzyłem, ale nie piłem.

- Dzięki.

Słyszę, jak we wspomnianym pomieszczeniu Jula obija o siebie kubki. Rozlega się dźwięk otwierania i zamykania szuflady, skrzypią drzwiczki kredensu. Stuk kładzenia czegoś na blacie. I odgłos tłuczonej porcelany.

Jak strzała biegnę (wychodzi mi to coraz lepiej, jednak ewentualne wywrotki nadal się zdarzają) do kuchni. Na kafelkach leży rozbita na kawałeczki cukierniczka, a w środku tego bałaganu siedzi Jula. Po jej bladej twarzy spływają ogromne łzy. Ociera je wierzchem dłoni, a drugą zbiera odłamki cukierniczki.

Pierwszy raz widzę jej łzy. Wiem, że Jula nie ma w życiu lekko. Sądzę, iż ma tysiące powodów, by codziennie płakać. Mimo tego ona zawsze je bagatelizuje. Walczy z łzami, ociera je, zamienia troski na radości. Jest silna, czy zwyczajnie nie chce wyjść na słabą?

W milczeniu klękam przy Juli. Dziewczyna nie przestaje płakać, nadal nie unosi głowy. Jej łzy przypominają spadające krople deszczu, te zimowe, których każdy nienawidzi.

- Dlaczego…? – pyta Jula złamanym szeptem dławionym głośnym szlochem. Teraz patrzy na mnie, a w jej oczach widać smutek, samotność, żal, ale również i złość. – Dlaczego to musiałam być ja?

- Ju…

- Dlaczego?! Tylko mnie może się coś takiego przytrafić! Jedynie taki słabeusz, jak ja, będzie płakać nad rozbitą cukierniczką, ale nie wtedy, kiedy płakać można! Udaję silną… Ludzie są głupi, bo mi wierzą, czy to moja wina, bo ich okłamuję? Wystarczy na mnie spojrzeć! Wcale silna nie jestem. Wmawiam sobie, że moje padaczki, anemie, wszystko inne mam gdzieś. Boję się stawić czoła własnym słabościom. Dlatego odpycham pomoc, której tak bardzo potrzebuję… Z mojej własnej winy nikt nie zauważa, jak bardzo jestem rozwalona. Choroby zrobiły ze mnie istny wrak. I jestem sama…

Nie zauważam, że w połowie jej monologu obejmuję Julę i ją przytulam. A ona, zamiast mnie spławić, wtula się w moją pierś i płacze dalej. Jej szlochy są wyrazem czystej rozpaczy, ich dźwięk rozrywa serce. Czuję, jak w moich własnych oczach zbierają się łzy. Mrugam ostro, by tylko je powstrzymać. Dni łez skończyły się dla mnie. Są inni, dla których trzeba być tarczą.

Jula zasypia po raz drugi tego dnia, tym razem w moich ramionach. Ciągle ciężko oddycha i pociąga nosem przez sen. Jej policzki lśnią łez, a rzęsy są posklejane. Jednak teraz wygląda spokojnie.

Jak gdyby ktoś dał jej pozwolenie na taki stan.

Po kilku nieudolnych próbach, spadaniu ze schodów i dwóch siniakach, udaje mi się donieść Julę do łóżka. Dziewczyna nie zwraca uwagi na wygodniejsze miejsce, śpi jak suseł. Mi również się powieki kleją, dlatego kładę się na chwilę obok niej.

Tej nocy zasypiam obok Juli. Nasze równe oddechy, ciała oddzielone zaledwie milimetrem. Tysiące sekretów, które tworzą z naszej relacji coś tak innego. Lśniącą gwiazdę pośród kraterów.

Mimo tego pozostaję ślepy na oczywiste.

Wybaczcie, że krótkie :'( Ale dobra, idę na kosza XD Pozdrówki! :*