Przekleństwa anorektyczki [19]

https://www.youtube.com/watch?v=biHfPEnFJRQ

Siedzę sztywno i czekam, aż pielęgniarka odłoży telefon. Widzę, że Luiza kończy swój jogurt, a Sara nutridrinka. Po chwili podnoszę wzrok i w wyciągniętej dłoni pani Doroty zauważam małą, dosyć śmieszną buteleczkę z szeroką, fioletową zakrętką. Jest do niej przymocowana zafoliowana rurka. Odbieram swój tynkowy podwieczorek, odrywam rurkę i odkręcam butelkę. Wciągam powietrze, próbując określić, jak pachnie to coś, co zaoferowano mi zamiast ultra-kalorycznej drożdżówy z budyniem i taniego jogurtu z najniższej półki podrzędnego spożywczaka. Nie czuję nic ciekawego. Może waniliową farbę? Albo... Tak jakby ktoś do środka maślanego ciasteczka wsadził krem z lakieru do paznokci, czy kawałek sufitu. Jest to słodko-żrący zapach, podobny do woni niezbyt drogich pomadek. Nim biorę pierwszy łyk, odwracam się do Sary:

– Ile w tym jest kalorii?

– Naprawdę chcesz wiedzieć?

– Tak.

– Trzysta.

Co? Taka mała, pieprzona buteleczka, ma w sobie trzysta kalorii? To niby lepsze niż ten jogurcik wątpliwej jakości i bułka z żółtą, ohydnie smakującą mazią, ale... Trzysta kalorii! Trzysta!

Zamykam oczy. Wdech. Wydech. Wdech. Wydech. Łyk.

Rzeczywiście, smakiem przypomina to wymieszany z czymś słodkim tynk. Ciastko tynkowe, tort tynkowy, sernik z tynkiem. Nie wiem, czy da się do porównać do czegokolwiek innego.

Piję to tak długo, że gdy jestem w połowie, dziewczynom kończy się siedzenie w dyżurce i mimo że Luiza chce dotrzymać mi towarzystwa, muszą wyjść. Zostaję sama z pielęgniarkami, sącząc smakowity napój.

– Jak się czujesz po zdjęciu sondy? – słyszę pytanie.

– Z jednej strony dobrze, z drugiej koszmarnie. Wolałabym nie przeżuwać. Ale nos mnie bolał od sondy – mówię, przerywając picie.

– Wiesz, że kiedy przychodziłam do pracy, myślałam inaczej o anoreksji – przyznaje nagle. – Że to wymysł. Ale to jedna z najgorszych chorób psychicznych.

– Najgorsza – powtarzam. – Bo nie uważam, że jestem chora.

– No właśnie. I to jest w tym najgorsze.

***

Po podwieczorku przychodzi czas na zajęcia popołudniowe, w klasie, z blondynką, którą poznałyśmy już na spacerze. Wchodzę do sali razem z Luizą, siadamy gdzieś z tyłu, dalej od reszty. Pani rozdaje kartki, na jakich zapisane jest dziesięć krótkich zdań, wymagających skończenia:

1. Mam na imię...

2. Lubię w sobie...

3. Nie lubię w sobie...

4. Moje zainteresowania to...

5. Bardzo lubię...

6. Nienawidzę...

7. Najlepszy dzień w moim życiu to... (uzasadnij)

8. Moje marzenie...

9. Najbardziej na świecie...

10. Sądzę, że życie...

Zaczynam pisać. Przychodzi mi to dużo łatwiej, niż wcześniejsze myślenie nad wierszem.

Mam na imię Alicja.

Lubię w sobie... – tego nie wiem, więc nie uzupełniam.

Nie lubię w sobie wszystkiego. Figury, twarzy, włosów, charakteru.

Interesuję się rysunkiem, sztuką, teatrem, literaturą, odżywianiem.

Bardzo lubię deszcz i burzę.

Nienawidzę słońca, dzieci, hałasu i jak ktoś zdrabnia moje imię do "Ala".

Najlepszy dzień w moim życiu to... żaden.

Moje marzenie to znaleźć prawdziwy dom.

Najbardziej na świecie chciałabym porozmawiać z babcią.

Sądzę, że życie jest jak kredki. Takie najtańsze.

– Ktoś chciałby przeczytać swoje? Luiza, skończyłaś?

– Tak – odpowiada dziewczyna. – Mogę zacząć.

– No, to proszę. Cicho, wasza koleżanka będzie czytać! Skupcie się!

– Mam na imię Luiza, nie lubię w sobie nic, interesuję się biografiami starych zespołów i historią, bardzo lubię słuchać muzyki, najlepiej klasycznej i grać na gitarze. Nienawidzę dzieci. Najlepszy dzień w moim życiu to ten, w którym umrze mój ojciec. Moje marzenie to wyprowadzić się z domu. Najbardziej na świecie chciałabym uciec daleko stąd i sądzę, że życie ma sens tylko wtedy, gdy sami go mu nadamy, mając jakiś cel.

– Bardzo... ładnie, Luiza – stwierdza wymownie wychowawczyni. – Ktoś jeszcze? Ala?

– Nie.

– Dobrze, nie musisz. Nikt więcej?

Cisza. Idealnie.

– Teraz niech każdy z was powie mi, czym chce się zajmować. Zacznijmy od ciebie, Janek.

– Chcę zrobić kartkę miłosną.

– Dla kogo? Jeśli mogę wiedzieć, oczywiście.

– Dla Alicji.

– O, to miłe. A ty, Faustynka?

– Ja... Chciałabym się zabić.

– Faustyna, zaraz będę musiała odprowadzić cię na oddział.

– Mogę nożyczki?

– Nie. Idziesz na oddział. Dobrze wiesz, co grozi za takie deklaracje.

Pani blondynka bierze Faustynę za rękę, wychodzi z klasy, zostawiając drzwi otwarte na oścież i po chwili wraca, już sama.

– Sara?

– Sary już nie ma, proszę pani.

– Dobrze. To co ty chcesz robić, Julcia?

– Czytać, wzięłam sobie książkę.

– Michał?

– Rysuję.

– Ala, Luiza?

– Jest tu może gitara? – pyta Luiza.

– Tak się składa, że jest. Zaraz ci po nią pójdę. Czym ty chcesz się zająć, Alusia?

– Szczerze mówiąc, to bardzo chętnie poszłabym spać, ale mogę też zająć się czymś innym. Nie wiem, zrobić jakąś pracę plastyczną, coś narysować, cokolwiek, byle tylko nie siedzieć bezczynnie w miejscu.

– Okej, za chwilkę ci coś zaproponuję...

– KOLACJA! – krzyk pielęgniarki wyrywa nas z rytmu zajęć. Wszyscy podnosimy się z krzeseł i idziemy w stronę wyjścia z sali.

***

Około dziewiętnastej, opuszczamy klasę i wracamy na oddział. Słyszę głos pana Roberta dochodzący z dyżurki, a po moim karku przechodzi nieznajomy, dosyć przyjemny dreszcz. Przyspieszam kroku i tylko rzucam wzrokiem w kierunku otwartych drzwi gabinetu zabiegowego. Jest sam na nocce. Wchodzę do pokoju i rzucam się na łóżku. Czuję niesamowite zmęczenie, ale nie jestem z tego powodu zła. Wręcz przeciwnie – uwielbiam być zmęczona. I głodna.

– I jak wrażenia po pierwszych zajęciach? – pyta mnie Luiza.

– Świetnie – uśmiecham się ironicznie. – Ta babka wygląda na tak mało zaradną, że miałam ochotę coś odwalić w tej sali, mówię ci.

– Ja też! I ten jej wzrok, gdy przeczytałam, że chciałabym, żeby mój ojciec umarł.

– No! Ja nie cierpię, jak ktoś zdrabnia moje imię...

– Zauważyłam. Ale ona chyba nie, pani Alicjo – śmieje się.

– Weź! – rzucam w nią poduszką. Wzdycham – Gdyby pominąć to, że chodzimy tu na każdy posiłek i nie możemy ćwiczyć, to mogłabym tu zostać na zawsze.

– Wiesz, że ja też? Nie spieszy mi się jakoś do domu i do tego sukinsyna.

Jak na zawołanie, w drzwiach naszej sali, pojawia się ojciec Luizy. W jej wzroku widzę strach. Ba, ogromny lęk. Widzę, jak odruchowo odsuwa się na łóżku bliżej ściany i ciężko przełyka ślinę.

– Pakuj się, Luiza. Zabieram cię stąd – oznajmia donośny, męski głos.