Wspomnienia nieuczesane cz. 35

Pobieżna analiza doprowadziła mnie do wniosku, że nasz współczesny świat jest EKO. Egoistyczny. Krótkowzroczny. Okrutny.

Jak wiadomo winny zawsze musi być. Ale kogo u diabła napiętnować, gdy temperatura powietrza odstaje od normy? Celsjusza, Kelvina, a może Fahrenheita? (A może po prostu wyjątkowo zastosować tu odpowiedzialność zbiorową?)

Kto gwizda – ten sygnalizda.

Na każdy problem przychodzi taki czas w historii dziejów, żeby wziąć go za bary. Wtedy przychodzi Barry Benson i mówi: „Houston, mamy problem, trzeba go rozwiązać. A jak nie to Sting”.

Czasami problem może wydawać się względnie prosty – a niespodzianie wychodzi długa i zawiła wielochodówka.

Jestem święcie przekonany, że konserwatyzm nie ma przyszłości („powinni tego zabronić”) – że to przyczyna większości kłopotów ludzkości – uprzedzeń, nienawiści, ksenofobii, wojen, ludobójstw. Z idei konserwatywnych zostawiłby tylko szacunek dla życia nienarodzonego (który dziwnym trafem znikł w egoistycznej formie liberalnego humanizmu), ale w rozszerzonej postaci: życie nienarodzone – całe przyszłe pokolenia ludzkości - powinno otrzymać prawo głosu – dokładniej 50% głosów. W jego imieniu głosowałaby specjalna rada specjalistów, specyficzne skomplikowane ciało złożone z najwybitniejszych naukowców. Ze swego głosowania spowiadałaby się przed naszymi potomkami w obszernych raportach-wyjaśnieniach.

Myślę, że każdy człowiek jest małą drobną cegiełką wznoszącą w trudzie wielowiekowy gmach ludzkości. Albo cegłą – walącą budowniczego po głowie. Czerwony jak cegła Soren Kierkegaard patrzy na to i mówi: albo-albo.

Stanisław Jerzy Lec wielkim humanistą był. Nawet zbyt wielkim. (Nie trzymał wzorca „good enough” z Sevres pod Paryżem – dlatego próżno szukać w Warszawie ulicy jego imienia lub też licznych zniczy na jego grobie)