Anabella cz 1

Zanim pałac opuścili ostatni goście Anabella była już gotowa by wyruszyć w nieznane.

W ubraniu jakiego nigdy wcześniej na sobie nie miała, to znaczy dżinsach, bawełnianej

koszulce, i czarnej kurteczce czuła cię jak odmieniona. Przez ramie przerzuciła plecak

wypełniony tym co zdaniem rodziców mogło się jej przydać w podróży. W holu czekał

spory orszak krewnych i przyjaciół chcących się pożegnać i odprowadzić ją do portalu.

- Nie będzie mnie tylko jakieś dwa tygodnie- pocieszała mocno obejmującą ją matkę.

Ta tylko chlipnęła, i poprawiła coś w stroju córki. Ojciec uśmiechał się tylko pobłażliwie;

Sam pochodził z tamtąd, czyli świata za zasłonom, jak nazywali to miejsce poddani.

- Spokojnie Adelo -poklepał żonę po ramieniu- ja tam jakoś przeżyłem to i nasza mała

Małpeczka sobie poradzi- porozumiewawczo puścił oczko do nastolatki.

Póżńej wyściskali ją kolejno, ciotki i wujowie, kuzyni i kuzynki, na końcu stara niania

i osobista pokojówka Ewa. Ponieważ Anabella nigdy nie była wyniosła i do każdego

podchodziła z uprzejmościom i szacunkiem, wszyscy ją kochali. Portal mieścił się za

drzwiami zamkniętymi silnym zaklęciem, które mogła zdjąć jedynie sama królowa.

Przejście lśniło zachęcająco srebrem i błękitem i dziewczyna z bijącym z podniecenia

sercem już miała dać nura w nieznane, gdy w miejscu zatszymały ją słowa matki.

- Pamiętaj Anabello, nigdy, przenigdy wśród ludzi nie ujawniaj swej mocy. To może

sprowadzić na ciebie nie przyjemności, jeśli nie prawdziwe nieszczęście. Oni tam już

nie wierzą w prawdziwą magie.

- Dobrze mamo- Anabella przewróciła oczami

Podobne napomnienia słyszała za każdym razem kiedy tylko wspominała o wyjezdzie.

- Trzymaj Małpeczko- tata rzucił w jej kierunku mały złoty medalion do tej pory noszony

przez niego- Gdziekolwiek się znajdziesz, jeśli będziesz go nosić, ten medalion doprowadzi

Cię do domu. a na pewno otworzy przejście za dwa tygodnie.

Anabella zawiesiła ozdobę na szyi. Zrobiła krok do przodu i ruszyła w nieznane.