Anabella cz3

Powoli uchyliła powieki. Znajdowała się w niewielkim, skromnie urządzonym pokoiku. Pochylało się

nad nią pięciu mężczyzn, najmłodszy mógł być jej rówieśnikiem, najstarszy miał jakieś dwadzieścia

pięć lat. Nie wyglądali jakby chcieli zrobić jej krzywdę, oceniła. Miny mieli raczej zatroskane, i tylko

ten najstarszy zaciskał usta, a na szyi pulsowała mu niewielka żyłka.

-Co ci odbiło dziewczyno?-zapytał- W pojedynkę zapuszczać się do takiej dzielnicy, i to prawie

po cięku, bez broni?

-Ja...Ja nie wiedziałam że się tu znajdę- próbowała tłumaczyć, i nie było to kłamstwo bo przeciesz

nie wiedziała że portal wyrzuci ją w tak mało przyjazne miejsce.

Mężczyzna patrzył na nią jak na niespełna rozumu, i już chciał coś jeszcze powiedzieć ale powstrzymał

go najmłodszy chłopak z burzą blond loków na głowie.

-Daj spokój bracie- położył mu rękę na ramieniu a następnie zwrócił się do Anabelli

-Boli Cię głowa, prawda? Z tyłu masz koszmarnie wielkiego guza, ale ktoś zaraz skoczy do kuchni po

jakieś proszki i powinno być lepiej.

Anabella usiadła na łóżku. Poznała po głosie że to blondyn ją tu przyniósł.

-Miałaś wiele szczęścia że nadjechaliśmy- odezwał się jeden z mężczyzn, tym razem rudzielec o

piegowatej sympatycznej twarzy- Mieliśmy na dzisiaj inne piany ale Terry się uparł żeby jeszcze raz

objechać cały teren- spojrzał na najstarszego- Nie jestem pewien czy skończyło by się na rabunku.

Anabella przełknęła ślinę. Ostrożnie zerknęła na grożnie wyglądającego mężczyznę, jak wywnioskowała

tutejszego przywódcę. A więc to jemu zawdzięczała życie.

-Dziękuję- powiedziała, na co on tylko skiną głową i obrócił się w stronę okna, jakby widok dziewczyny

działał mu na nerwy.

- Gdzie ja jestem? zapytała, zwracając się do najmłodszego, bo wydało jej się ze właśnie on będzie

najbardziej skory do rozmowy, i udzieli jej wszystkich niezbędnych informacji.

-Przywieżliśmy cię do nas; do twierdzy- odpowiedział- Teraz powinnaś się trochę przespać,

jutro porozmawiamy.

Zostawiając na stoliku dwie białe pastylki, zostawili ją samą, z całą masą nie zadanych pytań, na które

koniecznie musiała poznać odpowiedz.