Pomimo tylu pytań, które zadaje sobie Welebor, ma on silne przekonanie o roli Bogów w swoim przeznaczeniu, które popycha go do słusznej walki z groźnym przeciwnikiem.5. Pozdrawiam ?
Pięknym językiem tę część spisałeś Weloborze (wcześniejszych nie czytałem - bo na co dzień, przez Cię, stosowana maniera, która tu stylem się stała, nieco mię odpychała). /Uwagi na marginesie: bogowie pijali raczej ambrozję niż sok kwiatowy. Słabo to brzmi też ( zbyt współcześnie) "zapisał to sobie" . Półbogi pamięć mają okrutną więc notatek im nie trza a i rylcem pewnie notatek by nie sporządzali./
Dziękuję. U mnie piją bliżej nieokreślony "szkwiał", a współczesności jest w innych częściach sporo, są np. samochody. Notatkę sporządził na papierze wykonanym, jak sama nazwa wskazuje, z paproci (drzewiastej), i był to gest symboliczny raczej.
Pozdrawiam ?
U Wilebora, można się zastanawiać: co było pierwej żołądź czy Borówczanka /wg mojej dziesięcioletniej córci/ żona Mieszka I. Chociaż ta Borówczanka miała właściwy podział ciała pod giezłem.
Ostatnio dowiedziałem się od kolegi co było pierwsze, jajko czy kura. Otóż kura była w jajku w kurze w jajku w kurze itd. Czyli odpowiedzieć się da mając czas nieskończony ?
Piękny odcinek, magiczny i ludzki jednocześnie. Ciekawe, czy rzeczywiście ilość bólu we wszechświecie jest stała, i czy ubywa go z każdym cierpieniem. Mnie się wydaje - że przybywa.
Czytając o dębach przypomniałam sobie wiersz Leśmiana, "Dąb". Warto go poznać. Może go znasz, może nie:
DĄB (Bolesław Leśmian)
Zaszumiało, zawrzało, a to właśnie z dąbrowy
Wbiegł na chóry kościelne krzepki upiór dębowy
I poburzył organy rąk swych zmorą nie zmorą,
Jakby naraz go było wespół z gędźbą kilkoro.
Rozwiewała się, trzeszcząc, gałęzista czupryna,
I szerzyła się w oczach niewiadoma kraina,
A on piersi wszem dudom nastawił po rycersku,
A w organy od ściany uderzał po siekiersku!
Graj-że, graju, graj,
Dopomóż ci Maj,
Dopomóż ci miech, duda
I wszelaka ułuda!
Bił prawicą na lewo, a lewicą na prawo,
Pokrzyżował ryk z jękiem, a lamenty ze wrzawą,
Aż z tej dudy — marudy dobył dłonią sękatą
Pieśń od wnętrza zieloną, a po brzegach kwiaciatą.
Wyszli święci z obrazów, bo już mają we zwyku,
Że się garną śmierciami do śpiewnego okrzyku.
I Bóg przybył skądinąd, niebywały w tej porze,
Niebywały, lecz cały zasłuchany! O, Boże!
Graj-że, graju, graj,
Dopomóż ci Maj,
Dopomóż ci miech, duda
I wszelaka ułuda!
Grał ci drzewne obłędy, sen umarłej zieleni,
Rozpacz liści, porwanych wirem zimnych strumieni,
I grał marsze żałobne muchomorów, co kroczą
Jedną nogą donikąd, kiedy zgon swój zaoczą.
I grał o tem, jak mszary jeno milczą a milczą,
Jak śmierć leśna śpi nawznak pod jagodą pod wilczą,
I jak rosa bez oczu swemi łzami się nęka,
I jak drzewo pod ziemią w nagły żal się rozklęka!
Graj-że, graju, graj,
Dopomóż ci Maj,
Dopomóż miech, duda
I wszelaka ułuda!
A gdy śpiew mu uderzył durem leśnym do głowy,
Grał wszystkiemi jarami wszystkie naraz parowy!
Aż ten ołtarz zlękniony, gdzie wyzłota się święci,
Chciał już runąć na ziemię, lecz potłumił swe chęci.
A on wpodłuż organów, stare miażdżąc im koście,
Porozpędzał swe dłonie, jak te nogi po moście,
I, rozwiawszy tłum dźwięków po pieśniowym rozłogu,
Wygrzmiał z miechów to wszystko, co las myśli o Bogu!
Graj-że, graju, graj,
Dopomóż ci Maj,
Dopomóż ci miech, duda
I wszelaka ułuda!
Między Bogiem a grajem znikła inszość i przedział,
Skoro Bóg się o sobie snów dębowych dowiedział.
— „Odkąd żyję na świecie, a wszak jestem wieczysty,
„Nigdym dotąd nie słyszał takiego organisty!”
Grajek znawstwu bożemu na pamiątkę i chwałę
Porozbujał pieśń górą w dwa ruczaje niestałe,
Rozmurawił ją dołem, aż się kościół zielenił,
A cienistym przyśpiewem twarz słuchacza ocienił!
Graj-że, graju, graj,
Dopomóż ci Maj,
Dopomóż ci miech, duda
I wszelaka ułuda!
I Bóg słuchał wzruszony, słuchał duszą bezkreśną,
A w tej duszy mu było i ruczajno i leśno,
I coś jeszcze miarkował i coś dumał na stronie
I biegł żywcem do grajka i wyciągał swe dłonie!
Święci, wiedząc, co czynią, w nagłej cudom podzięce
Poklękali radośnie, wziąwszy siebie za ręce,
Bo, odkiedy świat światem, a śmierć jego obrębem,
Po raz pierwszy Bóg, płacząc, obejmował się z dębem!
Graj-że, graju, graj,
Dopomóż ci Maj,
Dopomóż ci miech, duda
I wszelaka ułuda!
Znałem, ale dzięki za przypomnienie ?
Co do ilości bólu, to oni nie biorą pod uwagę przybywania dusz, tylko że ilość istnień też mniej więcej jest stała. O pochodzeniu bólu jeszcze nie było, ale ból wziął się ze słów klątwy i nienawiści Zeła. I to słowo bólu jest przekazywane, znajduje się też w narzędziach do zadawania cierpienia.
Pozdrawiam ?
Przyszło mi do głowy, że Welebor będzie kogoś prał tym biczem w myśl zasady jeżeli pojawia się pistolet to będzie użyty ale widzę, żem się przeliczył :P
Ciekawy odcinek. Sięganie do ksiąg przynosi nową wiedzę a jakże ?
Może jeszcze będzie, też na to liczę ?
Przepraszam za opóźnienie, muszę przemyśleć parę rzeczy fundamentalnych, a okoliczności mi przeszkadzają. Pozdrawiam ?
Komentarze (17)
Pozdrawiam również ?
Pozdrawiam ?
Pozdrawiam ?
Nie zaniżasz. Raczej zawyżasz↔Pozdrawiam?:)
Pozdrawiam również !!
Czytając o dębach przypomniałam sobie wiersz Leśmiana, "Dąb". Warto go poznać. Może go znasz, może nie:
DĄB (Bolesław Leśmian)
Zaszumiało, zawrzało, a to właśnie z dąbrowy
Wbiegł na chóry kościelne krzepki upiór dębowy
I poburzył organy rąk swych zmorą nie zmorą,
Jakby naraz go było wespół z gędźbą kilkoro.
Rozwiewała się, trzeszcząc, gałęzista czupryna,
I szerzyła się w oczach niewiadoma kraina,
A on piersi wszem dudom nastawił po rycersku,
A w organy od ściany uderzał po siekiersku!
Graj-że, graju, graj,
Dopomóż ci Maj,
Dopomóż ci miech, duda
I wszelaka ułuda!
Bił prawicą na lewo, a lewicą na prawo,
Pokrzyżował ryk z jękiem, a lamenty ze wrzawą,
Aż z tej dudy — marudy dobył dłonią sękatą
Pieśń od wnętrza zieloną, a po brzegach kwiaciatą.
Wyszli święci z obrazów, bo już mają we zwyku,
Że się garną śmierciami do śpiewnego okrzyku.
I Bóg przybył skądinąd, niebywały w tej porze,
Niebywały, lecz cały zasłuchany! O, Boże!
Graj-że, graju, graj,
Dopomóż ci Maj,
Dopomóż ci miech, duda
I wszelaka ułuda!
Grał ci drzewne obłędy, sen umarłej zieleni,
Rozpacz liści, porwanych wirem zimnych strumieni,
I grał marsze żałobne muchomorów, co kroczą
Jedną nogą donikąd, kiedy zgon swój zaoczą.
I grał o tem, jak mszary jeno milczą a milczą,
Jak śmierć leśna śpi nawznak pod jagodą pod wilczą,
I jak rosa bez oczu swemi łzami się nęka,
I jak drzewo pod ziemią w nagły żal się rozklęka!
Graj-że, graju, graj,
Dopomóż ci Maj,
Dopomóż miech, duda
I wszelaka ułuda!
A gdy śpiew mu uderzył durem leśnym do głowy,
Grał wszystkiemi jarami wszystkie naraz parowy!
Aż ten ołtarz zlękniony, gdzie wyzłota się święci,
Chciał już runąć na ziemię, lecz potłumił swe chęci.
A on wpodłuż organów, stare miażdżąc im koście,
Porozpędzał swe dłonie, jak te nogi po moście,
I, rozwiawszy tłum dźwięków po pieśniowym rozłogu,
Wygrzmiał z miechów to wszystko, co las myśli o Bogu!
Graj-że, graju, graj,
Dopomóż ci Maj,
Dopomóż ci miech, duda
I wszelaka ułuda!
Między Bogiem a grajem znikła inszość i przedział,
Skoro Bóg się o sobie snów dębowych dowiedział.
— „Odkąd żyję na świecie, a wszak jestem wieczysty,
„Nigdym dotąd nie słyszał takiego organisty!”
Grajek znawstwu bożemu na pamiątkę i chwałę
Porozbujał pieśń górą w dwa ruczaje niestałe,
Rozmurawił ją dołem, aż się kościół zielenił,
A cienistym przyśpiewem twarz słuchacza ocienił!
Graj-że, graju, graj,
Dopomóż ci Maj,
Dopomóż ci miech, duda
I wszelaka ułuda!
I Bóg słuchał wzruszony, słuchał duszą bezkreśną,
A w tej duszy mu było i ruczajno i leśno,
I coś jeszcze miarkował i coś dumał na stronie
I biegł żywcem do grajka i wyciągał swe dłonie!
Święci, wiedząc, co czynią, w nagłej cudom podzięce
Poklękali radośnie, wziąwszy siebie za ręce,
Bo, odkiedy świat światem, a śmierć jego obrębem,
Po raz pierwszy Bóg, płacząc, obejmował się z dębem!
Graj-że, graju, graj,
Dopomóż ci Maj,
Dopomóż ci miech, duda
I wszelaka ułuda!
Co do ilości bólu, to oni nie biorą pod uwagę przybywania dusz, tylko że ilość istnień też mniej więcej jest stała. O pochodzeniu bólu jeszcze nie było, ale ból wziął się ze słów klątwy i nienawiści Zeła. I to słowo bólu jest przekazywane, znajduje się też w narzędziach do zadawania cierpienia.
Pozdrawiam ?
Ciekawy odcinek. Sięganie do ksiąg przynosi nową wiedzę a jakże ?
Przepraszam za opóźnienie, muszę przemyśleć parę rzeczy fundamentalnych, a okoliczności mi przeszkadzają. Pozdrawiam ?
No problemo, wiem coś o okolicznościach przeszkadzających ?
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania