Pobóg Welebor 3

Co mógł zrobić niewinny Welebor, będąc dłużnym wagę złota równą dziesięciu latom pracy w swoim robotniszczu? Pieniędzy nie pożyczy mu nikt, o tym wiedział; no i kto podszywając się pod niego, zdolny tak dobrze podrobić jego podpis, złoto od kupca pożyczył?

Wtem tknęła go jakaś myśl, podjął z podłogi walające się wśród książek i innych rzeczy rozrzuconych przez drabów pismo ze świątyni – czy możliwe, że tak zasilić skarbiec, wybierając nic nie znaczącego robotnika, aby go okraść z tego, czego nawet nie posiadał, przedsięwzieli ludzie bogom służący? – nie mieściło mu się to w głowie, lecz jedynym będąc wyjaśnieniem, uchwycił się tej myśli. Wstał, do świątyni Gorma postanowił się udać. Zwrot datku nie był, o tym wiedział, możliwy: pieniądze już były święte, żądanie zwrotu byłoby świętokradztwem, ale może wypatrzy tam jakiegoś swojego sobowtóra, który tak podle obszedł się z dobrym imieniem Welebora, którego nie plamiła żadna kradzież najmniejszej rzeczy, żadne wykroczenie poza święte prawa bogów.

Świątynia Gorma była nieopodal, przy tej samej ulicy. Jeszcze jasno było, w powietrzu unosiły się puszki ostu, własną jakąś wolę zdające się posiadać, tak przemyślane zdawały się ich loty, przemknęło przez myśl zmierzającemu do świątyni, strzelistej, ogromnej, z kamienia wzniesionej w dawnych czasach. Po drugiej stronie równie stary wieżowiec, ostro zakończony, lecz wykonany z innego zupełnie surowca, którego tajemnica już zapomniana była; takoż rzeźbiony, jak i świątynia, groźne robił wrażenie, a była to Wieża Kościeja, królewskiego gwiaździarza, to jest gwiazd czytelnika umiejącego losy przyszłe z nichże wyczytać. Uważano czasem Kościeja za prawdziwego władcę, taki miał wpływ na króla Ludosława, a i to, że mieszkał osobno od zamku w tak niebywale wystawnej siedzibie, zabobonnym lękiem jego i wieżę otaczało, i opowieści niesamowite o nim krążyły.

Welebor jednak, nie zerknąwszy nawet w stronę Wieży Kościeja pokierował się na dziedziniec świątynny, ze słynnym starożytnym, ogromnym świętym dębem na nim rosnącym. Będąc w tak trudnym położeniu, jednak nie odmówił sobie chwili podziwu nad budowlą; istotnie była wspaniała, jednak nie da się jej opisać, trzeba zobaczyć samemu... Była jak płomień wykuty w kamieniu, jak szalejący pożar utrwalony przez natchnionych kamieniarzy – Gorm bowiem był panem nie tylko błyskawicy, który dał ludziom władzę nad duchami żywiołów burzy, zwanych pierunami, ale i ognia rodzicem oraz boskim kowalem, twórcą wielu broni i przyrządów znanych z pieśni i podań; jeden taki święty przedmiot znajdował się nawet ukryty w skarbcu świątynnym, a była to Strzelba Gorma, kij ognisty, postrach wrogów boga.

Welebor przemierzywszy dziedziniec wkroczył zatem śmiało przez otwartą bramę do chłodnego wnętrza.