Love kills-rozdział 23-Perspektywa Harr'ego

Siedzę zdenerwowany na krześle obgryzając paznokcie.Nigdy tego nie robiłem.

-Przestań, Lucy tego nie lubi-szepcze Spencer,która siedzi obok mnie.

Kiwam głową.

-To uspokaja.

Spencer niepewnie przesuwa swoją dłoń na moją.

-Będzie dobrze-uśmiecha się.

-Wiem,że będzie dobrze,ale i tak się boję-wzdycham.

Boję się, ale przecież nie jestem z tym sam.Rozglądam się po korytarzu,widzę mamę Lucy, jak chodzi w tą i z powrotem, Spencer,która stara się być dobrej myśli no i Dylana.

On   czuję się najgorzej w końcu to z jego roztargnienia wydarzył się ten wypadek .

-Nie trwa to za długo? -spytał Dylan patrząc na wszystkich po kolei.

Wzruszyłem ramionami.Dla mnie tydzień trwał jak miesiąc.

-To ma tyle trwać.Nam się wydaję, że trwa to wieczność-odpowiedziała pani Davis, posyłając mu słaby uśmiech.

***

Wreszcie, koniec koszmaru.

Lucy,jest już wybudzona.Przed chwilą lekarz sprawdził odruchy, wszystko było dobrze.

Pozwoliłem najpierw wejść mamie Lucy i pastorowi, który dopiero teraz mógł przyjść.

Po dziesięciu minutach, tak dokładnie patrzyłem na zegarek,weszłem ja z Spencer i Dylanem.

Chyba przestaję być dupkiem, gdy zobaczyłem jak blondynka zdezorientowana patrzy na nas i z zdenerwowania  zagryza wargę,wzruszyłem się.

Tak za nią tęskniłem,tak dobrze widzieć jej błękitne oczy.Po prostu dobrze,że do nas wróciła.

-Cześć kochanie-przywitałem się podchodząc do jej łóżka,od razu wpiłem się Lucy w usta a Spencer roześmiała się.

-Od razu widać za czym tęsknił-powiedziała-Tak poza tym dzięki, że wróciłaś bez Ciebie to smutno tutaj.

Lucy patrzyła na nas w szoku,coś jest nie tak.Czy ona straciła pamięć?

-Ja,jja ja co się stało?-spytała jąkając się.

Mama Lucy westchnęła.

-Lucy,tak jak mówiłam jechając do domku mieliście wypadek.Tydzień temu twój stan był bardzo ciężki lekarze dla Twojego dobra postanowili wprowadzić Cię w sen farmakologiczny-uśmiechnęła się do niej.

Lucy pokręciła głową.

-To niemożliwe,przecież pamiętałabym wypadek.-spojrzała na mnie a później znów kontynuowała-bardzo dobrze pamiętam jak byłam w domku letniskowym , rozmawiałam ze Spencer a później Dylan rozpalił ognisko,tak było prawda?-spytała się Dylana.

Blondyn pokręcił smutno głową.

-Przepraszam, to wszystko moja wina mieliśmy wypadek-przecesał swoje włosy drążacą dłonią-Wjechałem w drzewo.

Moja dziewczyna znów zagryzła wargę, maszyny do których była podłączona zaczęły intensywnie pracować i piszczeć.

-Co się dzieje?-spytała spanikowana Spencer podbiegając do łóżka.

-To nie może być prawda,wszystko słyszałam i wyraźnie widziałam zwłoki Brayna no i pamiętam Miley-westchnęła sfrustrowana.

-Może wezwę lekarza-zaproponował pastor.

Pani Davis pokręciła głowa.

-Lucy potrzebuje czasu,musi się z tym wszystkim oswoić.

-Spencer,Dylan Wy też pamiętacie te zwłoki musicie to pamiętać-mówiła pewna siebie.

Oboje pokręcili głową.

-Nic takiego nie było-odpowiedziała smutno brunetka.

-Nie mogłam sobie tego wymyślić!-wrzasnęła.

Zadrżałem,nigdy nie widziałem jej tak wściekłej.

-Kochanie, spokojnie musisz odpoczywać-uśmiechnąłem się radośnie-W końcu kto będzie ze mną jeździł po świecie? -spytałem uwodzicielskim głosem.

Roześmiała się, jej śmiech i uśmiech sprawiały,że wszystko stawało się lepsze.Wiem jak to brzmi,ale tak,jest gdy człowiek się zakocha na zabój.

-A na moim miejscu na pewno,jest wiele kandydatek-puściła mi oczko-Tylko ja po prostu nie jestem w stanie tego wszystkiego pojąć.Wiem,że miałam wypadek,byłam w śpiączce ale to wszystko co widziałam było tylko snem?

Pokiwałem głową.

-Opowiedź dokładnie co Ci się śniło.

-Najpierw się pakowałam a potem czule z Tobą żegnałam.

-Tak było-odpowiedziałem-To co śniło Ci się na początku były wspomnieniami.

-Byliśmy w domku,a później odkryliśmy na ulicy zwłoki chłopaka jego dziewczynę zaprosiliśmy do nas a potem dostawaliśmy sms-y chcieliśmy prowadzić swoje śledztwo-mówiła bardzo szybko.

-Pamiętasz jak się nazywali? -spytałem.

-Brayn i Miley-odpowiedziała natychmiastowo.

Roześmiałem się, no tak jaki jestem głupi.Że też nie wpadłem na to wcześniej.

-Lucy od tygodnia odkąd tu byłaś to oprócz rozmawiania czytałem Ci książkę,kryminalną o losach przyjaciół,którzy chcieli prowadzić śledztwo.Główni bohaterowie to Miley i Brayn.Wszystko słyszałaś co do Ciebie mówiłem.

-Czyli to była książka a ja śniłam?-pytała zdezorientowana.

-Tak,właśnie było.

Odetchnęła z ulgą.

-Dobrze,że to tylko książka a powiesz mi jak się skończyła?-spytała a wszyscy w pokoju się roześmiali.

-Jasne.Mordercą okazał się bliźniak Brayna,który został oddany do sierocińca,chciał się zemścić.

-Ciężko mi  w to uwierzyć,ja wszystko czułam,przeżywałam i tak wyraźnie widziałam.

Uśmiechnąłem się.

-Kotku masz dużą wyobraźnię-mrugnąłem.

Ona zmrużyła oczy.

-Proszę bez kotku wiesz,że tego nie cierpię.

-Wiem.

Po godzinie wszyscy wyszli a zostałem tylko ja.Chcieli dać nam trochę prywatności.

Usiadłem obok na niewygodnym krześle i złapałem ją za dłoń,nigdy jej nie puszczę.

-Co się działo przez tydzień? -spytała.

Sam nie wiem, cały czas byłem z nią.

-Nie wiem, pewnie nic ciekawego-wzruszyłem ramionami.

-Ej-jęknęła-Nie mów, że cały czas byłeś tu przy mnie.

Pokiwałem głową.

-Byłem,jestem i będę, bo Cię kocham-powiedziałem nieśmiało.

Chodzę z Lucy od jakiegoś czasu a dopiero teraz jej to powiedziałem,teraz wyznałem co czuję. Niezbyt romantycznie.

Moja kochana dziewczyna miała łzy w oczach.

-Też Cię kocham i dziękuję, że jesteś zawsze obok mnie-odpowiedziała drżącym głosem.

Nachyliłem się by ją pocałować,od razu odwzajemniła.Jej usta nawet jak są wysuszone sprawiają,że pocałunek,jest najlepszym uczuciem.

Gdzie ona nauczyła się tak całować!?

-Tęskniłam za tym-westchnęła z rozkoszy.

Och dziewczyno!

Lucy tak mnie podnieca,w swoich spodniach czuję i widzę tego efekty.

Co dziwne jeszcze tego nie robiliśmy.

Zazwyczaj z innymi zaczynałem i kończyłem na seksie.

A z Lucy,jest zupełnie inaczej.

Oczywiście, że pragnę się z nią kochać. Ona,jest cudowna,ale z Lucy chcę wszystko robić w odpowiednim czasie.I teraz po wypadku,wiem dlaczego tak,jest.

Po prostu jestem zakochany w Lucy Davis.