Love kills-rozdział 8-impreza

Szłam pod rękę z Spencer.

Byłyśmy już niedaleko,było słychać muzykę i okrzyki bejsbolistów.

-Czy to dobry pomysł?-szepnęłam jej do ucha.

-Tak,najlepszy jaki może być.Szczególnie, że wyglądamy bosko.

Bosko a raczej skąpo.

Ja ubrałam białą zwiewną sukienkę do kolan z brokatem przy biuście, do tego mocny makijaż w wykonaniu Spencer.

Wytuszowane rzęsy, czarne kreski i pastelowy róż na ustach.

Za to moja przyjaciółka czarną mini a jedynym różniącym się drobiazgiem w makijażu były jej usta w odcieniu krwistoczerwonym.

Nie wiem czy jak na zwykłe ognisko,nie wystroiłyśmy się za bardzo.

Mam nadzieję, że nas nie wyśmieją.

-Hej laski!-krzyknął rudowłosy chłopak.

Nie kojarzę go,musi być od nas o kilka lat starszy.

-Hej-zagadała Spencer-Z miłą chęcią byśmy się czegoś napiły.

-Nie,co Ty robisz?-warknęłam.

-O widzę,że trzeba rozluźnić twoją przyjaciółeczkę-polizał usta chłopak.

Czy sądzi, że mnie przeleci?

-Wystarczy kubeczek whisky,pójdziesz?-spytała uroczo brunetka.

-Jasne,nie ma sprawy.

Poczekałam jak chłopak się trochę oddalił.

-Co Ty wyprawiasz?!Na wstępie chcesz nas upić?

-Lucy mamy siedemnaście lat,jeszcze brakuje nam do legalności, ale ostatnio nie miałaś nic przeciwko-odpowiedziała wyluzowana.

Jęknęłam.

-Jak ja Cię nienawidzę.

Roześmiała się.

-Z nienawiści do miłości-puściła mi oczko.

Nie w tym przypadku.

Gdy nieznajomy wrócił z czerwonymi kubeczkami Spencer go spławiła.

Podziwiam ją.

Ma tupet,seksapil i urok a na facetów to działa.

-Dziwnie się czuję-powiedziałam upijając zawartość z kubeczka.

-Wszystko się rozkręci zobaczysz.

-Nie wystroiłyśmy się?-spytałam,bo czułam na sobie wzrok dziewczyn.

Miały  zwyczajnie t-shirty i szorty.

A my byłyśmy jak to powiedziała Spencer boskie.

-Nie,jest dobrze.Mi się wydaje,czy Blake idzie tu ze swoimi kolegami do nas?

Patrzyłam na wprost.

Idą, ale czy do nas?

Odwróciłam się, za nami nikogo nie było.

-Nie wiem.Może znowu chcą nas wyśmiać.

-O nie! Na to nie pozwolę-warknęła.

-Cześć dziewczyny-zaczął Will.

Nie miałam z nim wcześniej styczności,więc nie wiem jak się zachowuje.

Znałam opinię,że jest sługą Blake jakkolwiek absurdalnie to brzmi.

-Czego chcecie?-spytała Spencer,starając się nie być oschła.

Podobał się jej Will,więc nie chciała źle wypaść.

-Harry ma sprawę do Lucy.

Brunetka parsknęła śmiechem.

-I sam nie może tego załatwić? Będzie tak stał z boku?

Uśmiechnęłam się.

Wjechała Harremu na dumę,zagryzł wargę i zacisnął pięści. Powstrzymuje się.

Nie chce wybuchnąć.

Coś tu nie gra.

-Chciałbym porozmawiać z Tobą-spojrzał na mnie.

Brakuje mi powietrza,robię się czerwona.

Dlaczego?

Jaki tym razem sposób chce mnie upokorzyć?

-Nnie wiem-wyjąknęłam.

Brawo ja,teraz już w ogóle wyszłam na idiotkę.

Jednak o dziwo,to Harry szturchnał Willa gdy ten chciał się zaśmiać.

Harry miał poważną minę.

Ani przez chwilę nie widziałam cienia uśmiech czy drwiny.

-Proszę.

Stop,stop stop!

Czy to dzieje się naprawdę?

Harry Blake prosi o coś Lucy Davis?!

Teraz naprawdę robi mi się słabo.

Muszę gdzieś usiąść.

-Lucy wszystko gra?-spytała zmartwiona brunetka.

Może być coś nie tak,skoro z buraka stałam się blada jak trup.

-Za chwilę przyjdę-odpowiedziałam bez siły i pokierowałam się do lasu.

Gdy byłam mała, przyjeżdzałam tu z tatą na pikniki.

Niedaleko stąd powinna być ścieżka prowadząca do drewnianego stolika z ławkami.

Jeżeli jeszcze to,jest.

Nie myliłam się.

Ścieżkę znalazłam,zaraz po tym usiadłam na ławce.

Uwielbiałam tę ciszę.

Wtedy był czas tylko dla nas.

Ja i tata kontra cały świat.

Nie było żadnych telefonów i obowiązków z pracy.

Mogłam mu opowiedzieć co robiłam w szkole.

Było najlepiej a teraz kontakt to raz w tygodniu telefon,i wakacyjny wyjazd.

Usłyszałam szelest,a raczej osypujące się  kamyki.

-Harry-powiedziałam zdziwiona.

Chciałam przez chwilę zostać sama.

Zrobiło mi się słabo przez Blake a on tu teraz przyszedł.

Spencer mu na to pozwoliła, albo była zajęta Willem.

Usiadł obok mnie.

Ładnie pachniał.

Bezpiecznie,tak męsko.

-Lucy chciałbym Cię przeprosić za wszystko co ostatnio robiłem.Nie zasłużyłaś na to-westchnął-Ja miałem zły okres i na Tobie to wyżywałem.Wybaczysz mi?-spojrzał się swoimi zielonymi oczami,w tym świetle wyglądał pięknie,po prostu pięknie.

Usta aż sama chcą powiedzieć tak.Wybaczyć wszystko,ale to Harry Blake tacy ludzie nie mają złych chwil.Oni w dobrych i złych dokuczają. Lubią się dowartościować.To może być kolejny żart.

-Nie-szepnęłam.

Zdziwił się.

Pewnie rzadko kiedy ktoś mu odmawia,tym bardziej że zachował się miło i grzecznie.

Zaraz wybuchnie.

Nadrobi swoją kulturalność wulgarnością.

-Rozumiem,nie będę już przeszkadzał. Narazie Lucy-odpowiedział smutno,naprawdę słyszałam w jego głosie żal.

Muszę przeanalizować to co się teraz wydarzyło.Wydaję się nierealne a jednak stało się.

On był prawdziwy,zapach i żal w jego  głosie nie wyobraziłam sobie tego z powodu złego samopoczucia.