Marudzenia Szalonego Królika (14) Cud nad Wisłą – alternatywna historia

Każdego roku w rocznicę wybuchu Bitwy Warszawskiej, oprócz sypania białych kwiatów symbolizującym niepotrzebną śmierć niewinnych, pojawia się pytanie: "Czy Bitwa Warszawska była potrzebna?" Nie zastanawiając się nad sensem pytania, wpadamy w jego pułapkę i dyskutujemy, nie zważając na tamtejsze realia. A przecież pytania narzucają się inne i to je powinniśmy zadawać.

1. Dlaczego wojska bolszewickie zrównały z ziemią polskie miasta i wsie, które ostatecznie i tak zostały włączone do ZSRR?

2. Dlaczego Europa Zachodnia w porę nie zauważyła niebezpieczeństwa i wkrótce po klęsce Polski wpadła w szpony komunizmu?

Niestety nie zastanawiamy się nad tym, może dlatego, że pytanie o Bitwę Warszawską nigdy nie były wygodne. W końcu zryw Polaków nie mógł przedostać się do szerszych kręgów, gdyż pokazywał w złym świetne Armię Czerwoną, po przejściu której pozostawała tylko rozpacz nielicznych ocalałych. Po drugie kto miał przedstawić bohaterską walkę Polaków, których państwowość skończyła się w 1795 roku? Po trzecie pokazało to słabość Europy, która na sto lat zatopiła się w czerwonym totalitaryzmie.

Wróćmy jednak do Bitwy Warszawskiej i realiów tamtych czasów.

Polacy od dwóch lat żyli w niepodległej Polsce i wydawało się, że tak już zostanie na dłużej. Do tej pory niezbyt korzystna sytuacja geopolityczna wydawała się chwilowo sprzyjać dążeniom niepodległościowym Polaków i oni to wykorzystali. W 1918 roku Polska odzyskała niepodległość, w latach 1918-1919 miało miejsce zwycięskie powstanie wielkopolskie, a w 1919-1920 dwa powstania śląskie, które częściowo zakończyły się sukcesem.

Niestety w 1920 roku sytuacja z dnia na dzień zmieniała się na niekorzyść młodego państwa polskiego. Początkowe sukcesy na froncie wschodnim stały się zalążkiem późniejszych porażek. Słabnące siły Polaków wycofywały się na linię Wisły, by tam ostatecznie dać opór Armii Czerwonej. Niestety Polacy byli w stanie wystawić jedynie milion żołnierzy, podczas gdy Armia Czerwona rzuciła do boju dwa i pół miliona wojaków. Już same te liczby powinny otrzeźwić umysły Polaków. Niestety tak się nie stało i mieliśmy do czynienia jedną z największych rzezi w historii Europy.

Zanim to się stało, Europa stała się milczącym światkiem kolejnych porażek źle zarządzanych wojsk polskich. Masowe dezercje, brak wiary w zwycięstwo oraz ucieczka Piłsudskiego to były główne przyczyny porażki. Mleko się rozlało, a bolszewicy nie przebaczali zbyt łatwo. Krwawe rzezie towarzyszyły im od Wisły do Odry, od Odry do Renu, aż w końcu zatrzymali się przed Pirenejami.

Od 1922 roku znaczna część Europy została połączona hasłem "Proletariusze wszystkich krajów łączcie się".

Do dzisiaj wśród historyków trwają spory kogo obarczyć odpowiedzialnością na wysłanie Polaków do walki z Armią Czerwoną. Czy był to Tadeusz Rozwadowski, czy też Józef Piłsudski? Z pewnością należy przyjąć, że ci ludzie mają krew na rękach cywili, którzy wkrótce po klęsce wojsk polskich stali się ofiarami Armii Czerwonej.

Po raz kolejny wśród Polaków zwyciężyło myślenie życzeniowe niemające z rzeczywistością wiele wspólnego. Porwali się z motyką na słońce, a to jak wiadomo, nie mogło się dobrze skończyć. Czy taki naród zasłużył na własne państwo? Nawet jeżeli miał słuszne cele, to czy warto porywać się na silniejszego? W końcu wiadomo, że silniejszy się odegra nie tylko na walczącym, ale także na jego bliskich. Niestety w Polakach po raz kolejny wygrał dziecięcy romantyzm.

Polacy marzyli o cudzie nad Wisłą, a przyszła rzeź, która dopiero skończyła się za Odrą. Na szczęście w Europie wygrało pragmatyczne myślenie. A w Polsce? Dzięki Bogu nie ma takiego kraju.

Pisano z Hameryki.