Dziewczyna z piłką - Rozdział 19

Piątek. Wstałam, leniwie się przeciągając. Dzisiaj nie miałam treningu, więc mogłam cały dzień leniuchować. Swoje kroki skierowałam do łazienki. Wykonałam całą poranną rutynę, pościeliłam łóżko i zabrałam telefon. Schodząc na dół, zadzwoniłam do Domi z propozycją wyjścia gdzieś razem.

- Hej, Domi, co tam u ciebie? - powiedziałam, gdy odebrała.

- Hej! A nic ciekawego. Wstałam przed chwilą, a ty, co tam porabiasz?

- Właśnie, Domi... Co do tego, jesteś może zajęta? A co powiedziałabyś na małe zakupy?

- Żartujesz? - zawołała radośnie. - Zakupy to mój ulubiony sport. Po piłce nożnej, oczywiście.

- Świetnie, więc spotkamy się na miejscu.

Po tych słowach rozłączyłam się , pobiegłam na górę i zabrałam portfel. Zeszłam na dół i zdziwiła mnie nieobecność Marco. Zjadłam szybkie śniadanie i zajrzałam do skrytki na klucze.

- Które by tu wziąć... - pomyślałam, patrząc na kluczyki od auta. Po co mu tyle samochodów? Zarabia krocie jako piłkarz i w głowie mu się przewraca.

Weszłam do garażu, a mój wzrok padł na białe Lamborghini. Gdy je zobaczyłam, uśmiech przez cały czas nie schodził mi z ust. Wsiadłam i odpaliłam, a odgłos silnika wywołał ciarki na moim ciele.

Zastanawiacie się pewnie, dlaczego wsiadłam do samochodu, skoro zawsze i wszędzie woził mnie Marco? Tak, mam prawo jazdy, ale już dawno nie prowadziłam, a mój braciszek wcale nie musi o tym wiedzieć. Ale ze mnie kłamczucha.

Z tymi myślami wyjechałam z posesji. Miałam niedaleko do galerii jednak ruch uliczny dawał się

we znaki. Zamiast jechać 25 minut jechałam 40. Po prostu uwielbiam korki. Aktualnie stałam na światłach. Kiedy światło się zmieniło ruszyłam z piskiem opon zostawiając innych kierowców z tyłu. Nie myślałam że nadal tak potrafię gdyż od dawna nie prowadziłam żadnego auta. Jednak przeliczyłam swoje zdolności. Wjechałam na parking zostawiając samochód. Wychodząc z auta zamknęłam je i ruszyłam do galerii gdzie czekała na mnie już Dominika.

*

Marco szedł właśnie w towarzystwie swojego najlepszego przyjaciela przez miasto, wciąż rozmawiając o sprawach z ostatnich dni.

- Powinienem być zły - powiedział Marco. - I ją uziemić na co najmniej miesiąc. Jak prawdziwy surowy rodzic.

- Myślisz, że przyznałaby się, gdyby nie ten mecz? - zapytał Mario.

- Może. Kiedyś. Ale nie ukrywam, że jestem dumny.

- Jakże mógłbyś nie być, w końcu w rodzinie rośnie ci piłkarz.

Stanęli przed przejściem dla pieszych, gdy zaświeciło się zielone światło, a wszystkie samochody stanęły, aby umożliwić im przedostanie się na drugą stronę jezdni. Wśród rodzinnych samochodów i innych, należących do ludzi jadących do pracy, zatrzymało się białe jak śnieg Lamborghini. Od razu zauważyli ten piękny, sportowy wóz i przez całą drogę po pasach dokładnie oglądali autko.

- O stary, co za cudeńko - zachwycił się Marco. - Sam kiedyś chciałbym takie mieć.

Mario zerknął na samochód raz jeszcze.

- Marco, a ty przypadkiem nie masz takiego Lambo w garażu?

I wtedy dostrzegł kierowcę.

- To mój samochód! - krzyknął Marco, wchodząc już na chodnik, a kilkoro ludzi zmierzyło go wzrokiem. - Veronica prowadzi moje najsłodsze serduszko bez prawa jazdy?!

- Serduszko? - zdziwił się Mario. - Przecież ty w ogóle nim nie jeździsz.

Marco spiorunował go wzrokiem.

- Bo jest tak śliczne, że zawsze było mi szkoda - wycedził przez zęby. - A ona jeszcze spowoduje wypadek! Albo co gorsza: ZARYSUJE LAKIER! Mario, trzymaj mnie, bo eksploduję. Już ja z nią porozmawiam, jak tylko wróci. Chodź.

**

Dwie godziny później.

- Boże, Domi! Zostało mi tak mało czasu, a jeszcze nic nie wybrałam!

- Spokojnie... - Przewróciła oczami. - To dopiero drugi sklep, na pewno znajdziesz coś odpowiedniego. A poza tym, w czymkolwiek byś nie założyła i tak wyglądasz cudnie.

- Może masz i racje kochana.

Dominika się zaśmiała i wskazała na kolejny sklep. Weszłyśmy do środka. W oczy natychmiast rzuciła mi się piękna czarna sukienka.

- Jest boska! - zapiszczała Dominika. - Przymierz ją.

Kiwnęłam głową i poszłam do przymierzalni. Gdy z niej wyszłam, stanęłam przed lustrem. Nie mogłam wyjść z podziwu, że ubranie aż tak potrafi zmienić człowieka. Nie wiedziałam jednak, czy na pewno powinnam się na nią zdecydować. Poprosiłam Dominikę o radę. Ona uśmiechnęła się spokojnie.

- Jest przecudowna. Wyglądasz w niej...

- ...pięknie - dokończył za nią ktoś o dobrze znajomym mi głosie. - Stroisz się tak dla niego, co? Szczęściarz.

- Wybacz, Moritz, ale nie mam ochoty na rozmowę - dodałam, wracając do przymierzalni. Gdy z niej wyszłam, pociągnęłam przyjaciółkę za ramię. - Chodź, Domi, idziemy.

- Ale... sukienka. Nie bierzesz jej?

Spojrzałam na nią, wskazując dyskretnie Mo.

- Jeśli ON mówi, że jest piękna, to tak nie jest.

- Tobie też mówiłem, że jesteś piękna - wtrącił.

- A wiesz co? - dodałam pod jego adresem, jednak decydując się na zakup. - Mario na pewno się w niej spodobam bardziej niż tobie.

Zapłaciłam i wyszłyśmy ze sklepu. Przybiłam Dominice piątkę.

- Ale mu dogadałaś!

***

Marco i Mario usłyszeli, jak ktoś wjeżdża do garażu z piskiem opon i od razu wywnioskowali, że to Ver zaparkowała auto. Chwilę potem weszła cichutko do domu, z myślą, że Marco jeszcze nie ma, ale zastała go w towarzystwie przyjaciela. Jej brat stał w progu salonu z założonymi na piersi rękoma i tuptał wolno nogą. Już z samej jego postawy dziewczyna wywnioskowała, że ma przechlapane.

- Gdzie przez cały dzień było moje Lamborghini? - zapytał.

- W garażu - odpowiedziała słodziutko jak dziecko.

- A nie przypadkiem w centrum miasta?

Veronica zrobiła wielkie oczy, ale on kontynuował:

- Widziałem. Jak mogłaś wziąć samochód bez pytania?! Wiesz, jakie kłopoty bym miał, gdybyś bez prawa jazdy spowodowała wypadek?!

- Ale nie spowodowałam - odpowiedziała.

- Na całe szczęście! Ten pisk opon niósł się po mieście jak echo!

- Dramatyzujesz, Marco. Potrafię tym jeździć.

- Ciekawe, skąd wiesz. To cacko kosztowało mnie kupę forsy!

Przewróciła oczami.

- Mam prawo jazdy - wytłumaczyła wolno, a jemu aż szczęka opadła. - Nie mówiłam ci tego, bo nigdy nie pytałeś. A poza tym, trochę cię wykorzystywałam z tymi podwózkami.

Marco słuchał w osłupieniu.

- W moim domu wyrasta szantażysta! - zawołał, łapiąc się za głowę. A potem uśmiechnął się cwaniacko, jakby wpadł na plan życia. - Chyba wiem, jak możesz odkupić winy.

- Co? - Zmarszczyła brwi, gdy jej brat pstryknął w palce.

- Od dzisiaj to ty będziesz w tym domu szoferem.

Kończąc rozmowę z bratem, skierowałam się z torbami na górę. Odłożyłam wszytskie do szafy i poszłam przebrać się w wygodniejsze ubrania. Gotowa zeszłam na dół. Wtedy dopiero zauważyłam, że w naszym salonie siedzi Mario. Podeszłam do niego i przywitałam się buziakiem w policzek. Jednak nie przebywałam długo z nimi, gdyż mój brzuch prosił się o dawkę jedzenia. Powędrowałam do kuchni i zrobiłam sobie tosty. Zaczęłam konsumować, kiedy do kuchni wszedł Mario.

- Spryciula z ciebie, wiesz? - zaczął, widząc, jak delektuję się kanapką. - Podwędzić samochód z garażu brata?

- Pożyczyć, Mario. Ja go pożyczyłam.

Uśmiechnął się.

- Wciąż nie przestajesz mnie zaskakiwać, Reus.

Dojadłam, a naczynia włożyłam do zmywarki. Wyszłam z kuchni, a Mario za mną. Usiadłam w salonie, gdzie Marco przegrywał w Fifę. Chciało mi się śmiać, bo nie wiedziałam, że mój brat jest w to taki słaby. Nie czekając, zabrałam mu pada. On spojrzał na mnie jak na wariatkę, a ja tylko się uśmiechnęłam i zaczęłam grać. Po chwili strzeliłam bramkę wyrównującą.

- Tak, tak, tak - powtarzałam sobie w myślach.

Odwróciłam głowę, spoglądając na moich towarzyszy i widziałam zdziwienie wymalowane na ich twarzach. Mario w końcu pokazał cwany uśmieszek. O nie, ze mną nie wygrasz, skarbie.

Był remis, a Mario zaczął się powoli denerwować. Ale wolałam być spokojna o swoje zwycięstwo.

****

Moritz wyszedł ze sklepu na korytarz i wyciągnął telefon.

Wybrał numer do Lucasa, ale ten nie odbierał. Spróbował więc do Leo.

- Hej, Le...

- Òla, amigò!

Moritz przewrócił oczyma.

- Możesz po naszemu?

- Uu, a co, koledze się nie chciało języków w szkole uczyć? - Zachichotał.

- Daruj sobie, jasne?

- Co się właściwie stało, że dzwonisz, Hermano?

- Potrzebuję numer do Lucasa. Pod starym nie odbiera.

- Ale on nie ma telefonu.

- Jak to nie ma telefonu?

- No normalnie, poświęcił go na akcji, ale spokojnie, ja nad wszystkim panuję, ziom, i mu go znajdę z powrotem. A przynajmniej się postaram.

Moritz westchnął.

- Wolałbym nie zagłębiać się w tę historię...

- I świetna decyzja, stary. Inaczej musiałbym cię sprzątnąć.

- Że co?!

- No wiesz, to była misja agencka, takie tajniki słono kosztują. Nie mogę sobie pozwolić na paplanie na prawo i lewo.

- Ta, kosztują słono jak sukienka Ver...

- Co?

- Spotkałem ją. Przed chwilą. Idzie chyba na jakąś randkę z tym... gogusiem...

- Masz na myśli Mario?

- KIJ MNIE OBCHODZI JAK MA NA IMIĘ!

- Uuu dobra, dobra, spokojnie. Przecież miałeś sobie z nią dać spokój.

- I dałem. Chyba. Chcę po prostu, żeby to była najgorsza randka w jej życiu. Żeby ten cały... Mario... mi za to wszystko zapłacił. A właściwie, żeby obydwoje szlag trafił!

- ...

- Halo?

- ...

- Leo!

- A, już, sorry, Lucas pyta, czy była z nią Dominika.

- Była - odparł szybko. - Czekaj, jak to Lucas pyta?

- No bo... On chciał.. To znaczy...

- Nie mów mi, że się z nią umawia. Stary, to kłamstwo, błagam.

- No właściwie to tak. Ale też i nie. Bo miała zadzwonić, ale on nie ma telefonu.

- Z kim ja się zadaję... Mój najlepszy kumpel kręci z przyjaciółką mojej prawie-dziewczyny. Moja prawie-dziewczyna zostawiła mnie dla jakiegoś frajera. A mój drugi kumpel myśli, że jest szpiegiem... Za jakie grzechy?!

- Ej! - zawołał Leo. - Ja JESTEM szpiegiem! Jak masz zamiar się śmiać, to wiesz co? Znajdź sobie innych kumpli. To nie telefon zaufania!

- Co? Leo...

Rozłączył się. Moritz próbował jeszcze zadzwonić kilka razy, ale Leo chyba obraził się za jego pretensje. Schował telefon do kieszeni i praktycznie rzucił się na ławkę. Usiadł naburmuszony i zastanawiał się, po co on właściwie zaprząta sobie głowę Veronicą...

Ver

Wygrałam. Czy ja wygrałam? Oczywiście, że tak, pokonałam sławnego Mario Götze! Tańczyłam sobie z padem w dłoni mój taniec zwycięstwa, który po chwili przerwał mi Marco. Odłożyłam pada i spojrzałam na niego.

- Młoda, ty się lepiej nie ciesz, tylko odwieź Mario do domu - wtrącił mój brat.

- Przecież KTOŚ zabronił mi brać samochód.

- Nie pyskuj. Miałaś robić za szofera, to właśnie zaczynasz etat.

Pociągnęłam Mario za rękę i wyszliśmy. Po drodze zabrałam kluczyki do samochodu. Weszliśmy do garażu i chwilę potem siedzieliśmy już w aucie. Kierowaliśmy się w stronę domu Mario. Dotarliśmy po chwili.

- Więc... dzięki za podwózkę - zaczął. - I mam małe pytanie: czy ma pani jakieś plany wieczorem?

- Żadnych, proszę pana.

- A czy Veronica Reus nie zechciałaby pójść ze mną na kolację?

- Z wielką chęcią - odparłam.

- Będę o ósmej kocie - powiedział.

A potem dostał ode mnie buziaka na pożegnanie.

Gdy wróciłam do siebie, w korytarzu czekał na mnie Marco z założonymi rękami na piersi, jakby zastygł tak i stał już od momentu, gdy ze mną rozmawiał. Chciałam odwiesić na jego oczach kluczyk od białego Lamborghini, ale zastopował mnie.

- Weź go - powiedział, na co natychmiast zastygłam w bezruchu, a potem rzuciłam mu się na szyję.

- Dzięki, dzięki, dzięki! Jesteś najlepszym bratem na calutkim świecie!