Uparta miłość t.II r. 26[1]

Światem rządziła przecudna wiosna, kwitło kwiecie, śpiewały ptaki, powietrze miało cudowną woń. W taki piękny czas Tomek Bodos przywiózł do Rostowa żonę, gdyż bardzo chciała jeszcze raz popatrzeć na miejsca i ludzi, których kochała. Lila miała kłopoty z oddychaniem, i z mówieniem, i ze spożywaniem posiłków. Problemem było nawet podanie ręki Tylko oczy w zmienionej twarzy, pałały tym samym blaskiem.Tomasz obwoził żonę po obejściu i najbliższej okolicy .Mirka z Adamem i Dalszewscy postępowali za wózkiem w ,przybici cierpieniem Liliany. Mimo bardzo ciepłego dnia, trzeba było ją otulić ciepłym pledem , a kiedy nasiliły się duszności, Adam zabrał ją do gabinetu, by zrobić zastrzyk. Chora zapadła w krótką drzemkę, a kiedy się ocknęła, wyszeptała:

- Ja tu byłam bardzo szczęśliwa, to były najpiękniejsze lata w moim . Adam wytarł łzy - Mój Boże - tu, pod cudzym dachem , w byle jakich warunkach, z moją wieczną dezaprobatą, ona była szczęśliwa! Wzruszony objął jej wątłe ciało i pocałował. A Lila, gdyby miała dość siły, powiedziałaby - Nie wiesz człowieku, jak kiedyś o takim momencie marzyłam, jak śniłam po nocach...Przed odjazdem, kiedy Mirka pomagała w wygodnym ustawieniu wózka w samochodzie, udało jej się niepostrzeżenie wsunąć wizytówkę Barańskiego w dłoń Liliany.Później, gdy nastał dla rodziny najcięższy okres, gdy bywało, że chora balansowała na granicy życia i śmierci - to głupstwo nie było warte pamiętania. Lila zmarła we wrześniu.

Po stypie,gdy panowie zajęci byli odwożeniem rodziny na dworzec, Tatiana zaproponowała Mirce krótki wspólny spacer.Pośród pożółkłych liści starych drzew, w blasku jesiennego słoneczka, wspominały ostatni , pełen cierpienia etap życia Lili. Mirka każdego tygodnia przyjeżdżała, by odciążyć nieco ciocię Jadwinię. Pilnowała Igorka, by ta mogła zdrzemnąć się, lub jechać do synowej, do szpitala. Tatiana podobnie; była też w kontakcie z Barańskim - bywało, że przyjechał, ale nie mógł wejść, bo ciągle u chorej ktoś był.

- A tego dnia tak się złożyło, że nie było nikogo. Przywołałam go i stałam na czatach. Całował jej ręce, twarz- a ona przez ostatnie dni zapadała w taką drzemkę, półsen i nie budziła się - a wtedy otworzyła oczy i patrzyła na niego przytomnie. Łkał, coś do niej mówił, po chwili musiał wyjść. Tej nocy odeszła. Popatrz osłodził jej ostatnie godziny życia. Rosjanie powiadają: Miłość nie zna wieku,granic, ani śmierci.Ona chciała go przed śmiercią zobaczyć; a on przyjeżdżał, choć wiedział, że może być bardzo ostro potraktowany przez najbliższych i nawet lekarzy.Czyli i w nim było to pragnienie, by być przy ukochanej osobie, zanim przyjdzie śmierć.Innego kochała, z innym żyła jako żona, co tam było w jej głowie i w sercu - nie nam tego dociekać i nie nam osądzać.Była przykładną żoną; Męża bardzo szanowała - był dla niej autorytetem i wyrocznią w każdym temacie; dla kogoś postronnego, to było małżeństwo wprost idealne. Ja ją bardzo lubiłam. Gdy była na leczeniu niedaleko Moskwy -i bardzo dobrze się czuła - co myśmy nie planowały, jak bywało wesoło, aż przyszło pogorszenie i nadzieja poczęła zanikać.

A swoją drogą, to ja szczerze podziwiam Tomka.

-Tak. Jego spokój, opanowanie , spokojna rezygnacja są doprawdy podziwu godne.

- Walczył jak lew, dopóki był cień nadziei, jak zrozumieliśmy, że nic nie pomoże, po prostu przyjął to zrządzenie losu

.Na Boże Narodzenie rodzina Lisów prawie w komplecie przyjechała w gości do Rostowa .Piotrek musiał zostać, gdyż jako młody pracownik nie śmiał nawet wspomnieć o tym, że na Wigilię chciałby mieć wolne.Zostawał w domu, tym chętniej, że aktualna narzeczona -Ania ze Szczecinka obiecała pomagać w domowych pracach.