Drabblle – Sąsiadki Piaskowe

Naprzeciwko siebie, mieszkały dwie Kupy Piachu z mniejszymi kupkami. Żółtawa nieustanie chwaliła swoje dzieci. Wprost nie dawała spokoju Szarej.

– Kiedy patrzę na twoje maluchy, to myślę sobie, że na pewno trudno jest tobie udźwignąć ciężar ich głupoty. Spójrz na moje. To bezkresny iloraz inteligencji, wykształcił im tak piękne kształty. W porównaniu z twoimi...

Minęło trochę czasu, lecz sąsiadka nadal wygłaszała wiadome kwestie, nie bacząc na zachodzące zmiany. Aż jej ziarenka iskrzyły. Lecz pewnego dnia, coś jej podpadło i chociaż nie była wcale ciekawa, to musiała zagadnąć:

– Jakoś tak ostatnio Twoich dzieci nie widuję.

– Bo są rozgarnięte, w przeciwieństwie do twoich.

Manekin

Ulica słabo oświetlona. Mieszkańcy odcięci skalpelem snu, od otaczającej rzeczywistości.

Idzie niespieszno. Nie zostawia żadnych śladów, z uwagi na brak wspomnień na podeszwach. Nigdy nie wdepnął w ciekawą sytuacje. Życie jest monotonne, jak szarość, po której podąża.

Deszczowe krople, pieczętują przygnębienie, chichotem rozbryzgu. Za długie, mokre na dole nogawki, usztywnione brudem, nie milkną w nieustannym szuraniu. Błądzą po kostkach brukowych, mając w sobie tyle życia, co on. Piekarnik wypluł spalone ciasto.

– Mamusiu! Temu panu jest smutno. Pogadajmy z nim.

– Z tym czymś? To tylko kolejny manekin. A swoją drogą, zaczynają mnie wnerwiać, te wieczne reklamy sztucznych łez.