Drabblle – Uśmiech

Zaklął siarczyście, uderzają młotkiem w palec. Był cholernie wnerwiony na siebie, a jeszcze bardziej na cały świat. Nawet nie bardzo wiedział, dlaczego. Ręce, które zazwyczaj spokojnie stukały, produkując wiórki, które zostawiały pod sobą, odpowiednie kształty, teraz odmawiały posłuszeństwa.

A przecież zostało tak niewiele do wydłubania.

Z oczu wypływały kropelki rozżalonych emocji.

Powtórnie walnął młotkiem w palec.

Tym razem specjalnie.

Chciał bardziej uwierzyć, że żyje, skoro nadal odczuwa ból.

A skoro tak, to może jeszcze nie wszystko stracone?

***

– No przestań płakać. Spójrz, jak ta rzeźba, ładnie się do ciebie uśmiecha.

– Widocznie pan rzeźbiarz, był szczęśliwym człowiekiem. Nie to, co ja.