Komisar - 14

Nie lubiłem tego.

Każdy atom mojego ciała odmawiał zaakceptowania aktualnej sytuacji.

Jestem liderem, oficerem, odznaczonym wielokrotnie za swe usługi. Nie muszę udowadniać swej lojalności, ponieważ jest ona w mej krwi.

To ja siedzę, kiedy inni stoją, to ja mówię, kiedy inni milczą, to ja się bawię, kiedy inni czekają.

A jednak, mimo to, w tym właśnie momencie:

Stałem, kiedy Likow siedział, milczałem, kiedy on gadał, a na domiar wszystkiego przez dobry kwadrans kazał mi czekać, kiedy sukinsyn bawił się papierami, udając, że coś robi.

Nie stosuj na mnie moich technik skurwysynie! - tak chciałem krzyczeć, ale milczałem, z trudem przełykając oficerską dumę.

Musiałem wytrzymać… do czasu.

Likow, ta gruba ropucha o szerokich ustach uśmiechnęła się szeroko, wkładając kawałek kiełbasy do ust. Nie zaproponował mi oczywiście najmniejszego kawałka, a nawet gdyby zaproponował, to tylko by rzucić jakimś parszywym komentarzem, żem kundel.

– No więc… „towarzyszu” Paraszenko – nie mógł bardziej paskudnie wypowiedzieć tego grzecznościowego zwrotu. – Czy możecie mi wyjaśnić, czemuż to, przygotowania do parady idą tak wolno?

– Postawiliście przed nami wielkie wyzwanie towarzyszu – odpowiedziałem, z trudem powstrzymując wymioty. – I nie tylko nam. Armia, Flota, Lotnictwo i nawet pańscy właśni urzędnicy cywilni nie są zadowoleni.

Cień przeszedł po twarzy Likowa.

– Brzmicie tak, jakbyście dużo wiedzieli – zawarczał jak kundel.

– Brzmię tak, boście mnie postawili na czele organizacji całego przedsięwzięcia – zawarczałem jak wilk. – Czyście nie przesadzili z tą listą? – Wyjąłem dokument. – Dwadzieścia czołgów T-54, ponad trzydzieści wozów pancernych, przelot migów, salwa z krążownika… spoglądałem na listę, nie mając zamiaru przeczytać wszystkich wymagań. – Specjalistyczne umundurowanie… flagi na 10 metrów długości…

– Przestańcie pieprzyć Paraszenko! – Likow uderzył w stół. – Wszystkie największe grupy inwazyjne wkrótce połączą fronty. Tydzień, dwa, najwyżej pod koniec miesiąca całe zachodnie wybrzeże stanów zostanie zjednoczone! – zakrzyknął. – Musimy świętować. Dać wyraz naszej potęgi – tutaj uśmiechnął się chytrze. – Chyba, że wątpicie w nasze zwycięstwo i tchórzycie, boście się boicie, że świętujemy za wcześnie.

Wywróciłem oczami zrezygnowany. Oczywiście, że świętujemy za wcześnie. San Diago stawia zacięty opór, cała kolumna czołgów została zniszczona w drodze do Las Vegas, na Pacyfiku nasza flota ledwo co się trzyma, a ten sobie paradę zwycięstwa wymyślił, kiedy czeka nas porażka. Odetchnąłem głęboko.

– Nie towarzyszu, nie wątpię w nasze zwycięstwo. Wątpię jednak, czy ten cały sprzęt na paradę nie powinien pomagać naszym chłopcom na froncie.

Likow machnął ręką.

– Co to jest dwadzieścia czołgów – zachichotał. – Armia przecież się zgodziła.

Nie bez oporów – chciałem dodać, ale milczałem. Likow wziął do ust kolejny kawałek kiełbasy i kontynuował.

– Ale o to mniejsza… jak twoi amerykańcy „towarzysze” – zarechotał.

– Radzą sobie świetnie – odpowiedziałem. – I to również wasi, towarzysze, towarzyszu Likow.

Partyjniak splunął w bok.

– Morda Paraszenko. Żadna kapitalistyczna świnia, nigdy nie będzie moim towarzyszem. Ja jestem wierny i w przeciwieństwie do ciebie – tu pochylił się lekko do przodu, patrząc na mnie z pogardą. – Ja nie bratam się z wrogiem.

– Są bardzo przydatni – stwierdziłem. – Zamieszek właściwie już nie ma. Populacja cywilna jest spokojna.

– To było waszym, KURWA – Likow wstał. – ZADANIEM! PARASZENKO, CHUJU ZŁAMANY! MIELIŚCIE KURWA, DO ZAMIESZEK ŻADNYCH NIE DOPROWADZIĆ! – Pierdolony karaluch wrzeszczał tak, by wszyscy mogli go słyszeć. – Miałeś wszystko przygotować, a zjebałeś na całej linii! CAŁEJ! – Suka uderzył w stół. – Nie dość, że zawiodłeś, to się jeszcze z wrogiem bratasz, a sojusznika zabijasz.

Zamrugałem zbity z tropu.

– Sojusznika? Od kiedy my tu mieliśmy sojusznika, a ja nic nie wiedziałem?

Likow zmrużył brwi.

– Nie graj głupiego.

A żeby, kurwa jego mać, wiedział, że chciałbym, ale szczerze nie miałem zielonego pojęcia, o czym ten człowiek pieprzy. Pokręciłem głową, nie ukrywając zdezorientowania.

Likow wrzasną zaczerwieniony.

– Blackhund! – wrzasną. – Na twój rozkaz zabity! Sojusznik wielki!

– Ten czarnuch? – uniosłem brwi. – Mafioza, co NKWD rozkazy chciał wydawać.

– Ten sam ! – Likow wydawał się niezrażony. – Stany to miejsce opresji i niewolnictwa czarnoskórych i jako komuniści i posłańcy nauki Marksa, niewolnictwo musimy zlikwidować, a ty je wsparłeś!

Byłem otępiały. Likow naprawdę chciał mnie bezpośrednio doprowadzić do szaleństwa, gadając prosto z dupy.

– Czy aby jankesi nie mieli całej wojny o niewolnictwo? – Zadałem retoryczne pytanie.

– TO NIC NIE ZMIENIA!

Ręce mi opadły.

– Jak to nic nie zmienia?

– NIC! Nadal mają niewolnictwo i opresję!

– Niewolnictwo i opresja to nie to samo.

– Oczywiście, że to samo, Paraszenko, suko pierdolona – Likow szczekał jak oszalały pies.

Panie i Panowie, Panie Boże i Nieświętej pamięci towarzyszu Stalinie – towarzysz Likow, mój rywal, chyba oficjalnie stracił rozum.

– Czyli co? II wojna światowa się nie skończyła, bo nadal walczymy z Niemcami?

Teraz to Likow spojrzał na mnie jak na idiotę.

– O czym wy… to nie to samo, Paraszenko, pierdolony idioto!

– Opresja w stanach się nie skończyła, czyli nadal jest niewolnictwo, tak więc tą samą logiką, II wojna się nie skończyła, bo znowu nawalamy się z Niemcami – próbowałem argumentować.

Likow uderzył w stół.

– WIELKA WOJNA OJCZYŹNIANA, TOWARZYSZU SEKRETARZU SIĘ MÓWI! – Likow ryknął. – Widać, kurwa, żeś się z amerykaninami bratał – syczał. – Nawet ich nazw na naszą wojnę używasz.

Jeśli miałem jeszcze duszę, w tamtym momencie ją straciłem. Jak tak dalej pójdzie, Likow oskarży minie o braterstwo z jankesami za używanie białego, a nie szarego papieru toaletowego. Na domiar wszystkiego sukinsyn wyglądał na bardzo zadowolonego, jakby jaki wielki dowód zdrady i mej konspiracji przeciw ZSRR znalazł.

– Zaraz po defiladzie – oznajmił już spokojnie. – Zostaniecie odesłani do ojczyzny, na reedukację – uśmiechnął się paskudnie. – Żebyście znów nauczyli się kochać ojczyznę robotniczą.

Spojrzałem na jego brzuch, którego rozmiarów z pewnością nie mógłby się pochwalić przeciętny „robotnik”. Westchnąłem.

– Jesteście bardzo siebie pewni, towarzyszu sekretarzu 3 strefy okupacyjnej.

Likow zachichotał.

– A to dlatego, Paraszenko, kupo zdradzieckiego gówna, ponieważ jestem właśnie tym sekretarzem i na tych ziemiach, me słowo jest prawem – oparł się wygodnie w fotelu. – Wracajcie do pracy. Upewnijcie się, że wszystko będzie gotowe i spakujcie się. Pozwolę wam obejrzeć paradę i aresztowanie waszych amerykańskich przyjaciół, a zaraz po tym… znikniecie na zawsze z mojej drogi.

Pewny siebie Likow, uśmiechał się usatysfakcjonowany. Raz jeszcze, świętując zwycięstwo stanowczo za szybko. Zasalutowałem.

– Powodzenia, towarzyszu sekretarzu Likow.

– Spierdalać.

Odwróciłem się i wyszedłem z jego biura. Szybkim krokiem przeszedłem długimi korytarzami i klatką schodową wszedłem na parter, gdzie przy drzwiach czekał na mnie kolega z Awangardy 2, Mrówkow.

– I jak tam? – Zapytał cynicznie.

– Gadał tak – oznajmiłem, wskakując na tylne siedzenie samochodu. – że mi było mi go prawie żal.

Mrówkow wybuchł śmiechem, kiedy samochód ruszył.

– Wspaniale – podał mi papierosa. – Ucieszą cię więc wieści.

Miałem gęsią skórkę.

– Są?

– Są – potwierdził Mrówkow. – I zapewniam cię, drogi przyjacielu – wysunął zapalniczkę z ogniem nadziei. – Będą gotowi.

O ile smaczniejszy był papieros w moich ustach na te wieści, nie w sposób opisać.

(Tutaj daję dostęp map i flagi.)

Początek inwazji: https://drive.google.com/file/d/1dTnb-3QsM2vL4cpZd_mPtIp2LmnFcIUS/view?usp=sharing

Aktualna sytuacja: https://drive.google.com/file/d/1QWuFjTa4KxnveDFXDrpg4Gjl9m1ZBltl/view?usp=sharing

Flaga komunistycznego USA: https://drive.google.com/file/d/1BEfszlkqp49uUA_yOymWOQoOkhjEoRGt/view?usp=sharing