Komisar - 23

Samochód zatrzymał się przed dwupiętrowym budynkiem. Jelenie trofeum z brązu wisiało nad wejściem, zaraz obok napisu „Klub myśliwski”.

Wypuściłem dym z ust.

– Tak więc… – zgasiłem papierosa. – Przyglądajcie się uważnie towarzyszu Iwanow. Pokażę wam, jak wykorzystać zdrajców i sabotażystów w sprawie rewolucji.

Adiutant przytaknął, wychodząc z samochodu i otwierając mi drzwi.

– Jesteście równie pewni siebie, co zawsze towarzyszu.

– Muszę być – westchnąłem z nutą irytacji. – Boże… ale amatorzy. Zauważyliście?

– Strzelca i obserwatora na dachu za nami? – Iwanow przytaknął niewzruszony. – Tak.

Spojrzałem na niego z boku i uśmiechnąłem się dumny.

– Nieźle sobie radzicie Iwanow. Kamienna twarz, kiedy w ciebie celują, jest bardzo cenną umiejętnością. Szczególnie w KGB.

– Jest to mniej straszne od czołgu – odpowiedział. – Poinformować naszych?

– Tak. Jak tylko wejdziemy. Niech nie atakują. Obserwacja, nie eliminacja. Niech wyślą Ulricha za nimi. Niech namierzy ich kryjówkę – ruszyłem do drzwi. – Ha! Ironia. Abwera była nic niewarta pod Hitlerem, ale pod naszymi skrzydłami nawet ze szkopów można zrobić porządnych agentów.

Wszedłem głównymi drzwiami i uśmiechnąłem się szeroko, widząc pięciu mężczyzn, czekających z niepokojem na moje przybycie. Trzech dorosłych, jeden młodzik i jeden starzec. Wszyscy zdenerwowani. Najmniej młodzik, co było miłą odmianą. Zwykle młodzież ma gorącą głowę, ale ten miał kamienną twarz. Był jednak za bardzo spięty i to go zdradzało.

– Witam was serdecznie panowie! – Zdjąłem czapkę z głowy. – Starszy major bezpieczeństwa, Antoni Paraszenko, a to mój adiutant Dymitr Iwanow. Bardzo miło mi was poznać.

Mężczyzna, którego poznaliśmy wczoraj, wstał z miejsca i z zakłopotanym uśmiechem kiwnął głową.

– Dzień dobry, majorze – odpowiedział i wskazał na swoich kolegów. – Przed panem członkowie klubu myśliwskiego: Ted Fuder, Robin Thomson, Sam Wenstin i Adam Wenstin.

Spojrzałem na dwóch Wenstinów: starca i młodzika.

– Syn i dziadek, jak podejrzewam?

Starzec zakłopotany pokiwał głową.

– Tak.

– A ojciec? Zginął w czasie inwazji, czy służy w armii USA?

Zamilkli i po dłuższej chwili odpowiedzieli.

– Zginął w wojnie koreańskiej – odpowiedział młodszy Sam. – Dwa lata po moich narodzinach.

Uniosłem brwi z podziwem.

– Moje kondolencje. Gdzie służył?

– Wylądował wraz z McArturem na tyłach wroga – kontynuował syn. – Zginął w walkach o Seul.

Pstryknąłem palcami i zaśmiałem się krótko, zaskakując wszystkich obecnych.

– Ach, tak! Piękne lądowanie i wspaniała kontrofensywa – pokiwałem głową z uznaniem. – Dobrze ją pamiętam. Byłem w Seulu, kiedy rozpoczęła się inwazja – oznajmiłem. – Byłem attaché do spraw kontrwywiadu dla Korei Północnej. Musiałem uciekać z podkulonym ogonem aż do Władywostoku, by umknąć przed waszymi wojskami.

Mój radosny chichot zaniepokoił jankesów. Nie wiedzieli jak zareagować na ruska śmiejącego się ze swojej własnej porażki. Westchnąłem.

– To była bardzo cenna nauczka, zarówno dla Koreańczyków, Chińczyków i Rosjan – oznajmiłem i spojrzałem młodzieńcowi w oczy. – Czy jesteś dumny, ze swojego ojca?

Adam stracił kamienną twarz. Rozglądał się zakłopotany i unikał kontaktu wzrokowego. Uśmiechnąłem się i machnąłem ręką.

– A, przepraszam – zaśmiałem się łagodnie. – Czasem jestem za wścibski. No i nostalgia z tej kampanii – westchnąłem. – Dobrze. Przechodząc, do interesów. Jak rozumiem, polujecie panowie na zwierzynę i dostarczacie mięso do miejscowej rzeźni?

Mężczyźni spojrzeli po sobie.

– Tak – Stan Reed odezwał się za wszystkich. – Dokładnie tak.

Ustalili między sobą historyjkę, jaką mi sprzedadzą. Było to oczywiste. Świetnie. Czyli są na tyle głupi, by takową wymyślić. Teraz tylko trzeba zaprowadzić ich w pułapkę.

Jednak by to zrobić, muszę dokonać czegoś, co przeczy mej naturze.

Muszę udawać, że nie jestem profesjonalistą.

Wyciągnąłem malutki notatnik i przyjąłem długopis od Iwanowa.

– Czy pozwolicie, że zadam wam kilka pytań?

Mężczyźni pokiwali głowami.

– Oczywiście, proszę pytać.

Westchnąłem.

– Dobrze. Czy macie pojęcie o miejscowym ruchu oporu?

– Tak.

– Czy wiecie, kto może być jego członkiem… albo gdzie się spotykają?

– Nie.

– Rozumiem. Kiedy zwykle polujecie? Godziny, konkretnie.

– Wyjeżdżamy przed zmrokiem, polujemy przez noc, wracamy przed południem.

– … przed południem – zapisałem. – Dobrze. Gdzie znajduje się wasza broń?

– W piwnicy jest magazyn. Trzymamy tam broń i amunicję.

– Dobrze – spojrzałem na lidera grupy. – Panie Reed. Wyślę do pana jednego z moich oficerów. Proszę mu udostępnić zbrojownię. Zapisze on, ile jest czego – widząc jego minę, dodałem. – Będziemy musieli prowadzić rejestr – oznajmiłem. – Wymagane z góry. Będę was prosił, byście zapisywali jaką broń ze sobą wzięliście jakiego dnia, ile kul zużyliście, co upolowaliście jakiego dnia itd. – machnąłem ręką poirytowany. – Typowe wymagania biurokracji, niestety – westchnąłem.

– Rozumiemy – Reed pokiwał głową. – Poczekam na tego oficera.

– Powinien pojawić się, pod wieczór, około osiemnastej. Aktualnie ma inne zadania – uspokoiłem go. – Dobrze. Ostatnie pytanie: Czy zauważyliście panowie jakiekolwiek znaki, że nie tylko wy polujecie w lesie?

Napięcie wzrosło. Jeden po drugim, kiedy na nich spoglądałem, odpowiadali jednogłośnie.

– Nie.

Pokiwałem zadowolony głową.

– Bardzo dobrze – schowałem notatnik. – To wszystkie pytania. Teraz pozostały tylko dwie formalności – stwierdziłem, przyjmując niewielką walizkę od Iwanowa.

– Co to takiego? – Adam Wenstin przyglądał się zaintrygowany.

– A, dokumentacja związana ze zmianą nazwy i oficjalnym uznaniem działalności klubu – oznajmiłem, otwierając walizkę. – Oraz opaski na ramię, które będziecie panowie nosili, wykonując działalność klubu.

Mężczyźni wyglądali na zbitych z tropu, kiedy podałem każdemu z nich po czerwonej opasce z sierpem i młotem.

– Opaski te – oznajmiłem, podchodząc do teczki. – Są symbolem, że pracujecie dla sił okupacyjnych i pozwolą wam spokojnie przemieszczać się po mieście. Nadal będziecie sprawdzani, od czasu do czasu, ale z zasady strażnicy powinni was przepuszczać – wyciągnąłem dokument i położyłem go na stole. – Jest 14 lipca 1962 roku. Oficjalne rozpoczęcie działalności Sowieckiego Klubu Myśliwych Santa Rosa uznaje starszy major bezpieczeństwa Antonii Paraszenko, za pozwoleniem Sztabu Grupy Bojowej Potiomkin – mruczałem pod nosem, składając podpis i obracając dokument w stronę mężczyzn. – Proszę się podpisać na liście pierwszych członków.

Reed zmrużył brwi.

– „Sowiecki Klub Myśliwych Santa Rosa”?

– Proszę o wybaczenie. Z góry nakazano zmienić nazwę, na bardziej przekonującą – westchnąłem. – Propagandziści potrzebują materiałów do swoich prac. Mam nadzieję, że to niewielki problem?

Mężczyźni spojrzeli po sobie i przytaknęli. Uśmiechnąłem się szeroko.

– Wyśmienicie. Proszę więc o podpisy.

Mężczyźni kolejno podchodzili i podpisywali się na dokumencie, nie wiedząc, że podpisują swoją własną egzekucję.

Kiedy wszyscy się podpisali. Wziąłem dokument. Sprawdziłem podpisy. Pokiwałem głową i schowałem dokument do teczki.

– Wyśmienicie – uśmiechnąłem się zadowolony. – To będzie już wszystko. Proszę mi wybaczyć, ale inne obowiązki wzywają – założyłem czapkę na głowę i skinąłem głową. – Miłego dnia życzę.

Chwilę potem siedziałem już w samochodzie z zapalonym papierosem w ustach. Prychnąłem i otworzyłem usta.

– Idioci.

Zamknąłem je, kiedy Iwanow wyprzedził moje słowa, ruszając z miejsca.

Prychnąłem.

– Dokładnie. Nasi obserwatorzy zniknęli, więc już ich śledzimy.

– Najwyraźniej.

– Przekaż rozkaz do centrali. Obserwacja klubu ma być kontynuowana. Szczególnie teraz. Jest szansa, że będą próbowali wynieść część broni i amunicji, zanim wszystko zostanie zarejestrowane.

– Czy nie oceniacie ich za wysoko towarzyszu? – Iwanow zerknął przez ramię.

Zachichotałem.

– Możliwe, ale życie nauczyło mnie, że mądrzy ludzie robią głupie błędy, a głupcy mają czasem mądre pomysły – wypuściłem dym nosem. – A ja nie lubię robić głupich błędów.