Komisar - 24

Uśmiechnąłem się zadowolony, spoglądając w oczy moich rozmówców.

Trzy dni.

Trzy dni wystarczyły, bym osiągnął zamierzony cel z klubem myśliwskim.

A najlepsze było to, że nie musiałem nic zrobić z wyjątkiem pierwszego ruchu, by go osiągnąć.

Wenstainowie, wnuk i dziadek siedzieli naprzeciw mnie. Byli wstrząśnięci. Trudno się im dziwić. Byli to cywile. Nie są przyzwyczajeni do tego, że ktoś rzuca na nich koktajle Mołotowa i atakuje bliskich.

Młodszy Sam miał obandażowane obie ręce. Wyciągnął siostrę z płonącego domu, kiedy zostali zaatakowani. Starszy Adam natomiast przykładał lud do twarzy, gdzie trafił go kij bejsbolowy.

Uśmiechnąłem się serdecznie.

– Jesteście bezpieczni – oznajmiłem spokojnie, spoglądając na Sama. – Mała Ewa – wypowiedziałem imię siostry. – Jest w stabilnym stanie. Ma znaczące poparzenia, ale jej życie nie jest zagrożone.

Sam kiwnął głową z wdzięcznością. Adam odchrząknął.

– Bardzo dziękujemy za ratunek – oznajmił z trudem, wypowiadając słowa. – Gdyby nie wasi ludzie, nie wiem co, by się z nami stało.

Czas przejść powoli do ofensywy.

– Najpewniej stracilibyście życia – odpowiedziałem. – Inni członkowie klubu również zostali dzisiaj zaatakowani. Rodzina Pan Reed oraz Thomson nie mieli tyle szczęścia co wy.

Na moje słowa oboje spojrzeli na siebie wstrząśnięci do szpiku kości.

– Nie żyją? – Sam zapytał przerażony. – Obaj?

– Pan Reed już zmarł. Strzał z colta prosto w głowę, jego rodzina również została zamordowana. Pan Thomson jeszcze żyje, ale nie na długo. Rany są zbyt ciężkie, lekarze przekazali, że nie mogą nic zrobić. Jego rodzina, przeżyła na szczęście i są w stabilnym stanie, ale dla Pana Thomsona nic już nie możemy zrobić. Przekazałem informację rodzinie i dałem możliwość daniu Panu Thomsonowi wystarczająco dużo morfiny, by umarł bez bólu.

Adam, całkowicie wstrząśnięty zgiął się, wyrażając swe cierpienie całym ciałem.

– Boże Wszechmogący… – wyszeptał. – Co za potworność.

Pokiwałem głową.

– Tak. Potworne… choć nie ma to porównania do naszych obozów pracy przymusowej.

Oboje spojrzeli na mnie zdezorientowani.

– Co?

Uśmiechnąłem się rozbawiony.

– Czy naprawdę sądziliście, że nie zauważymy waszej bliskiej współpracy z partyzantami? – Zadałem retoryczne pytanie. – Macie świadomość, jaka jest kara za wspieranie zorganizowanego oporu przeciw siłom okupacyjnym, prawda?

Reakcja była momentalna.

– Jak może nas pan oskarżać, o wspieranie partyzantów, po tym co się stało?! – Adam wycharczał z opuchniętych ust. – Po tym, jak nas zaatakowali?!

Zachichotałem rozbawiony.

– Proszę Panie Wenstin. KGB ma oczy i uszy wszędzie. Wiemy o rozłamie wśród partyzantów, to, że pomagacie grupie Milsona, a grupa, która was zaatakowała to radykałowie, rywalizujący z waszą grupą – wyciągnąłem teczkę z ich dokumentami. – Od dłuższego czasu próbowali zdobyć odpowiednie usprawiedliwienie na waszą grupę, a czerwone opaski i zmiana nazwy klubu w zupełności wystarczyły.

Samuel spoglądał na mnie w całkowitym szoku.

– Wiedziałeś, że to się stanie.

– Nie trzeba być geniuszem, by się tego domyślić – odpowiedziałem zimno. – W trudnych sytuacjach, ludzie pokazują swoją prawdziwą naturę. Po ataku samobójcy, na jeden z naszych posterunków, wiedziałem już, z jaką grupą mam do czynienia – oparłem się wygodnie w siedzeniu. – To psychopaci i fanatycy. Prawdziwi „wierni” Amerykańskiej Drogi. Nie trudno domyślić się, co taka grupa zrobiłaby z kolaborantami, prawda?

Moi rozmówcy milczeli. Pokonani.

– Zauważyłem jednak, że z nimi nie współpracujecie. Zauważyłem, że pomagacie grupie partyzantów kryjącej się w lesie, która jest znacznie łagodniejsza w akcjach i bardziej ostrożna – wyciągnąłem papierosa. – Pasuje to do Milsona – zapłonął ogień, a zbawienny dym wypełnił płuca. – Zmądrzał po naszym ostatnim spotkaniu.

Samuel w końcu nie wytrzymał i spojrzał na mnie nienawistnym wzrokiem.

– Jesteście potworem – oznajmił przez zaciśnięte zęby. – Jesteście chorym potworem.

– Potworem? Tak. Chorym? Nie – wypuściłem dum przez usta. – Nie pozwalaj sobie młodzieńcze. W moim zawodzie bycie potworem jest wymagane, a nawet pielęgnowane – westchnąłem. – Nie, żebyś, ty coś wiedział o prawdziwych potworach. Ledwie liznąłeś prawdziwe realia wojny – tu wskazałem na jego poparzone ręce. – To zaledwie kropla, w porównaniu do doświadczenia, jakie posiadam – pochyliłem się nad stołem, przeszywając chłopaka na wskroś. – Jesteś twardy, przyznaję i z pewnością masz potencjał, ale nie oceniaj mnie tak ostro, nie wiedząc, do czego wojna może zmusić.

Chłopak uciekł na bok wzrokiem. Był twardy i miał potencjał, nie kłamałem. Gdybym mógł, uścisnąłbym go i pogratulował z całego serca. Takiego bohaterstwa i poświęcenia nie spodziewałem się po jankesie. Nie mówiąc już, że o takim młodym. Wypuściłem dym przez nos. Dziwiło mnie, jak bardzo ten jeden chłopak, podniósł moje ogólne wrażenie o amerykanach.

– Co nas czeka? – Adam odezwał się drżącym głosem.

Westchnąłem, przeglądając dokumenty.

– Jesteście oskarżeni o aktywne zaopatrywanie grup partyzanckich, zarówno w jedzenie, jak i amunicję. Ukrywanie partyzantów. Oszukiwanie przedstawicieli sił porządkowych i aktywne wykorzystywanie nadanych przywilejów, przeciwko siłom porządkowym. Za takowe oskarżenia powinienem wysłać was i całą waszą rodzinę na pięć lat pracy przymusowej, z czego, jeśli przeżyjecie pierwszy rok, możecie uznać za sukces.

Drżeli, pochłonięci przez rozpacz. Nie próbowali nawet walczyć. Bo co by zyskali? Nawet jeśli z pomocą Boga zdołaliby wyrwać się z wnętrza placówki KGB, co nawet z jego pomocą jest wątpliwe, co dalej? Na zewnątrz czekają na nich radykałowie, gotowi dokończyć to, co zaczęli.

Uśmiechnąłem się, zamykając teczkę.

– Nie zabiliście jednak ani jednego z moich ludzi – oznajmiłem, kiwając głową. – To daje mi możliwość, dania wam pewnej propozycji.

Wyciągnąłem drugą teczkę, dwie kartki i dwa ołówki.

– Wszystko, co wiecie. W zamian za przeniesienie na południe i przerzut do Meksyku. Tam, będziecie bezpieczni.

Adam spojrzał na kartkę z bólem.

– Chcesz… byśmy zdradzili swoją ojczyznę?

– Z całym szacunkiem, ale dla wielu, już jesteście zdrajcami – oznajmiłem chłodno. – Macie tego świadomość, prawda? – Zadałem oczywiste pytanie. – Jesteście już na listach radykałów, a ci mają poparcie amerykańskiego rządu. Nie ważne kto wygra tę kampanię, nikt wam nie wybaczy – stwierdziłem. – I nigdy nie będziecie bezpieczni.

Samuel spojrzał mi prosto w oczy.

– Zapewnicie bezpieczeństwo i stabilne życie naszej rodzinie?

– Tak – potwierdziłem. – ZSRR ma bardzo dobre relacje z Meksykiem, mimo że nie dołączyli do wojny. Zapewnią wam schronienie i bezpieczeństwo, a nasza ambasada będzie regularnie wysyłała wsparcie pieniężne – popukałem w teczkę. – Wszystko jest tutaj.

– Skąd wiemy, że nie kłamiesz? – Zapytał Samuel. – Że nie rozstrzelasz nas, po tym jak dostaniesz to czego chcesz?

Wywróciłem oczami.

– Wiem, że ZSRR jest przedstawiana u was jako domostwo diabła, ale proszę nie przesadzać. ZSRR okazuje wielką szczodrość tym, którzy ich wspierają. Dlaczego wiedzieliśmy dokładnie gdzie wylądować i czemu USA nie zdążyło zareagować na nasz atak? Bo mieliśmy tu swoich ludzi – oznajmiłem dobitnie. – Nie zmusiliśmy tych ludzi do współpracy torturami. Dołączyli do nas z własnej woli.

Chciałem kontynuować, ale Samuel wziął kartkę i zaczął zapisywać na niej informacje. Dziadek spoglądał na wnuka w szoku.

– Sam?

– Bierz kartkę i pisz dziadku. Naszym zadaniem jest obrona rodziny.

– Ale…

– Musimy żyć. Nie pozwolę, by zamordowano mi siostrę i matkę.

Po tych słowach, Adam, pokonany, wziął ołówek i drżącą ręką zaczął pisać.

Uśmiechnąłem się łagodnie, spokojnie czekając, aż skończą pisać i przyjąłem kartki. Odchrząknąłem.

– Dobrze – wstałem z miejsca. – Przekażę wasze dokumenty do sprawdzenia moim ludziom, po czym zostaniecie raz jeszcze przepytani, o bardziej szczegółowe dane – spojrzałem po obu. – Cieszę się, że wybraliście protekcję ZSRR. To była mądra decyzja.

Sam westchnął.

– Co teraz?

– Odpocznijcie. Przekażcie wasze decyzje rodzinie. W międzyczasie dokumenty zostaną sprawdzone i najpewniej jeszcze dzisiaj zostaniecie przepytani raz i jutro ponownie. Najpewniej pojutrze, zostaniecie wysłani transportem na południe i następnego dnia, przerzuceni przez granicę Meksyku.

– Dobrze – Adam jęknął, poprawiając worek lodu. – Dziękujemy.

Uśmiechnąłem się szeroko.

– Nie. To ja dziękuję. Wasza pomoc jest nieoceniona… – uchyliłem czapki. – Dobrze. Proszę o wybaczenie, ale obowiązki wzywają.

Obróciłem się i wyszedłem z pomieszczenia, ściskając teczki z ich losami w dłoni.

***

Zatrzymałem się w biurze i podszedłem do kolegi. Podałem mu teczkę z dokumentami zapewniającymi protekcję.

– Zgodzili się – oznajmiłem. – Upewnijcie się, że wszystko będzie się zgadzać.

– Oczywiście towarzyszu, a co z drugą teczką?

Uśmiechnąłem się rozbawiony i wrzuciłem ją do niszczarki, szokując wszystkich obecnych. Przechodzący obok Iwanow uniósł brwi w całkowitym szoku.

– Zniszczyliście ich teczkę? – Kolega nie dowierzał, w to co właśnie zobaczył – Co się stało?

Ich brak spostrzegawczości musiał zostać ukarany. Zamyśliłem się przez moment.

– Wiem, że nas nie zdradzą – odpowiedziałem. – Dokumenty te są nam zbyteczne.

– Nadal… – Iwanow podszedł do mnie zaintrygowany. – Co zrobili, by zdobyć wasze uznanie?

Zaśmiałem się rozbawiony, nie pytaniem, ale zachwianiem ich wiary w moją osobę.

– To najpewniej najrozsądniejsi i najodważniejsi amerykanie, na jakich dotąd natrafiłem.

Wszyscy spoglądali na mnie, jakbym oszalał.

– I to wystarczyło, byście zniszczyli ich teczkę?

Wywróciłem oczami, rozbawiony reakcją moich ludzi.

– Zniszczyć oryginał? Tak – zza pazuchy wyciągnąłem drugą szarą teczkę. – Kopię? Nie.

Śmiejąc się, ruszyłem do swojego gabinetu, pozostawiając zaczerwienionych z zażenowania KGB-owców, którzy złapali się na mój malutki dowcip.