Komisar - 32

Fala prądu przeszła przez moje ciało. Ryk wyrwał się z gardła, kiedy nie byłem w stanie wytrzymać bólu. A bolało… i to bardzo.

Supermanowi i jego ludziom brakowało profesjonalizmu w przesłuchaniach, ale potrafili być brutalni i nie poddawali się łatwo. Według moich obliczeń minęła pewnie doba od mojego przejęcia, może trochę więcej… a przynajmniej miałem nadzieję, że mój umysł mnie nie oszukuje w takiej chwili. Choć nie zaraz. Kilkakrotnie traciłem przytomność no i ich tortury są dość monotonne. Bicie, młotek po dłoniach, podtapianie, prąd i raz jeszcze bicie. Zero kreatywności.

Wyłączyli agregat.

Wiadro wody uderzyło mnie w twarz. Zimna woda łagodziła palący ból ran.

Pociągnięcie za włosy, tak bym patrzył w kierunku przeklętej lampy. Przez poobijaną twarz niewiele widziałem, ale wiedziałem, że nadal tam jest.

– Zaczniecie w końcu mówić? – Superman brzmiał poirytowany.

Z mojego gardła wydobyła się tragiczna parodia śmiechu. Złapałem oddech i odezwałem się pewnie.

– Co Navy Seal robi za liniami wroga? – Odezwałem się w końcu.

Superman wstał.

– Co?

HA! Mam cię! Rozgryzałem cię całą dobę. Profesjonalność ataku i porwania, ale brak umiejętności w przesłuchaniu. Miałem kilka podejrzeń i strzelałem na ślepo, ale teraz miałem pewność.

– HA! Czyli dobrze odgadnąłem – wykrzywiłem opuchniętą twarz w dziwacznym grymasie. – Oficer Navy Seal za liniami wroga to Superman, który koordynował działania partyzantki w regionie. Powiedz mi, przyjacielu, czemu zostałeś z tyłu? – Zarechotałem. – Czyżbyś stchórzył i pozwolił Armii Czerwonej cię zaskoczyć.

Potężne uderzenie posłało mnie na ziemię wraz z krzesłem. Tym razem uderzyłem się w głowę. Nie miałem siły stawiać oporu. Oprawca spojrzał na Supermana wściekle.

– Nie mamy czasu kontynuować tej farsy. Czas go zabić.

– Nie – Superman odpowiedział pewnie. – Ma cenne informacje.

– A Ty nie możesz ich z niego wyciągnąć!

– Nie widzę, byś ty miał lepsze pomysły.

Trzeci oprawca odezwał się cicho.

– Sowieci węszą. W końcu nas namierzą – spojrzał w stronę lidera. – Szefie, wykonam każdy twój rozkaz, ale musisz jeszcze raz ocenić, czy ten sukinsyn jest wart zachodu.

Superman westchnął.

– Ten człowiek zdołał spacyfikować San Francisco w jakiś tydzień. Z pewnością ma jakieś cenne informacje. Trzeba go tylko złamać.

Prychnąłem, czy raczej splunąłem krwią.

– SS-mani nie zdołali mnie złamać… – odezwałem się przez opuchnięte usta. – A byli lepsi w tym biznesie od was.

Niespodziewanie odezwał się kobiecy głos.

– Może go wymienimy?

Wszystkie męskie oczy, w tym moje, zwróciły się w stronę kobiety. Ja oczywiście jej nie widziałem, była ukryta za błyszczącym światłem.

– Co masz na myśli? – Superman odezwał się zaintrygowany.

– Sowieci go poszukują. Jest więc dla nich cenny. Zaproponujemy wymianę zakładników. Antoni Paraszenko w zamian za Milsona i kilku z przetrzymywanych partyzantów.

Milczałem przez krótką chwilę, zanim nie wybuchłem śmiechem.

– HA! HA! – Kaszlnąłem krwią. – HAA! AA! Suka! Ale boli – złapałem oddech. – O czym wy mówicie? Wymiana? Mnie, za Milsona? Dobry dowcip! – Z trudem łapałem oddech. – Musicie być naprawdę naiwni, by sądzić, że moi towarzysze zgodzą się na taki układ.

Usłyszałem kilka kroków i wysoki cień kobiety pojawił się obok lampy.

– Nie doceniliśmy Pana, Paraszenko. Tak jak powiedziałeś, nie pękłeś i nie wygląda na to, że uda nam się cię złamać. Jestem jednak pewna, że twoi ludzie będą zainteresowani tą wymianą.

– Niby dlaczego?

– Ponieważ jesteś najlepszy. W ich oczach wymienią Króla za Jokera, albo Gońca za Królową. A przynajmniej upewnimy się, by tak widzieli tę wymianę.

Zamyśliłem się przez moment. Nie był to najbardziej szalony z pomysłów. Mogło się to nawet udać. Był tylko jeden duży problem w jej rozumowaniu.

– Masz świadomość… – kaszlnąłem. – Że wypuszczasz ze swych sieci diabła?

– Mam.

– Wiesz, że cię w końcu dorwę?

– Wiem, że będziesz próbował. Jednak nie osiągniesz sukcesu.

Na to stwierdzenie zarechotałem.

– Jesteś naiwna. Polowałem na SS-manów tak daleko, jak w Argentynie i skalpowałem ich na środku ulicy. Nie ważne kto wygra tę wojnę. Nie ważne czy inwazja okaże się sukcesem, czy porażką. Nie ważne ile czasu minię – uniosłem lekko głowę. – Znajdę cię… i zabiję.

Kobieta postąpiła krok naprzód. Przez jeden moment ujrzałem zarys jej twarzy.

– Nie… nie zabijesz.

Kopniak w twarz mnie ogłuszył.

***

Obudziłem się nagle. Znowu siedziałem, ale tym razem było jasno. Uniosłem wzrok i rozejrzałem się zdezorientowany.

Byłem na środku asfaltowej drogi w lesie. Przywiązany do krzesła. Dookoła worki z piaskiem i żołnierze armii czerwonej.

– Cóż… to z pewnością ciekawy obrót zdarzeń.

Na moje słowa zaszumiało za workami z piaskiem. Jeden z żołnierzy, czy oficerów, nie byłem pewny, krzyknął w moją stronę.

– Proszę się nie ruszać towarzyszu Majorze! – Jeden z żołnierzy krzyknął w moją stronę.

Zamrugałem.

– Co? Czemu?

Oficer rozejrzał się zakłopotany, a następnie wskazał na mnie, nie zaraz… wskazywał lekko w dół

– O SUKA! – Wrzasnąłem niemało wystraszony.

Byłem oblepiony ładunkami wybuchowymi! I na domiar wszystkiego, cholerstwa się świeciły.

– Proszę się nie ruszać!

– Co to jest do jasnej kurwy?!

– Doszło do wymiany, ale dla zabezpieczenia jedna i druga strona przyczepiła ładunki wybuchowe do celów wymiany. Detonatory mają określony zasięg, kiedy z niego wyjdą, światełka przestaną świecić i będziemy mogli pana uwolnić.

Złapałem oddech.

Dobrze… nie najbardziej pojebany plan w historii… nie no dobra, jest to całkowicie pojebane… ale działa? Znaczy – jeszcze nie wybuchłem!

Ponownie odetchnąłem.

– Kiedy doszło do wymiany?

– Godzinę temu.

– I pozwoliliście, bym był nieprzytomny?

– Lekarz sprawdził, czy jest z panem w porządku. Ocenił, że nie ma znaczących uszkodzeń.

– Aha… a ile minęło od mojego porwania?

– Pięć dni komisarzu majorze.

Oj… to żem się niemało pomylił w moich obliczeniach, nie ma co. Musieli mnie naprawdę mocno lać po głowie, skoro tyle mi wypadło z głowy.

Naraz dziwne uczucie ścisnęło mi serce. Zamrugałem zszokowany, że jeszcze nie zadałem oczywistego pytania.

– Co z towarzyszem Iwanowem? – Zapytałem. – Co z moim adiutantem?

Chwila milczenia dłużyła się przez milenia. Wydawało mi się, że się przewrócę, jeśli moje najgorsze myśli się spełnią.

Ileż to radości dało mi więc usłyszenie znajomego głosu.

– Nadal żyję towarzyszu majorze!

Niczym anioł nadziei pojawił się Iwanow. Znaczy… wjechał na scenę – dosłownie. W wózku inwalidzkim mocno obandażowany. Odetchnąłem z ulgą.

– Dobrze cię widzieć chłopcze!

– Was też towarzyszu Paraszenko.

Spojrzałem na wózek.

– Co z wami? Siły w nogach nie macie?

– Kręgosłup cały, ale małe wstrząśnienie miałem i noga złamana, więc każą mi w wózku jeździć.

Odezwał się kolejny znajomy głos.

– O! W końcu się obudziłeś śpioszku! – Aleksandra wyszła zza pojazdu opancerzonego. – A już się bałam, że będę musiała cię zakopać.

Wyszczerzyłem się szeroko. Ach! Jak dobrze było ją zobaczyć.

– Tak bez pożegnania? – Zarechotałem. – Nie. Tęskniłabyś.

– W twoich snach! – Aleksandra wpierw się uśmiechnęła, a następnie spuściła głowę. – Przepraszam – oznajmiła. – Przepraszam, że nie byłam w pobliżu.

– Nie przejmuj się – chciałem machnąć ręką. – To jeszcze nie koniec.

Iwanow przytaknął.

– Dowództwo będzie oczekiwało od ciebie pełnego raportu.

– Oh, jestem tego w pełni świadomy – uśmiechnąłem się. – Kiedy tylko te światełka przestaną błyskać, zabieramy się znowu do roboty. Czy masz mój notatnik?

– Przy sobie towarzyszu.

– Dopisz nowy pseudonim do listy naszych celów.

Iwanow zamrugał.

– Obok Supermana?

– Powyżej.

Iwanow i Jarowik spojrzeli po sobie.

– Powyżej.

– Superman się jej słuchał. On nożem, ona dłonią, która nim włada. Utniemy dłoń, nie ostrze.

Iwanow wyciągnął ołówek i otworzył mój notatnik.

– Jaki pseudonim?

– „Enigma”. Priorytetowy cel do zlikwidowania.

– Nie pochwycenia?

– Nie… moim celem jest zabicie „Enigmy”

– Czemu towarzyszu?

Wyszczerzyłem się szeroko, widząc że światełka na bombach zgasły.

– Ponieważ obiecałem jej, że ją zabiję.