Komisar - 18

Ściana zadrżała, kiedy uderzyły w nią kule. Odruchowo skuliłem się za osłoną i zakląłem cicho.

– Jesteście cali towarzyszu?

– Tak! A jak wy się macie Iwanow? – Zwróciłem wzrok na kryjącego się nieopodal adiutanta.

– Nadal cali towarzyszu! – Wychylił się i posłał serię z kałasza w stronę partyzantów. – Uparte skurwysyny.

Uśmiechnąłem się kwaśno, przeładowując własną broń. Operacja Orzeł szła w dobrym tempie, ale nadal, opór amerykanów był bardzo duży. Znałem ich możliwości, sam ich przecie uzbroiłem i pozwoliłem się zorganizować, ale nie doceniłem, jak wysokie będą ich morale oraz determinacja.

– Iwanow! Dam ci osłonę, a ty podbiegnij. Czas wezwać ciężkie wsparcie – Iwanow kiwnął głową. – Dobra. Na trzy. Raz, dwa – wysunąłem się. – TRZY!

Posłałem serię z kałasznikowa, kiedy Iwanow przebiegł niewielki odcinek i skoczył za moją osłonę. Momentalnie się schowałem. Oboje dyszeliśmy. Bez większych ceregieli złapałem za radio.

– Tu Awangarda 1-1 do wszystkich sojuszniczych jednostek. Wpadliśmy w zasadzkę wroga na skrzyżowaniu Kalifornijskiej i Pierce, niedaleko parku Alta. Potrzebujemy ciężkiego wsparcia. Odbiór.

Chwila szumu i z eteru dobiegł nas głos.

– Tu Wilk-3. Jesteśmy w waszej okolicy. Mamy wsparcie baterii Sęp-22. Z czym się mierzycie? Odbiór.

Specnaz! Dzięki niech będą wszystkim gwiazdom na niebie.

– Z północy idzie piechota, w budynkach dwa karabiny maszynowe. Zaatakowali wyrzutnią rakiet, ale już z niej nie strzelają, więc pewnie nie mają amunicji. Odbiór.

Sekunda szumu.

– Przyjąłem Awangarda 1-1. Będziemy na miejscu w ciągu 4 minut. Bez odbioru.

Z ulgą odłożyłem słuchawkę i odetchnąłem z ulgą. Tyle się utrzymamy. Wróg nie dawał nam szansy na odwrót, ale nie był też wystarczająco silny, by nas pokonać. Zmieniłem magazynek i posłałem kolejną serię w stronę przeciwnika, upewniając się, że nie przeprowadzi szturmu. Reszta mojej drużyny robiła to samo. Daliśmy się zaskoczyć w drodze do bazy, ale straty były minimalne. Spojrzałem krytycznie na płonący wrak samochodu.

– Mieli jedną rakietę – westchnąłem. – A zamiast użyć jej na mnie, wystrzelili w wiodący samochód.

– Typowa taktyka – odpowiedział Iwanow spokojnie.

– Nie, kiedy masz tylko jedną rakietę – odpowiedziałem, układając się lepiej za osłoną. – Ach, cholera. Muszę zapalić!

Iwanow patrzył na mnie z niedowierzaniem.

– Czyżby towarzysz już zapomniał, że jesteśmy aktualnie pod ostrzałem?

– Nie, nie zapomniałem. Co nie zmienia faktu, że chcę zapalić.

Iwanow pokręcił głową.

– Jak wy możecie taki spokój pod ostrzałem zachować?

– Przeżyłem front wojny ojczyźnianej – odpowiedziałem, wyciągając papierosa z kieszeni. – Nie wzruszy mnie banda niezorganizowanych partyzantów.

Iwanow uśmiechnął się, wyciągnął zapalniczkę i zapalił mi papierosa.

– Muszę się jeszcze wiele od was nauczyć.

– I właśnie dlatego jesteście moim adiutantem – odpowiedziałem z uśmiechem.

W tym momencie doszedł nas dźwięk silnika. Dobrze wiedziałem, co teraz nastąpi. Z bocznej ulicy wybiegła drużyna Specnazu w towarzystwie szyłki. Ogień ze strony partyzantów momentalnie zmalał. Chyba zrozumieli, w co się wpakowali.

4 sprzężone działka ryknęły pełne furii. Skuliłem się lekko i zakryłem uszy, jako że baraż pocisków leciał tuż nad moją głową. Serie pocisków rozerwały budynek, w którym były karabiny maszynowe i bezprecedensowo, nie przerywając ostrzału, przerżnęły się przez sąsiednie budynki.

Czy byli tam partyzanci?

Najpewniej nie. Powiedziałbym nawet, że z pewnością byli tam cywile, ale to miało małe znaczenie. San Francisco postanowiło stawić opór Armii Czerwonej, a Armia Czerwona miała zamiar ten opór zdławić, zniszczyć i zetrzeć z powierzchni ziemi.

Działa zamilkły, a ja, już spokojny, wychyliłem się zza osłony. Partyzanci uciekali w popłochu, kiedy Specnaz posyłał za nimi krótkie serie. Otrzepałem kusz i z uśmiechem spojrzałem na liderkę drużyny specnazu Wilk-3.

– Towarzyszka Aleksandra Jarowik – kiwnąłem na przywitanie. – Dobrze was widzieć na linii frontu.

Kobieta wywróciła oczami.

– Oszczędź sobie słodki słów Antonii. Że też wpadłeś w taką pułapkę! Czyżbyś tracił czujność?

– Gdybym ją stracił, nie stałbym tu teraz – spojrzałem w stronę parku, skąd nadszedł atak. – Z tego, co widzę, nasi przyjaciele nie mają zamiaru odpuścić.

Z bocznej uliczki wybiegła grupa partyzantów, bardzo duża. Może nawet pięćdziesięciu. W pierwszej chwili nie zrobili na mnie wrażenia, nadal mieliśmy szyłkę. To monstrum bez problemu poradzi sobie z piechotą.

Niestety, nie byli sami.

Iwanow pierwszy zauważył.

– Suka! – Krzyknął, rzucając mnie na ziemię.

Sekundę po tym, jak uderzyłem w ziemię, ściana budynku za mną eksplodowała setką odłamków. W jednej chwili całą trójką siedzieliśmy za stertą gruzów, za którą kryłem się zaledwie trzy minuty wcześniej. Wyplułem papierosa i zazgrzytałem zębami.

– Czołg? – Aleksandra spojrzała na mnie w szoku. – Skąd oni wytrzasnęli czołg?

– To moje cholera pytanie! – Złapałem za słuchawkę radia. – Sęp-22 wycofaj się! Tu Awangarda 1-1. Zostaliśmy zaatakowani przez wrogi czołg! Powtarzam. Partyzanci mają czołg!

Szyłka ruszyła na pełnym gazie do tyłu, posyłając kilka serii w stronę wrogiego pojazdu. Kule jednak niegroźnie odbiły się od pancerza. Czołg wystrzelił po raz kolejny i tym razem nie zdołał trafić szyłki.

Zakląłem pod nosem.

– Musieli dorwać się do placu mechanicznego.

– Albo do hangaru z uszkodzonym sprzętem – zaproponował Iwanow. – Jest słabiej chroniony niż plac.

Serie z karabinów rozbiły się o osłonę. Mój mózg pracował na zdwojonych obrotach. W kilka chwil opracowałem szybki plan odwrotu i jak wciągnąć partyzantów w zasadzkę. Musiałem działać szybko. Partyzantów łatwo rozgnieść, ale broń pancerna to zawsze parszywe utrudnienie.

– Żeby to szlag! – Warknąłem. – Trzeba będzie się wycofać i wezwać ciężkie…

Nie zdążyłem skończyć zdania, kiedy nad do moich uszu doszedł huk, nad głową przeleciał wielki obiekt, a amerykański czołg naraz eksplodował fontanną płomieni. Piszczało w uszach. Zamrugałem i spojrzałem, w stronę z skąd nadleciał wystrzał.

Potężny IS-8, nadjeżdżał w naszą stronę. Ciężki czołg bez trudu rozgniatał niewielkie przeszkody na drodze. Wstałem i wskazałem na wrogą formację.

– Do Ataku! – Ryknąłem. – Chcę jeńców!

Żołnierze kiwnęli głowami i z radosnym „URA!” przeskoczyli osłony i ruszyli do szturmu. Oporu właściwie nie było. Eksplozja powaliła i ogłuszyła większość z atakujących, a widok pancernego monstrum, złamało wrogie morale.

Iwanow powoli wychylił się zza osłony.

– To koniec?

– Chyba – kiwnąłem głową.

– Mam nadzieję – Aleksandra stanęła tuż obok.

Adiutant pokręcił głową.

– Było blisko towarzyszu Paraszenko. Stanowczo za blisko.

– A z tym, to mogę się zgodzić, towarzyszu Iwanow – ponownie otrzepałem się z kurzu. – Cholera. Faktycznie było blisko. Każcie wysłać kilka drużyn do hangaru z uszkodzonym sprzętem.

– Oczywiście towarzyszu – Iwanow zabrał się do roboty.

– Przyprowadź jeńców – zwróciłem się do Aleksandry.

– Oczywiście towarzyszu – zasalutowała i ruszyła ze swoją drużyną naprzód.

Ja natomiast, wyciągnąłem papierosa, zapaliłem go i zbliżyłem się do czołgu-wybawiciela, który stanął w pobliżu. Właz dowódcy otworzył się i z pancernej bestii wychylił się starszy pan z szerokim uśmiechem na twarzy.

– Dzień dobry towarzyszu majorze.

– Witajcie towarzyszu czołgisto. Dziękuję za wsparcie.

– Takie zadanie pancerniaków – odpowiedział czołgista.

– Czemu nie zgłosiliście się przez radio? – Zapytałem. – Nieźle mnie zaskoczyliście.

– Stare gówno się psuje towarzyszu – odpowiedział czołgista. – Odbieramy sygnały, ale nie możemy nadawać. Na defiladzie już coś zaczęło się psuć, w chaosie odłączyliśmy się od głównej jednostki i tak nasłuchując wezwań pomocy, przemieszczamy się w kierunku placu mechanicznego, by dostać nowe radio.

Pokiwałem głową. Mimo że język czołgisty miał wiele do życzenia, to nie miałem ani ochoty, ani czasu, by go ukarać.

– Jak się nazywacie?

– Towarzysz Jan Dimitrowicz Rasiński.

– Dziękuję za pomoc, towarzyszu Rasiński. Zapamiętam wasze imię. Ruszajcie dalej.

– Dziękuję towarzyszu majorze – czołgista zasalutował, wraz z rykiem silnika. – I udanych łowów!

Tłuste monstrum zaryczało, zawróciło i ruszyło w stronę placu. Westchnąłem cicho, zastanawiając się, jaki to order najlepiej pasowałby takiemu czołgiście. Tę sprawę musiałem jednak zostawić na później. Aleksanda prowadziła właśnie grupkę jeńców.

– Dwunastu – oznajmiła. – Reszta uciekła lub martwa – jeńcy zostali rzuceni na kolana. – Co z nimi zrobić?

Ruszyłem wzdłuż linii pojmanych, przyglądając im się dokładnie.

– Na razie ich przesłuchamy. Wyciągniemy wszystkie cenne informacje, a potem zobaczymy co… – zamilkłem, zauważając znajomą twarz. – Ty… – pochyliłem się nad jednym. – Ciebie chyba kojarzę.

Mężczyzna, którego twarz była okryta czarnym popiołem, spojrzał na mnie groźnie i splunął.

– Czerwona kurwa…

Pstryknąłem palcami.

– A! Thomson! Pamiętam cię!

– To ten, który cię uderzył kolbą w twarz, prawda? – Dopytał Iwanow.

– Dokładnie ten!

Na te słowa Aleksandra uderzyła kolbą tył głowy Thomsona, który padł z jękiem na ziemię.

Nie mogę kłamać. Czułem wielką satysfakcję.

– No… nie powiem. Myślałem, że mam dzisiaj pecha, a tu takie szczęście – uśmiechnąłem się szeroko. – Zapakować ich do wozu i na przesłuchanie. Thomsonem zajmę się osobiście.