Pamięć Pustkowia - rozdział 10

Staruszek tkwił w starym, wysłużonym fotelu, niecierpliwiąc się coraz bardziej. Założył nogę na nogę, kiwając machinalnie stopą. W ręku trzymał starą księgę, jednak zupełnie nie mógł się na niej skupić. Z uwagą obserwował swojego gościa, siedzącego na podłodze, pośrodku sporej sterty notatek.

Minęła już prawie trzecia świeca, odkąd mężczyzna rozpoczął przeglądanie zapisków. Od tego czasu nie odezwał się ani słowem. Popijał tylko przyniesioną ze sobą kawę i pocierał w skupieniu tę swoją absurdalnie młodą buźkę. Znali się już od kilkunastu lat, a on wciąż wyglądał tak, jakby dopiero niedawno wkroczył w drugą dekadę życia. Przez szczupłą budowę, rozczochrane, jasne włosy i skromne, wiecznie wygniecione odzienie łatwo było go zlekceważyć. Starzec sam kiedyś popełnił ten błąd.

Poruszył się niespokojnie w fotelu, tłumiąc chęć zerwania się z niego i krążenia wokół niewielkiego pomieszczenia. Nie chciał niepotrzebnie rozpraszać czytającego towarzysza. Nie mógł się jednak doczekać jego opinii. Opinii na temat, który zupełnie nim zawładnął i od dłuższego czasu spędzał sen z powiek. Przeglądane właśnie notatki stanowiły owoc niezliczonych dni i nocy, podczas których stary mag bezowocnie próbował rozwiązać stojący przed nim problem. Jeszcze nic nigdy nie sprawiło mu takiej trudności.

Wreszcie gość podniósł głowę i zapatrzył się na maga. W jego jadowicie zielonych oczach, których rzadko sięgał uśmiech, było coś niepokojącego. Starzec odnosił zawsze wrażenie, jakby docierały na samo dno jego duszy.

– Co o tym sądzisz? Nasze założenia na zawsze pozostaną tylko zagadnieniem teoretycznym, czy widzisz szansę na ich realizację? – zapytał pełnym ekscytacji głosem, zaciskając dłonie na oparciu fotela i wychylając się w przód.

Młodszy mężczyzna przeczesał palcami włosy. Sięgnął po kubek, skrzywił się, odstawił go z powrotem. W końcu zebrał myśli i odrzekł:

– To zadanie będzie skrajnie trudne.

– W czym tkwi największy problem?

– Tę sytuację można porównać do próby rzeźbienia w rozgrzanej glinie. Artysta potrzebuje czasu, skupienia i precyzji, ale nie może się na nie zdobyć, bo jednocześnie parzy sobie palce. Im potężniejszy twór pragniemy przywołać, tym więcej energii musimy przetworzyć. Mówimy tu o istotach ożywionych. Taka zabawa w boga wymaga ogromnej ilości mocy. Większość magów spłonie żywcem przy próbie przywołania czegoś wielkości wróbla. – Mag oparł się dłonią o podłogę i zaczął bawić pustym kubkiem. – Zakładając jednak, że uda nam się znaleźć osłabienie zasłony na tyle duże, że umożliwi nam czerpanie energii z Pustkowia i że rozwiążemy problem jej przetwarzania, to pojawi się jeszcze kwestia formy. Pierwotna moc pustki odpowie na wolę i intencję, ale musimy wiedzieć, czego pragniemy. Bardzo dokładnie. Tutaj pojawia się podobny problem, jak w przypadku dzikich magów. Potrafią intuicyjnie władać mocą, ale brak im kontroli i precyzji. Są jak dzieci igrające z ogniem.

Starzec pokiwał głową, stukając palcem w oparcie krzesła.

– O jak dużej dokładności mówimy? – zapytał.

– Dla przykładu wyobraź sobie, że chcesz przywołać niedźwiedzia. Nie wystarczy wiedzieć, jak wygląda niedźwiedź. Musisz zbudować go warstwa po warstwie. Najpierw szkielet, potem narządy, nerwy, mięśnie, skóra. Musisz nadać mu formę i funkcję.

– W tym celu należy dysponować niesamowitą wiedzą, również medyczną. Wiedzą i wyobraźnią – zafrasował się starzec.

– Dokładnie. Zauważ, że w starych pismach pojawiają się wzmianki o magicznych bestiach, ale ich rodzajów jest tylko kilka. Doszukałem się informacji na temat wiwernów, gryfów, krakenów, wargów i feniksów. Jednak wzmianki na ich temat są bardzo stare. Ostatnie, jakie znalazłem, pochodzą z okresu tuż po Wojnie Domowej w Trovii, prawie pół wieku temu.

Starzec zmarszczył brwi.

– Przypuszczam jednak, że masz jakiś pomysł, jak sobie z tym poradzić? – zagadnął.

– Kwestia formy jest tak naprawdę łatwa do rozwiązania. Po to właśnie wymyślono zaklęcia, aby nadać magii formę. Będę musiał opracować czar, opisujący dokładnie bestię, którą będziemy chcieli stworzyć. Pozostanie jednak kwestia mocy. Myślałem nad stworzeniem sztucznej przestrzeni pomiędzy światem i Pustkowiem, do której można by wpompować tymczasowo moc. Taki magiczny magazyn. Później, używając tylko minimum energii, należałoby nadać naszemu tworowi cech istnienia, a w następnej kolejności, uwalniając całą moc, cech życia.

– To jest w ogóle wykonalne? – spytał z niedowierzaniem stary człowiek.

– Dla magii wszystko jest możliwe – młodszy mężczyzna rozpromienił się w pełnym pasji uśmiechu.

Chyba tylko w twoim przypadku – pomyślał z zazdrością staruszek. Jego gość był jedynym wyszkolonym czarodziejem, umiejącym posługiwać się magią intuicyjną, przypisywaną dotąd tylko dzikim.

– Prawdziwym problemem będzie jednak ustabilizowanie uszkodzonej zasłony. Margines błędu będzie bardzo niewielki.

***

Jechali do wieczora bez żadnych przygód. Tym razem wszyscy musieli spędzić noc w lesie. Kiedy zaczęło szarzeć, zjechali z drogi głębiej w las i zatrzymali się na małej polance.

Nero wpatrywał się posępnie w płomienie ogniska. Ich blask przywodził mu na myśl anomalię z Pustkowia. Czerń nieistniejącej nocy, blask pożaru i nieprzerwany wrzask rozpaczy i przerażenia.

Dziecko krzyczące w ciemnościach?

Wzdrygnął się na myśl o pokrytych bielmem oczach staruchy. Zmęczenie pogłębiało poczucie bezradności i zagubienia. W tym świecie nie potrafił wiele zdziałać, nie rozumiał go, nie wiedział, czego powinien szukać. A czas naglił. Jeśli mogły tu przeniknąć upiory, zasłona musiała być dramatycznie osłabiona. Nero nie potrafił sobie wyobrazić skutków jej rozerwania.

Z rozmyślań wyrwał go siadający obok Roger.

– Powiedz mi młody... – zaczął dowódca i przerwał, siorbiąc zupę.

Nocny wędrowiec spojrzał na niego zdziwiony. Już dawno nikt go tak nie nazwał, a dowódca, wyglądający na niecałe czterdzieści lat, nie mógł być przecież starszy od niego. Otumaniony sennością umysł dopiero po chwili podpowiedział mu, że łowcy nie mieli prawa wiedzieć, w jakim tak naprawdę jest wieku. W sumie sam tego do końca nie wiedział. Strażnicy nie starzeli się, przebywając na Pustkowiu, a Nero spędzał tam bardzo dużo czasu.

– Możesz mi powiedzieć, jak to możliwe, że po zranieniu przez upiora nie wyglądałeś tak, jak reszta? – dokończył pytanie Roger.

Nocny wędrowiec, zastanawiając się, podniósł szyszkę i wrzucił ją w ognisko. Właściwie nie znalazł powodu, dla którego miałby nie odpowiadać na to pytanie.

– Zanim wyruszamy za zasłonę, każdy strażnik ma wyrysowane na ciele runy ochronne, neutralizujące truciznę upiorów – wyjaśnił.

– Jesteś w stanie zrobić coś takiego dla nas? – zaciekawił się łowca.

Nero kiwnął głową, posyłając w ogień kolejną szyszkę.

– A broń? Też potrafisz coś z nią zrobić, żeby stała się równie skuteczna, jak twój miecz? – drążył dalej Roger.

Powinienem sam o tym pomyśleć. Wsparcie w walce z upiorami może się okazać niezbędne – westchnął w myślach Nero.

Ostatniej nocy omal nie przypłacił życiem, a nie miał pojęcia, ile upiorów szwenda się właśnie po okolicy.

– Tak - odparł krótko.

– Potrzebujesz czegoś specjalnego, czy możemy zaczynać?

– Do przygotowania broni będziemy potrzebowali kuźni. Żeby runy były trwałe, będę musiał je wyryć na głowni.

– Będziemy musieli wymyślić zgrabną bajeczkę dla magów, czemu ta nasza broń taka czarowna – wtrącił się, podsłuchujący rozmowę Wilard. – A tak w ogóle, to pomoc maga może się okazać niezbędna w całym tym bałaganie – dodał, patrząc wymownie na przyjaciela.

Nero zaskoczyła burza uczuć, jaka wybuchła nagle u zazwyczaj zrównoważonego i pewnego siebie dowódcy.

– Zajmijmy się teraz tym, co najważniejsze. – Roger pospiesznie zmienił temat.

Nocny wędrowiec wyczuł rozbawienie reszty drużyny. Zastanawiał się, co jest na rzeczy, nie potrafiąc wpaść na jedyną oczywistą odpowiedź.

– Ale zabezpieczyć nas przed wpływem upiora możesz już teraz? – drążył dowódca.

– Tak. Wygląda to podobnie, jak przy oczyszczaniu ran – powiedział Nero.

– Świetnie, możesz zacząć od razu?

Nocny wędrowiec westchnął i pokiwał głową.

– Dajcie mi tylko jakąś miseczkę lub inne naczynie. Chociaż wolałbym zabrać się za to po kolacji.

Przełykał sprawnie gorącą zupę, bojąc się, że pod wpływem naglącego spojrzenia dowódcy nabawi się niestrawności. Kiedy skończył, chwycił nóż i naciął wewnętrzną stronę przedramienia. Krew popłynęła mocno i zaczęła zapełniać miseczkę.

– Mam nadzieję, że nie będziemy musieli tego pić? – skrzywił się z niesmakiem Wilard.

Nero obrzucił go ciężkim spojrzeniem i bez słowa podał mu rękę do zawiązania.

– Człowieku, jeszcze trochę i będziesz wyglądał jak mumia – prychnął zastępca.

– Co to jest mumia? – zaciekawił się nocny wędrowiec.

– Eee... Może kiedyś się dowiesz.

– Od kogo mam zacząć? – zapytał Nero.

– Ode mnie. Przekonam się na własnej skórze, w co właśnie nas wpakowałem – stwierdził Roger.

– Dobrze, ściągaj koszulę i siadaj. A wy starajcie się mnie nie rozpraszać.

Nero zanurzył palec we krwi i nucąc pod nosem, zaczął rysować zawiłe znaki na ciele łowcy. Kiedy skończył, runy uaktywniły się i zniknęły.

Roger sapnął zdziwiony.

– Dziwne wrażenie – stwierdził.

– Bolało? – zaciekawił się Nêsper.

– Bardzo.

Było już prawie ciemno, kiedy malowanie ostatnich run zostało zakończone.

– Gdyby pojawił się tej nocy upiór, to poradzicie sobie sami i postarajcie się mnie nie zbudzić – powiedział Nero, zawijając się płaszczem do spania.

– Patrzcie no, jak mu się dowcip wyostrzył – oburzył się Wilard, ale zamiast odpowiedzi usłyszał tylko równy, głęboki oddech.

*

Noc minęła spokojnie, a ranek przywitał ich ciepłymi promieniami słońca i śpiewem ptaków. Nad polaną unosił się smród przypalonej owsianki. Tym razem przygotowanie śniadania przypadło Zodanowi, który jak zwykle je schrzanił.

Roger przeżuwał z obrzydzeniem burą papkę, starając się nie zauważać wbitego w siebie spojrzenia przyjaciela.

– Jutro dojedziemy do Vigo – odezwał się w końcu Wilard. – Trzeba się tam rozejrzeć, ale nie wiem, czy tym razem faktycznie najciemniej będzie pod

Dowódca zerknął na nocnego wędrowca, który nadal spał jak zabity.

– To będzie tak, jakbyś przywiózł owcę do stada wilków – kontynuował rudy łowca. – Może z mieczem sobie radzi, ale nie jest magiem. A na magię działa tylko magia.

– Przejdź wreszcie do sedna! – warknął Roger.

– Wiesz, że musimy poprosić o pomoc Tesę – wydusił w końcu zastępca.

– Poradzimy sobie bez niej!

– Uważam, że Wilard ma rację – odezwał się milczący dotąd Zodan. – Mieliśmy kontakt z dwoma upiorami. Prawdopodobnie przedostało się ich tutaj o wiele więcej, jednak nic o tym nie słychać. Musiała się w to wszystko wmieszać gildia, a skoro działa po cichu, to pewnie siedzi w tym gównie po uszy.

Dowódca popatrzył ciężkim wzrokiem na towarzyszy. Wszyscy wpatrywali się w niego z wyczekiwaniem.

– Kurwa, Roger, wiem, że boli cię twoje złamane serduszko, ale tym razem naprawdę nie mamy wyboru – wypalił Wilard.

Dowódca oklapł i westchnął ciężko. Wiedział, że upór byłby głupotą. Po prostu nie wyobrażał siebie znów ją zobaczyć.

I to w dodatku z cholernym empatą u boku – pomyślał, znów zerkając na śpiącego

– A tak w ogóle, to chyba czas go wreszcie obudzić – stwierdził, wskazując na zawiniętego w koc nocnego wędrowca.

Wilard uśmiechnął się złośliwie.