Śpij dzisiaj ze mną - rozdział czwarty.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Siedziałam u siebie w pokoju skrupulatnie podgłaszając muzykę, jęki zza ściany wydawały się głośniejsze, od mojej wierzy. Nie byłam już dzieckiem i doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, co robią razem w łóżku, ale czy musiałam tego słuchać? Chyba raczej nie.

Wściekła wyszłam z pokoju i poszłam prosto do sypialni mojego brata. Nie miało to znaczenia, że w tym momencie mogę im przeszkodzić w kluczowym momencie.

-Możecie się przymknąć? – wykrzyczałam zaraz po otwarciu drzwi.

Z lekkim rozbawieniem obserwowałam, jak Marcelina schodzi z mojego brata i chowa się za jego plecami.

-Wyjdź – rzeczowy ton Michała miał przywołać mnie do porządku – ile razy mam ci mówić, żebyś pukała?

-Ile razy mam ci mówić, że nie jesteście sami? – odbiłam piłeczkę.

Marcelina teatralnym gestem dotknęła czoła, co miało oznaczać tyle, że rozbolała ją głową przez zaistniałą sytuację.

-Jeżeli tak bardzo ci przeszkadzamy, to może przenieś się do akademika? Od października i tak rozpoczynasz studia – jej śmiała propozycja wyprowadziła mnie zupełnie z równowagi.

-A może nie będziesz odzywała się niepytana? - zaproponowałam grzecznie – to w końcu nie twój dom, a jesteś tutaj tylko dlatego, że jeszcze cię nie wyrzuciłam.

Mój brat wstał do mnie najwyraźniej, zapominając o tym, że nie ma nic na sobie. Zakryłam oczy, nie mając ochoty oglądać jego przyrodzenia.

Poczułam jego silny uścisk na moim ramieniu, tym razem pozwolę mu się wyprowadzić z pokoju, ale następnym razem nie dam się tak szybko zbyć. Ta tleniona bździągwa jeszcze mnie popamięta.

-Jutro sobie porozmawiamy – groźba w głosie mojego brata nie zrobiła na mnie wrażenia.

Wściekła poszłam do swojego pokoju i z całej siły trzasnęłam drzwiami. Gdyby nasi rodzice żyli, nigdy w życiu nie dopuściliby do takiej sytuacji. W tym momencie miałam żal do nich, że nie przeżyli, że tata nie zdołał wyminąć tira jadącego wprost na nich. Pod powiekami poczułam łzy.

Tak bardzo mi ich brakowało. Nie było ich przy mnie w najważniejszych dla mnie momentach.

W przypływie złości zrzuciłam ruchem ręki wszystko z biurka. I chociaż nie paliłam od dwóch miesięcy, sięgnęłam po papierosa – moje najlepsze lekarstwo na uspokojenie.

Kiedy zaczęłam palić? Pomiędzy szesnastym a siedemnastym rokiem życia. Zaczęło się dosyć niewinnie — przyjaciółka paliła, odkąd ją znałam, czyli mniej więcej od trzech lat i z głupiej ciekawości zapytałam jej, jak to smakuje, podała mi papierosa, pokazała jak mam się zaciągnąć.

-Dopóki nie spróbujesz, nie będziesz wiedziała.

Po pierwszym przyszedł kolejny i następny, ona w międzyczasie rzuciła, a ja uwięziona w mackach nałogu nie potrafiłam lub nie chciałam z tym skończyć. Głupie? Być może, ale papieros to coś takiego co na kilka minut pozwala mi się oderwać od wszystkiego, każda chwila poświęcona na zapalenie i wciąganie głęboko dymu w płuca jest w stu procentach moja.

Paląc, robię również na złość mojemu bratu, który zawsze, gdy w domu wyczuje papierosy, zachowuje się tak, jak bym paleniem wszczynała trzecią wojnę światową. Sam również kiedyś palił, więc nie do końca rozumiem jego zachowanie. Uważam, że nie powinno się komuś wytykać błędów, skoro samemu nie było się lepszym. Podwójna moralność jest chyba najlepszym określeniem takiego postępowania.

Zeszłam na dół po schodach z tlącym się papierosem i czekałam tylko, aż wyczuje ten charakterystyczny zapach. Nie mogłam się doczekać, aż zacznie krzyczeć. Swoją drogą miał świetny węch – nikt inny nie byłby w stanie wyczuć przez zamknięte i szczelne drzwi nikotyny unoszącej się w powietrzu. Stanęłam na końcu schodów i zaciągnęłam się głęboko, czekając na to, co za chwilę niewątpliwie nastąpi.

I tym razem mój brat mnie nie rozczarował – zawsze mogłam na niego liczyć.

-Znowu palisz to świństwo? – był wściekł – ile razy mam ci powtarzać, że nie życzę sobie tego świństwa w moim domu?

Uśmiechnęłam się w triumfujący sposób. Tym razem nie odpuszczę.

-Życzyć to ty sobie możesz zdrowia, szczęścia i pomyślności. Po drugie to jest tak samo twój dom, jak i mój. Jeżeli ty nie potrafisz być z tą bździągwą ciszej, to dlaczego ja mam nie palić w domu?

-Jestem twoim starszym bratem, masz się mnie słuchać.

W odpowiedzi zaczęłam się śmiać. Znałam ten tekst już na pamięć — gdy tylko brakowało mu argumentów, odpowiadał w ten sam sposób.