Śpij dzisiaj ze mną - rozdział dwunasty.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Jechałam swoim luksusowym porsche, które dostałam zaraz po urodzinach — w tle leciała anglojęzyczna piosenka, której tytułu nigdy nie byłam w stanie zapamiętać. Właśnie zaczynał się refren, gdy straciłam panowanie nad samochodem. Nie jestem w stanie w żaden logiczny sposób wytłumaczyć tego, co się stało.

Obudziłam się w szpitalu, cała poobijana z głową owiniętą bandażem.

-Nie stójcie tak nade mną, jeszcze nie umarłam – wypaliłam, widząc stojących przy moim łóżku Jakuba, Michała i Sandrę.

Cała trójka była przerażona, mieli takie miny, jak by właśnie zobaczyli ducha. Przecież żyłam – jedyne co miałam uszkodzone to rękę, a nie mózg. Za kilka dni stąd wyjdę. Dusiłam się ze śmiechu, patrząc na nich. Michał był blady, jak ściana, Jakub wyglądał jak siedem nieszczęść, a Sandra swoją postawą wyrażała obraz nędzy i rozpaczy.

Może to nie było najlepsze miejsce na żarty, ale nie potrafiłam się powstrzymać.

-Chcecie mnie uszczypnąć? – zaśmiałam się na głos,

Kuba jako pierwszy uśmiechnął się – najwyraźniej pierwszy szok już mu minął i powoli zaczyna do niego docierać, że moje spotkanie z drzewem okazało się bardzo łagodne.

-Widzicie? – odezwał się, odzyskując głos – mówiłem wam, że nic jej nie jest.

Jego pocieszyciel ski ton, wcale nie poprawił im nastrojów. Michał usiadł przy mnie na łóżku, pogłaskał mnie po włosach – zrobiło mi się ciepło na sercu, że wciąż coś znaczę dla własnego brata.

-Martwiłem się o ciebie – spojrzał uważniej na mnie – myślałem, że i ciebie straciłem.

Bez słowa przytuliłam się do niego – po raz pierwszy od pół roku usłyszałam od niego coś miłego. Nasze relacje, nie zawsze wyglądały tak jak teraz. Wiedziałam oczywiście, że mój wypadek nie sprawi, że rozstanie się z Marceliną, ale zacznie mnie dostrzegać i znów będzie ze mną rozmawiać. Miałam cichą nadzieję, że to, co się stało, stanie się punktem zwrotnym i wszystko powoli zacznie się układać.

-Nieźle mnie wystraszyłaś – teraz głos zabrała Sandra – nigdy więcej tego nie rób.

W jej głosie usłyszałam naganę. Cisnęła mi się na język cięta uwaga, że przecież nie wyhodowałam tego drzewa po to, żeby teraz móc w nie wjechać – bliskie spotkanie z drzewem było na szarym końcu listy najskrytszych marzeń.

-Powtarzam po raz ostatni, nic mi się nie stało. Mam złamaną rękę, wstrząs mózgu i ciało pokryte siniakami, ale to wszystko.

Wszystko – to pojęcie względne. Byłam nafaszerowana środkami przeciwbólowymi więc dopóki jestem, pod ich wpływem nic nie boli, w momencie, gdy przestaną działać „wszystko” stanie się przekleństwem. Nie miałam ochoty sobie tego wyobrażać.

Kuba z Michałem wymienili porozumiewawcze spojrzenia – obaj zdawali sobie sprawę, że najbliższe tygodnie staną się ich najgorszymi. To oni będą wysłuchiwać moje przekleństwa i to oni będą narażeni na mój gniew, a nie Sandra, która spokojnie pojedzie sobie do domu i przeczeka te tygodnie bezpiecznie u siebie w mieszkaniu. Zaczynałam im współczuć.