Śpij dzisiaj ze mną - rozdział dwudziesty ósmy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY

-No dobra, a co było później? – chciałam wiedzieć, gdzie jest Kuba i dlaczego znalazłam się u siebie w łóżku.

Jeżeli Klaudia mówiła prawdę i nie wkręcała mnie, to zachowałam się jak niezrównoważona psychicznie wariatka.

-Później? – odparła, z lekkim zamyśleniem – Gdy Kuba chciał wychodzić, stanęłaś, w drzwiach mówiąc, że jeżeli wyjdzie, popełnisz samobójstwo. Starał się ciebie odsunąć od drzwi, ale ty go uderzyłaś w twarz. Z mojego punktu widzenia, to wszystko wyglądało tak, jakby coś cię opętało. Rzucałaś wszystkim, co miałaś pod ręką.

Chciałam zapaść się pod ziemię. Czy to możliwe, że nie znam samej siebie do tego stopnia, by nie wiedzieć, do czego jestem zdolna? Pokręciłam głową, w głębi serca ciesząc się, że Michał musiał pilnie wyjechać w ważnych interesach.

-A gdzie jest Kuba? – musiałam to wiedzieć.

Klaudia zaczęła nerwowo skubać skórki przy wypielęgnowanych paznokciach. Widziałam, że się denerwuje i zastanawia się, czy mi powiedzieć. Nie miała żadnej gwarancji, że za chwilę znów nie wpadnę w furię.

-Po tym, jak straciłaś przytomność, zaniósł cię do sypialni i wyszedł, mówiąc, że to nie na jego siły i ma dość.

Dowiedziałam się już wszystkiego, czego chciałam i wcale nie było mi z tym lżej, wręcz przeciwnie. Patrzyłam na Klaudię, w milczeniu, zastanawiając się, czy jest sens przepraszać Jakuba. Po czymś takim pewnie nie będzie chciał nawet ze mną rozmawiać i wcale mu się nie dziwię.

Z rozmyślań wyrwał mnie dzwoniący telefon. Po dzwonku wiedziałam, że to Michał. Nie miałam ochoty z nim w tym momencie rozmawiać. Kuba zapewne już mu doniósł, a teraz ja będę miała problemy.

Bezsilnie opadłam na poduszkę. Chciałam zasnąć i już więcej się nie obudzić. Wyrzuty sumienia pożerały mnie od środka, a w mojej głowie wciąż odbijały się echem słowa Kuby, zabrakło mu cierpliwości do mnie.

Dlaczego życie w dziewięćdziesięciu procentach komplikujemy sobie sami? Nic po prostej, tylko wszystko pod górę? Jeżeli Jakub miał dość, to czy był sens, żebym wciąż walczyła?

-Nie martw się – Klaudia wyrwała mnie z zamyślenia – problemy przeważnie rozwiązują się same.

Przyjrzałam się jej uważniej. Czy powinnam jej zaufać? To byłby już drugi raz, do trzech razy sztuka w końcu.

W odpowiedzi uśmiechnęłam się do niej.