Śpij dzisiaj ze mną - rozdział piętnasty.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Byłam u siebie w pokoju, próbowałam jakoś wygodnie ułożyć się na łóżku, co z powodu gipsu graniczyło z cudem, gdy usłyszałam pukanie do drzwi.

-Wejdź Kuba – od razu wiedziałam, kto to jest.

Drzwi otworzył się i niepewnym krokiem wszedł do mojego pokoju. Zaciekawiona przyjrzałam mu się uważniej. Wyglądał, jak mały chłopiec, który chwilę wcześniej coś zrobił i teraz nie wie, jak ma to powiedzieć. Jedną rękę wyraźnie chował za plecami – jeżeli zniszczył mój kubek, dowie się, jak smakuje gips.

-Co tam masz? – wesoło zapytałam, licząc, że za chwilę się dowiem.

Nieśmiało zza pleców wyciągnął różę. Otworzyłam szeroko ze zdziwienia oczy – skąd wiedział, że to jest mój ulubiony kwiat? Michał na pewno nie, ponieważ sam tego nie wiedział. Została tylko jedna osoba – Sandra.

-Dziękuję – wybąkałam – jest piękna.

Wzięłam ją od Jakuba zdrową ręką i przystawiłam do nosa. Miała piękny zapach. Nie wiem, jak długo uśmiechałam się do kwiatka, ale ciche chrząknięcie przywróciło mnie do rzeczywistości – musiałam wyglądać idiotycznie, jakbym nigdy w życiu nie widziała róży.

-Dlaczego już ze mną nie flirtujesz? – jego pytanie zaskoczyło mnie.

Dlaczego już z nim nie flirtuje? Dobre pytanie mam złamaną rękę, siniaki na całym ciele, ledwo potrafię się podetrzeć w tym czymś, więc dlaczego z nim nie flirtuje?

-Mam rękę w gipsie, wyglądam jak klops, a ty jeszcze się mnie pytasz, dlaczego z tobą nie flirtuję? Ty też byś nie chciał flirtować w takim stanie.

Usiadł obok mnie na łóżku, chwycił mój podbródek i podniósł lekko w górę. Serce przyspieszyło mi gwałtownie. Poczułam się jak nastolatka przed swoją pierwszą randką. Co się ze mną działo? Dokąd zaprowadzi nas ta dziwna sytuacja – pokręciłam głową, dając mu w ten sposób do zrozumienia, żeby mnie puścił.

-Kuba, to się nie uda – ile razy będę musiała to jeszcze powtórzyć – między nami jest coś fajnego, nie psuj tego.

Widziałam, jak zaciska dłonie w pięści i uderza nimi w moją poduszkę. Co ona mu takiego zrobiła?

-Ja mam nie psuć? To ty wszystko psujesz, w dniu twojego wypadku pod pretekstem zaproszenia na kawę, chciałem powiedzieć ci, co naprawdę do ciebie czuję. Jeżeli jeszcze tego nie zauważyłaś, kocham cię.

Przez moment miałam nadzieję, że słuch mnie zawodził. Niepotrzebnie grałam z nim w gierkę, dawałam mu złudną nadzieję na coś więcej. Było mi tak cholernie przykro. Nie chciałam go skrzywdzić.

Wstałam z łóżka i podeszłam do drzwi. Ten pokój jest za ciasny dla nas obojga – brakowało mi w nim powietrza.

Przymknęłam oczy i czekałam, aż wyjdzie, na swoim policzku, poczułam dotyk jego ust. Otworzyłam oczy i coś we mnie pękło. Rozpłakałam się jak małe dziecko, prosząc, by wyszedł, jednocześnie modląc się, by tego nie zrobił.

Gdyby ktoś mi powiedział, że dojdzie, do takiej sytuacji wyśmiałabym go – do tej pory sądziłam, że Kubie odpowiada taki stan rzeczy między nami jaki był – ewidentnie się myliłam.

Co ja mam teraz zrobić? Nie będę z Kubą, tylko dlatego, że on by tak chciał – czułam się rozdarta, pomiędzy młotem a kowadłem. To był jak wybór pomiędzy złym a gorszym.