Śpij dzisiaj ze mną - rozdział siódmy.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Dzisiaj, pierwszy raz od dwóch tygodni wyjdę z domu. Dokąd? To pewnie, nie będzie specjalne zaskoczenie – chodzą tam wszyscy młodzi ludzie, którzy pragną się zabawić. Chodzi oczywiście o imprezę. Nie, nie byłam ich miłośniczką, ale każdy z nas od czasu do czasu potrzebuje kontaktu z innymi ludźmi. Właściwie, to moja najlepsza przyjaciółka od trzech lat Sandra namówiła mnie na wyjście.

-Co będziesz siedziała w domu? Za kilka miesięcy zaczynamy studia, musimy się przed tym porządnie znieczulić.

Na słowo „znieczulić” zaśmiałam się głośno. Sandra była taka jak ja, wykładała prosto i otwarcie kawę na ławę, nie bawiła się w różnego rodzaju grzeczności, które na dłuższą metę bardziej nam szkodziły niż pomagały. Jej cecha rozpoznawcza? Tajemniczość – nikt nie potrafił przejść obok niej obojętnie. Każdy próbował ją rozgryźć, podejść w jakiś sposób. Jej oczy bez względu na sytuację, w jakiej się znalazła, pozostawały bez wyrazu. Nie było możliwości czegokolwiek z nich wyczytać.

-To gdzie mnie dzisiaj zabierasz? – skapitulowałam – mów, bo muszę wiedzieć co na siebie mam założyć.

Teraz to ona się śmiała.

-Pieprzyć ubrania. Jest ryzyko, jest zabawa.

Tylko ona potrafiła zrobić z mojego mózgu galaretę – była dla mnie jak siostra. Imponowała mi, czego nie dało się ukryć. Jak się poznałyśmy? W pretensjonalny sposób. Pani od języka polskiego postanowiła posadzić nas razem, ponieważ tylko my na trzydzieści osób siedziałyśmy same. Ani ja, ani Sandra nie miałyśmy zamiaru się przesiadać, w końcu jednak to ona ustąpiła i z ostatniej ławki przeniosła się do środkowej. Nić porozumienia pojawiła się między nami na tej samej lekcji.

-Ja mam jechać po ciebie, czy ty przyjedziesz po mnie?

Usłyszałam, jak zaciąga się papierosem. Znów pali. Kłamczucha mówiła, że nigdy więcej nie będzie palić. Uśmiechnęłam się.

-Ja przyjadę po ciebie.

Bez słowa rozłączyłam się i poszłam do swojej garderoby wynaleźć jakiś fajny zestaw na wieczór. Skrzywiłam się – czas najwyższy wybrać się na zakupy.

Moja garderoba w stu procentach wyrażała mój charakter. Pełna seksownych sukienek i szpilek na niebotycznych obcasach. Na czterdzieści pięć par butów przypadają tylko dwie pary płaskich. Skąd wiem, że jest ich czterdzieści pięć? Liczę je za każdym razem, gdy wracam z zakupów. Obsesja? Nie twierdzę, że nie.

Wracając do mojej garderoby, wybrałam na wieczór czerwono-czarną, koronkową, odcinającą się pod biustem sukienkę i czarne lśniące szpilki na dziesięciocentymetrowej platformie. Do tego delikatny makijaż, włosy w nieładzie i jestem gotowa.

Nie malowałam się na co dzień, nie lubiłam tego. Chemia w postaci podkładów i tym podobnych psuła cerę i wpływała niekorzystnie na jej wygląd – nie chciałam w wieku dwudziestu pięciu lat wyglądać jak rycząca czterdziestka.